Livre de Job 4

JERUSALEM	LXX
1 Eliphaz de Témân prit la parole et dit:	1 υπολαβων δε ελιφας ο θαιμανιτης λεγει
2 Si on t'adresse la parole, le supporteras-tu? Mais qui pourrait garder le silence!	2 μη πολλακις σοι λελαληται εν κοπω ισχυν δε ρηματων σου τις υποισει
3 Vois, tu faisais la leçon à beaucoup d'autres, tu rendais vigueur aux mains débiles;	3 ει γαρ συ ενουθετησας πολλους και χειρας ασθενους παρεκαλεσας
4 tes propos redressaient l'homme qui chancelle, fortifiaient les genoux qui ploient.	4 ασθενουντας τε εξανεστησας ρημασιν γονασιν τε αδυνατουσιν θαρσος περιεθηκας
5 Et maintenant, ton tour venu, tu perds patience, atteint toi-même, te voilà tout bouleversé!	5 νυν δε ηκει επι σε πονος και ηψατο σου συ δε εσπουδασας
6 Ta piété ne t'inspire-t-elle pas confiance, ta vie intègre n'est-elle pas ton assurance?	6 ποτερον ουχ ο φοβος σου εστιν εν αφροσυνη και η ελπις σου και η ακακια της οδου σου
7 Souviens-toi: quel est l'innocent qui a péri? Où donc a-t-on vu des justes exterminés?	7 μνησθητι ουν τις καθαρος ων απωλετο η ποτε αληθινοι ολορριζοι απωλοντο
8 Je parle d'expérience: ceux qui labourent l'iniquité et sèment le malheur, les moissonnent.	8 καθ' ον τροπον ειδον τους αροτριωντας τα ατοπα οι δε σπειροντες αυτα οδυνας θεριουσιν εαυτοις
9 Sous l'haleine de Dieu ils périssent, au souffle de sa colère ils sont anéantis.	9 απο προσταγματος κυριου απολουνται απο δε πνευματος οργης αυτου αφανισθησονται
10 Les rugissements du lion, les cris du fauve, comme les crocs des lionceaux sont brisés.	10 σθενος λεοντος φωνη δε λεαινης γαυριαμα δε δρακοντων εσβεσθη
11 Le lion périt faute de proie, et les petits de la lionne se dispersent.	11 μυρμηκολεων ωλετο παρα το μη εχειν βοραν σκυμνοι δε λεοντων ελιπον αλληλους
12 J'ai eu aussi une révélation furtive, mon oreille en a perçu le murmure.	12 ει δε τι ρημα αληθινον εγεγονει εν λογοις σου ουθεν αν σοι τουτων κακον απηντησεν ποτερον ου δεξεται μου το ους εξαισια παρ' αυτου
13 A l'heure où les rêves agitent confusément l'esprit, quand une torpeur envahit les humains,	13 φοβοι δε και ηχω νυκτερινη επιπιπτων φοβος επ' ανθρωπους
14 un frisson d'épouvante me saisit et remplit tous mes os d'effroi.	14 φρικη δε μοι συνηντησεν και τρομος και μεγαλως μου τα οστα συνεσεισεν
15 Un souffle glissa sur ma face, hérissa le poil de ma chair.	15 και πνευμα επι προσωπον μου επηλθεν εφριξαν δε μου τριχες και σαρκες
16 Quelqu'un se dressa... je ne reconnus pas son visage, mais l'image restait devant mes yeux. Unsilence... puis une voix se fit entendre:	16 ανεστην και ουκ επεγνων ειδον και ουκ ην μορφη προ οφθαλμων μου αλλ' η αυραν και φωνην ηκουον
17 "Un mortel est-il juste devant Dieu, en face de son Auteur, un homme serait-il pur?	17 τι γαρ μη καθαρος εσται βροτος εναντιον κυριου η απο των εργων αυτου αμεμπτος ανηρ
18 A ses serviteurs mêmes, Dieu ne fait pas confiance, et il convainc ses anges d'égarement.	18 ει κατα παιδων αυτου ου πιστευει κατα δε αγγελων αυτου σκολιον τι επενοησεν
19 Que dire des hôtes de ces maisons d'argile, posées elles-mêmes sur la poussière? On les écrase commeune mite;	19 τους δε κατοικουντας οικιας πηλινας εξ ων και αυτοι εκ του αυτου πηλου εσμεν επαισεν αυτους σητος τροπον
20 un jour suffit à les pulvériser. A jamais ils disparaissent, car nul ne les ramène,	20 και απο πρωιθεν εως εσπερας ουκετι εισιν παρα το μη δυνασθαι αυτους εαυτοις βοηθησαι απωλοντο
21 Leur piquet de tente est arraché, et ils meurent dénués de sagesse."	21 ενεφυσησεν γαρ αυτοις και εξηρανθησαν απωλοντο παρα το μη εχειν αυτους σοφιαν