Livro de Jó 3

SAGRADA BIBLIA	Biblia Tysiąclecia
1 Então Jó abriu a boca e amaldiçoou o dia de seu nascimento.	1 Wreszcie Hiob otworzył usta i przeklinał swój dzień.
2 Jó falou nestes termos:	2 Hiob zabrał głos i tak mówił:
3 Pereça o dia em que nasci e a noite em que foi dito: uma criança masculina foi concebida!	3 Niech przepadnie dzień mego urodzenia i noc, gdy powiedziano: Poczęty mężczyzna.
4 Que esse dia se mude em trevas! Que Deus, lá do alto, não se incomode com ele; que a luz não brilhe sobre ele!	4 Niech dzień ten zamieni się w ciemność, niech nie dba o niego Bóg w górze. Niechaj nie świeci mu światło,
5 Que trevas e obscuridade se apoderem dele, que nuvens o envolvam, que eclipses o apavorem,	5 niechaj pochłoną go mrok i ciemności. Niechaj się chmurą zasępi, niech targnie się nań nawałnica.
6 que a sombra o domine; esse dia, que não seja contado entre os dias do ano, nem seja computado entre os meses!	6 Niech noc tę praciemność ogarnie i niech ją z dni roku wymażą, niech do miesięcy nie wchodzi!
7 Que seja estéril essa noite, que nenhum grito de alegria se faça ouvir nela.	7 O, niech ta noc bezpłodną się stanie i niechaj nie zazna wesela!
8 Amaldiçoem-na aqueles que amaldiçoaram os dias, aqueles que são hábeis para evocar Leviatã!	8 Niech ją przeklną złorzeczący dniowi, którzy są zdolni obudzić Lewiatana.
9 Que as estrelas de sua madrugada se obscureçam, e em vão espere a luz, e não veja abrirem-se as pálpebras da aurora,	9 Niech zgasną jej gwiazdy wieczorne, by próżno czekała jutrzenki, źrenic nowego dnia nie ujrzała:
10 já que não fechou o ventre que me carregou para me poupar a vista do mal!	10 bo nie zamknęła mi drzwi życia, by zasłonić przede mną mękę.
11 Por que não morri no seio materno, por que não pereci saindo de suas entranhas?	11 Dlaczego nie umarłem po wyjściu z łona, nie wyszedłem z wnętrzności, by skonać?
12 Por que dois joelhos para me acolherem, por que dois seios para me amamentarem?	12 Po cóż mnie przyjęły kolana a piersi podały mi pokarm?
13 Estaria agora deitado e em paz, dormiria e teria o repouso	13 Teraz bym spał, wypoczywał, odetchnąłbym w śnie pogrążony
14 com os reis, árbitros da terra, que constroem para si mausoléus;	14 z królami, ziemskimi władcami, co sobie stawiali grobowce,
15 com os príncipes que possuíam o ouro, e enchiam de dinheiro as suas casas.	15 wśród wodzów w złoto zasobnych, których domy pełne są srebra.
16 Ou então, como o aborto escondido, eu não teria existido, como as crianças que não viram o dia.	16 Nie żyłbym jak płód poroniony, jak dziecię, co światła nie znało.
17 Ali, os maus cessam os seus furores, ali, repousam os exaustos de forças,	17 Tam niegodziwcy nie krzyczą, spokojni, zużyli już siły.
18 ali, os prisioneiros estão tranqüilos, já não mais ouvem a voz do exator.	18 Tam wszyscy więźniowie bez lęku, nie słyszą już głosu strażnika;
19 Ali, juntos, os pequenos e os grandes se encontram, o escravo ali está livre do jugo do seu senhor.	19 tam razem i mały, i wielki, tam sługa jest wolny od pana.
20 Por que conceder a luz aos infelizes, e a vida àqueles cuja alma está desconsolada,	20 Po co się daje życie strapionym, istnienie złamanym na duchu,
21 que esperam a morte, sem que ela venha, e a procuram mais ardentemente do que um tesouro,	21 co śmierci czekają na próżno, szukają jej bardziej niż skarbu w roli;
22 que são felizes até ficarem transportados de alegria, quando encontrarem o sepulcro?	22 cieszą się, skaczą z radości, weselą się, że doszli do grobu.
23 Ao homem cujo caminho é escondido e que Deus cerca de todos os lados?	23 Człowiek swej drogi jest nieświadomy, Bóg sam ją przed nim zamyka.
24 Em lugar do pão tenho meus suspiros, e os meus gemidos se espalham como a água.	24 Płacz stał mi się pożywieniem, jęki moje płyną jak woda,
25 Todos os meus temores se realizam, e aquilo que me dá medo vem atingir-me.	25 bo spotkało mnie, czegom się lękał, bałem się, a jednak to przyszło.
26 Não tenho paz, nem descanso, nem repouso; só tenho agitação.	26 Nie znam spokoju ni ciszy, nim spocznę, już wrzawa przychodzi.