1 Job tomó la palabra y dijo: | 1 וַיַּעַן אִיֹּוב וַיֹּאמַר |
2 ¿Hasta cuándo afligiréis mi alma y a palabras me acribillaréis? | 2 עַד־אָנָה תֹּוגְיוּן נַפְשִׁי וּתְדַכְּאוּנַנִי בְמִלִּים |
3 Ya me habéis insultado por diez veces, me habéis zarandeado sin reparo. | 3 זֶה עֶשֶׂר פְּעָמִים תַּכְלִימוּנִי לֹא־תֵבֹשׁוּ תַּהְכְּרוּ־לִי |
4 Aunque de hecho hubiese errado, en mí solo quedaría mi yerro. | 4 וְאַף־אָמְנָם שָׁגִיתִי אִתִּי תָּלִין מְשׁוּגָתִי |
5 Si es que aún queréis triunfar de mí y mi oprobio reprocharme, | 5 אִם־אָמְנָם עָלַי תַּגְדִּילוּ וְתֹוכִיחוּ עָלַי חֶרְפָּתִּי |
6 sabed ya que es Dios quien me hace entuerto, y el que en su red me envuelve. | 6 דְּעוּ־אֵפֹו כִּי־אֱלֹוהַּ עִוְּתָנִי וּמְצוּדֹו עָלַי הִקִּיף |
7 Si grito: ¡Violencia!, no obtengo respuesta; por más que apelo, no hay justicia. | 7 הֵן אֶצְעַק חָמָס וְלֹא אֵעָנֶה אֲשַׁוַּע וְאֵין מִשְׁפָּט |
8 El ha vallado mi ruta para que yo no pase, ha cubierto mis senderos de tinieblas. | 8 אָרְחִי גָדַר וְלֹא אֶעֱבֹור וְעַל נְתִיבֹותַי חֹשֶׁךְ יָשִׂים |
9 Me ha despojado de mi gloria, ha arrancado la corona de mi frente. | 9 כְּבֹודִי מֵעָלַי הִפְשִׁיט וַיָּסַר עֲטֶרֶת רֹאשִׁי |
10 Por todas partes me mina y desaparezco, arranca como un árbol mi esperanza. | 10 יִתְּצֵנִי סָבִיב וָאֵלַךְ וַיַּסַּע כָּעֵץ תִּקְוָתִי |
11 Enciende su ira contra mí, me considera su enemigo. | 11 וַיַּחַר עָלַי אַפֹּו וַיַּחְשְׁבֵנִי לֹו כְצָרָיו |
12 En masa sus huestes han llegado, su marcha de asalto han abierto contra mí, han puesto cerco a mi tienda. | 12 יַחַד ׀ יָבֹאוּ גְדוּדָיו וַיָּסֹלּוּ עָלַי דַּרְכָּם וַיַּחֲנוּ סָבִיב לְאָהֳלִי |
13 A mis hermanos ha alejado de mí, mis conocidos tratan de esquivarme. | 13 אַחַי מֵעָלַי הִרְחִיק וְיֹדְעַי אַךְ־זָרוּ מִמֶּנִּי |
14 Parientes y deudos ya no tengo, los huéspedes de mi casa me olvidaron. | 14 חָדְלוּ קְרֹובָי וּמְיֻדָּעַי שְׁכֵחוּנִי |
15 Por un extraño me tienen mis criadas, soy a sus ojos un desconocido. | 15 גָּרֵי בֵיתִי וְאַמְהֹתַי לְזָר תַּחְשְׁבֻנִי נָכְרִי הָיִיתִי בְעֵינֵיהֶם |
16 Llamo a mi criado y no responde, aunque le implore con mi propia boca. | 16 לְעַבְדִּי קָרָאתִי וְלֹא יַעֲנֶה בְּמֹו־פִי אֶתְחַנֶּן־לֹו |
17 Mi aliento repele a mi mujer, fétido soy para los hijos de mi vientre. | 17 רוּחִי זָרָה לְאִשְׁתִּי וְחַנֹּתִי לִבְנֵי בִטְנִי |
18 Hasta los chiquillos me desprecian, si me levanto, me hacen burla. | 18 גַּם־עֲוִילִים מָאֲסוּ בִי אָקוּמָה וַיְדַבְּרוּ־בִי |
19 Tienen horror de mí todos mis íntimos, los que yo más amaba se han vuelto contra mí. | 19 תִּעֲבוּנִי כָּל־מְתֵי סֹודִי וְזֶה־אָהַבְתִּי נֶהְפְּכוּ־בִי |
20 Bajo mi piel mi carne cae podrida, mis huesos se desnudan como dientes. | 20 בְּעֹורִי וּבִבְשָׂרִי דָּבְקָה עַצְמִי וָאֶתְמַלְּטָה בְּעֹור שִׁנָּי |
21 ¡Piedad, piedad de mí, vosotros mis amigos, que es la mano de Dios la que me ha herido! | 21 חָנֻּנִי חָנֻּנִי אַתֶּם רֵעָי כִּי יַד־אֱלֹוהַּ נָגְעָה בִּי |
22 ¿Por qué os cebáis en mí como hace Dios, y no os sentís ya ahítos de mi carne? | 22 לָמָּה תִּרְדְּפֻנִי כְמֹו־אֵל וּמִבְּשָׂרִי לֹא תִשְׂבָּעוּ |
23 ¡Ojalá se escribieran mis palabras, ojalá en monumento se grabaran, | 23 מִי־יִתֵּן אֵפֹו וְיִכָּתְבוּן מִלָּי מִי־יִתֵּן בַּסֵּפֶר וְיֻחָקוּ |
24 y con punzón de hierro y buril, para siempre en la roca se esculpieran! | 24 בְּעֵט־בַּרְזֶל וְעֹפָרֶת לָעַד בַּצּוּר יֵחָצְבוּן |
25 Yo sé que mi Defensor está vivo, y que él, el último, se levantará sobre el polvo. | 25 וַאֲנִי יָדַעְתִּי גֹּאֲלִי חָי וְאַחֲרֹון עַל־עָפָר יָקוּם |
26 Tras mi despertar me alzará junto a él, y con mi propia carne veré a Dios. | 26 וְאַחַר עֹורִי נִקְּפוּ־זֹאת וּמִבְּשָׂרִי אֶחֱזֶה אֱלֹוהַּ |
27 Yo, sí, yo mismo le veré, mis ojos le mirarán, no ningún otro. ¡Dentro de mí languidecen mis entrañas! | 27 אֲשֶׁר אֲנִי ׀ אֶחֱזֶה־לִּי וְעֵינַי רָאוּ וְלֹא־זָר כָּלוּ כִלְיֹתַי בְּחֵקִי |
28 Y si vosotros decís: «¿Cómo atraparle, qué pretexto hallaremos contra él?», | 28 כִּי תֹאמְרוּ מַה־נִּרְדָּף־לֹו וְשֹׁרֶשׁ דָּבָר נִמְצָא־בִי |
29 temed la espada por vosotros mismos, pues la ira se encenderá contra las culpas y sabréis que hay un juicio. | 29 גּוּרוּ לָכֶם ׀ מִפְּנֵי־חֶרֶב כִּי־חֵמָה עֲוֹנֹות חָרֶב לְמַעַן תֵּדְעוּן [שַׁדִּין כ] (שַׁדּוּן׃ ק) ס |