Livre de Job 8

JERUSALEM	LXX
1 Bildad de Shuah prit la parole et dit:	1 υπολαβων δε βαλδαδ ο σαυχιτης λεγει
2 Jusqu'à quand parleras-tu de la sorte et tiendras-tu des propos semblables à un grand vent?	2 μεχρι τινος λαλησεις ταυτα πνευμα πολυρημον του στοματος σου
3 Dieu peut-il fléchir le droit, Shaddaï fausser la justice?	3 μη ο κυριος αδικησει κρινων η ο τα παντα ποιησας ταραξει το δικαιον
4 Si tes fils ont péché contre lui, il les a punis pour leurs fautes.	4 ει οι υιοι σου ημαρτον εναντιον αυτου απεστειλεν εν χειρι ανομιας αυτων
5 Recherche Dieu, implore Shaddaï.	5 συ δε ορθριζε προς κυριον παντοκρατορα δεομενος
6 Pour toi, si tu es irréprochable et droit, Dès maintenant, sa lumière brillera sur toi et il restaurera lamaison d'un juste.	6 ει καθαρος ει και αληθινος δεησεως επακουσεται σου αποκαταστησει δε σοι διαιταν δικαιοσυνης
7 Ta condition ancienne te paraîtra comme rien, si grand sera ton avenir.	7 εσται ουν τα μεν πρωτα σου ολιγα τα δε εσχατα σου αμυθητα
8 Interroge la génération passée, médite sur l'expérience acquise par ses pères.	8 επερωτησον γαρ γενεαν πρωτην εξιχνιασον δε κατα γενος πατερων
9 Nous, nés d'hier, nous ne savons rien, notre vie sur terre passe comme une ombre.	9 χθιζοι γαρ εσμεν και ουκ οιδαμεν σκια γαρ εστιν ημων επι της γης ο βιος
10 Mais eux, ils t'instruiront, te parleront, et leur pensée livrera ces sentences:	10 η ουχ ουτοι σε διδαξουσιν και αναγγελουσιν και εκ καρδιας εξαξουσιν ρηματα
11 "Le papyrus pousse-t-il hors des marais? Privé d'eau, le jonc peut-il croître?	11 μη θαλλει παπυρος ανευ υδατος η υψωθησεται βουτομον ανευ ποτου
12 Quand il est encore dans sa fraîcheur et non cueilli, avant toute autre herbe il se dessèche.	12 ετι ον επι ριζης και ου μη θερισθη προ του πιειν πασα βοτανη ουχι ξηραινεται
13 Tel est le sort de ceux qui oublient Dieu, ainsi périt l'espoir de l'impie.	13 ουτως τοινυν εσται τα εσχατα παντων των επιλανθανομενων του κυριου ελπις γαρ ασεβους απολειται
14 Sa confiance n'est que filandre, sa sécurité, une maison d'araignée.	14 αοικητος γαρ αυτου εσται ο οικος αραχνη δε αυτου αποβησεται η σκηνη
15 S'appuie-t-il sur sa demeure, elle cède; s'y cramponne-t-il, elle s'écroule.	15 εαν υπερειση την οικιαν αυτου ου μη στη επιλαβομενου δε αυτου ου μη υπομεινη
16 Plein de sève au soleil, au-dessus du jardin il lançait ses jeunes pousses.	16 υγρος γαρ εστιν υπο ηλιου και εκ σαπριας αυτου ο ραδαμνος αυτου εξελευσεται
17 Ses racines entrelacées sur un tertre pierreux, il puisait sa vie au milieu des rochers.	17 επι συναγωγην λιθων κοιμαται εν δε μεσω χαλικων ζησεται
18 On l'arrache de son lieu; son lieu le renie: Je ne t'ai jamais vu!	18 εαν καταπιη ο τοπος ψευσεται αυτον ουχ εορακας τοιαυτα
19 Et le voilà pourrissant sur le chemin, tandis que du sol, d'autres germent.	19 οτι καταστροφη ασεβους τοιαυτη εκ δε γης αλλον αναβλαστησει
20 Non, Dieu ne rejette pas l'homme intègre, il ne prête pas main-forte aux méchants.	20 ο γαρ κυριος ου μη αποποιησηται τον ακακον παν δε δωρον ασεβους ου δεξεται
21 Le rire peut de nouveau remplir ta bouche, la joie éclater sur tes lèvres.	21 αληθινων δε στομα εμπλησει γελωτος τα δε χειλη αυτων εξομολογησεως
22 Tes ennemis seront couverts de honte, et la tente des méchants disparaîtra."	22 οι δε εχθροι αυτων ενδυσονται αισχυνην διαιτα δε ασεβους ουκ εσται