1 Jó respondeu então nestes termos: | 1 υπολαβων δε ιωβ λεγει |
2 Até quando afligireis a minha alma e me atormentareis com vossos discursos? | 2 εως τινος εγκοπον ποιησετε ψυχην μου και καθαιρειτε με λογοις |
3 Eis que já por dez vezes me ultrajastes, e não vos envergonhais de me insultar. | 3 γνωτε μονον οτι ο κυριος εποιησε με ουτως καταλαλειτε μου ουκ αισχυνομενοι με επικεισθε μοι |
4 Mesmo que eu tivesse verdadeiramente pecado, minha culpa só diria respeito a mim mesmo. | 4 ναι δη επ' αληθειας εγω επλανηθην παρ' εμοι δε αυλιζεται πλανος [4α] λαλησαι ρημα ο ουκ εδει τα δε ρηματα μου πλαναται και ουκ επι καιρου |
5 Se vos quiserdes levantar contra mim, e convencer-me de ignomínia, | 5 εα δε οτι επ' εμοι μεγαλυνεσθε εναλλεσθε δε μοι ονειδει |
6 sabei que foi Deus quem me afligiu e me cercou com suas redes. | 6 γνωτε ουν οτι ο κυριος εστιν ο ταραξας οχυρωμα δε αυτου επ' εμε υψωσεν |
7 Clamo contra a violência, e ninguém me responde; levanto minha voz, e não há quem me faça justiça. | 7 ιδου γελω ονειδει και ου λαλησω κεκραξομαι και ουδαμου κριμα |
8 Fechou meu caminho para que eu não possa passar, e espalha trevas pelo meu caminho; | 8 κυκλω περιωκοδομημαι και ου μη διαβω επι προσωπον μου σκοτος εθετο |
9 despojou-me de minha glória, e tirou-me a coroa da cabeça. | 9 την δε δοξαν απ' εμου εξεδυσεν αφειλεν δε στεφανον απο κεφαλης μου |
10 Demoliu-me por inteiro, e pereço, desenraizou minha esperança como uma árvore, | 10 διεσπασεν με κυκλω και ωχομην εξεκοψεν δε ωσπερ δενδρον την ελπιδα μου |
11 acendeu a sua cólera contra mim, tratou-me como um inimigo. | 11 δεινως δε μοι οργη εχρησατο ηγησατο δε με ωσπερ εχθρον |
12 Suas milícias se concentraram, construíram aterros para me assaltarem, acamparam em volta de minha tenda. | 12 ομοθυμαδον δε ηλθον τα πειρατηρια αυτου επ' εμοι ταις οδοις μου εκυκλωσαν με εγκαθετοι |
13 Meus irmãos foram para longe de mim, meus amigos de mim se afastaram. | 13 απ' εμου δε αδελφοι μου απεστησαν εγνωσαν αλλοτριους η εμε φιλοι δε μου ανελεημονες γεγονασιν |
14 Meus parentes e meus íntimos desapareceram, os hóspedes de minha casa esqueceram-se de mim. | 14 ου προσεποιησαντο με οι εγγυτατοι μου και οι ειδοτες μου το ονομα επελαθοντο μου |
15 Minhas servas olham-me como um estranho, sou um desconhecido para elas. | 15 γειτονες οικιας θεραπαιναι τε μου αλλογενης ημην εναντιον αυτων |
16 Chamo meu escravo, ele não responde, preciso suplicar-lhe com a boca. | 16 θεραποντα μου εκαλεσα και ουχ υπηκουσεν στομα δε μου εδεετο |
17 Minha mulher tem horror de meu hálito, sou pesado aos meus próprios filhos. | 17 και ικετευον την γυναικα μου προσεκαλουμην δε κολακευων υιους παλλακιδων μου |
18 Até as crianças caçoam de mim; quando me levanto, troçam de mim. | 18 οι δε εις τον αιωνα με απεποιησαντο οταν αναστω κατ' εμου λαλουσιν |
19 Meus íntimos me abominam, aqueles que eu amava voltam-se contra mim. | 19 εβδελυξαντο δε με οι ειδοτες με ους δη ηγαπηκειν επανεστησαν μοι |
20 Meus ossos estão colados à minha pele, à minha carne, e fujo com a pele de meus dentes. | 20 εν δερματι μου εσαπησαν αι σαρκες μου τα δε οστα μου εν οδουσιν εχεται |
21 Compadecei-vos de mim, compadecei-vos de mim, ao menos vós, que sois meus amigos, pois a mão de Deus me feriu. | 21 ελεησατε με ελεησατε με ω φιλοι χειρ γαρ κυριου η αψαμενη μου εστιν |
22 Por que me perseguis como Deus, e vos mostrais insaciáveis de minha carne? | 22 δια τι δε με διωκετε ωσπερ και ο κυριος απο δε σαρκων μου ουκ εμπιπλασθε |
23 Oh!, se minhas palavras pudessem ser escritas, consignadas num livro, | 23 τις γαρ αν δωη γραφηναι τα ρηματα μου τεθηναι δε αυτα εν βιβλιω εις τον αιωνα |
24 gravadas por estilete de ferro em chumbo, esculpidas para sempre numa rocha! | 24 εν γραφειω σιδηρω και μολιβω η εν πετραις εγγλυφηναι |
25 Eu o sei: meu vingador está vivo, e aparecerá, finalmente, sobre a terra. | 25 οιδα γαρ οτι αεναος εστιν ο εκλυειν με μελλων επι γης |
26 Por detrás de minha pele, que envolverá isso, na minha própria carne, verei Deus. | 26 αναστησαι το δερμα μου το ανατλων ταυτα παρα γαρ κυριου ταυτα μοι συνετελεσθη |
27 Eu mesmo o contemplarei, meus olhos o verão, e não os olhos de outro; meus rins se consomem dentro de mim. | 27 α εγω εμαυτω συνεπισταμαι α ο οφθαλμος μου εορακεν και ουκ αλλος παντα δε μοι συντετελεσται εν κολπω |
28 Pois, se dizes: Por que o perseguimos, e como encontraremos nele uma razão para condená-lo? | 28 ει δε και ερειτε τι ερουμεν εναντι αυτου και ριζαν λογου ευρησομεν εν αυτω |
29 Temei o gume da espada, pois a cólera de Deus persegue os maus, e sabereis que há uma justiça. | 29 ευλαβηθητε δη και υμεις απο επικαλυμματος θυμος γαρ επ' ανομους επελευσεται και τοτε γνωσονται που εστιν αυτων η υλη |