Jó 7

VULGATA	LXX
1 Militia est vita hominis super terram, et sicut dies mercenarii dies ejus.	1 ποτερον ουχι πειρατηριον εστιν ο βιος ανθρωπου επι της γης και ωσπερ μισθιου αυθημερινου η ζωη αυτου
2 Sicut servus desiderat umbram, et sicut mercenarius præstolatur finem operis sui,	2 η ωσπερ θεραπων δεδοικως τον κυριον αυτου και τετευχως σκιας η ωσπερ μισθωτος αναμενων τον μισθον αυτου
3 sic et ego habui menses vacuos, et noctes laboriosas enumeravi mihi.	3 ουτως καγω υπεμεινα μηνας κενους νυκτες δε οδυνων δεδομεναι μοι εισιν
4 Si dormiero, dicam : Quando consurgam ? et rursum expectabo vesperam, et replebor doloribus usque ad tenebras.	4 εαν κοιμηθω λεγω ποτε ημερα ως δ' αν αναστω παλιν ποτε εσπερα πληρης δε γινομαι οδυνων απο εσπερας εως πρωι
5 Induta est caro mea putredine, et sordibus pulveris cutis mea aruit et contracta est.	5 φυρεται δε μου το σωμα εν σαπρια σκωληκων τηκω δε βωλακας γης απο ιχωρος ξυων
6 Dies mei velocius transierunt quam a texente tela succiditur, et consumpti sunt absque ulla spe.	6 ο δε βιος μου εστιν ελαφροτερος λαλιας απολωλεν δε εν κενη ελπιδι
7 Memento quia ventus est vita mea, et non revertetur oculus meus ut videat bona.	7 μνησθητι ουν οτι πνευμα μου η ζωη και ουκετι επανελευσεται ο οφθαλμος μου ιδειν αγαθον
8 Nec aspiciet me visus hominis ; oculi tui in me, et non subsistam.	8 ου περιβλεψεται με οφθαλμος ορωντος με οι οφθαλμοι σου εν εμοι και ουκετι ειμι
9 Sicut consumitur nubes, et pertransit, sic qui descenderit ad inferos, non ascendet.	9 ωσπερ νεφος αποκαθαρθεν απ' ουρανου εαν γαρ ανθρωπος καταβη εις αδην ουκετι μη αναβη
10 Nec revertetur ultra in domum suam, neque cognoscet eum amplius locus ejus.	10 ουδ' ου μη επιστρεψη ετι εις τον ιδιον οικον ουδε μη επιγνω αυτον ετι ο τοπος αυτου
11 Quapropter et ego non parcam ori meo : loquar in tribulatione spiritus mei ; confabulabor cum amaritudine animæ meæ.	11 αταρ ουν ουδε εγω φεισομαι τω στοματι μου λαλησω εν αναγκη ων ανοιξω πικριαν ψυχης μου συνεχομενος
12 Numquid mare ego sum, aut cetus, quia circumdedisti me carcere ?	12 ποτερον θαλασσα ειμι η δρακων οτι κατεταξας επ' εμε φυλακην
13 Si dixero : Consolabitur me lectulus meus, et relevabor loquens mecum in strato meo :	13 ειπα οτι παρακαλεσει με η κλινη μου ανοισω δε προς εμαυτον ιδια λογον τη κοιτη μου
14 terrebis me per somnia, et per visiones horrore concuties.	14 εκφοβεις με ενυπνιοις και εν οραμασιν με καταπλησσεις
15 Quam ob rem elegit suspendium anima mea, et mortem ossa mea.	15 απαλλαξεις απο πνευματος μου την ψυχην μου απο δε θανατου τα οστα μου
16 Desperavi : nequaquam ultra jam vivam : parce mihi, nihil enim sunt dies mei.	16 ου γαρ εις τον αιωνα ζησομαι ινα μακροθυμησω αποστα απ' εμου κενος γαρ μου ο βιος
17 Quid est homo, quia magnificas eum ? aut quid apponis erga eum cor tuum ?	17 τι γαρ εστιν ανθρωπος οτι εμεγαλυνας αυτον η οτι προσεχεις τον νουν εις αυτον
18 Visitas eum diluculo, et subito probas illum.	18 η επισκοπην αυτου ποιηση εως το πρωι και εις αναπαυσιν αυτον κρινεις
19 Usquequo non parcis mihi, nec dimittis me ut glutiam salivam meam ?	19 εως τινος ουκ εας με ουδε προιη με εως αν καταπιω τον πτυελον μου εν οδυνη
20 Peccavi ; quid faciam tibi, o custos hominum ? quare posuisti me contrarium tibi, et factus sum mihimetipsi gravis ?	20 ει εγω ημαρτον τι δυναμαι σοι πραξαι ο επισταμενος τον νουν των ανθρωπων δια τι εθου με κατεντευκτην σου ειμι δε επι σοι φορτιον
21 Cur non tollis peccatum meum, et quare non aufers iniquitatem meam ? ecce nunc in pulvere dormiam, et si mane me quæsieris, non subsistam.	21 και δια τι ουκ εποιησω της ανομιας μου ληθην και καθαρισμον της αμαρτιας μου νυνι δε εις γην απελευσομαι ορθριζων δε ουκετι ειμι