Sapientia - 9

¹“ Deus patrum meorum et Domine misericordiae,qui fecisti omnia verbo tuo
²et sapientia tua constituisti hominem,ut dominaretur creaturis, quae a te factae sunt,
³et disponeret orbem terrarum in sanctitate et iustitiaet in directione cordis iudicium iudicaret,
⁴da mihi sedium tuarum assistricem sapientiamet noli me reprobare a pueris tuis,
⁵quoniam servus tuus sum ego et filius ancillae tuae,homo infirmus et exigui temporiset minor ad intellectum iudicii et legum.
⁶Nam, et si quis erit consummatus inter filios hominum,si ab illo abfuerit sapientia tua, in nihilum computabitur.
⁷Tu elegisti me regem populo tuoet iudicem filiorum tuorum et filiarum;
⁸dixisti me aedificare templum in monte sancto tuoet in civitate habitationis tuae altare,similitudinem tabernaculi sancti,quod praeparasti ab initio.
⁹Et tecum sapientia, quae novit opera tua,quae et affuit tunc, cum orbem terrarum faceres,et sciebat quid esset placitum in oculis tuiset quid directum in praeceptis tuis.
¹⁰Emitte illam de caelis sanctis tuiset a sede magnitudinis tuae mitte illam,ut mecum sit et mecum laboret,ut sciam quid acceptum sit apud te.
¹¹Scit enim illa omnia et intellegitet deducet me in operibus meis sobrieet custodiet me in sua gloria.
¹²Et erunt accepta opera mea,et diiudicabo populum tuum iusteet ero dignus sedium patris mei.
¹³Quis enim hominum poterit scire consilium Dei?Aut quis poterit cogitare quid velit Dominus?
¹⁴Cogitationes enim mortalium timidae,et incertae providentiae nostrae:
¹⁵corpus enim, quod corrumpitur, aggravat animam,et terrena inhabitatio deprimit sensum multa cogitantem.
¹⁶Et difficile conicimus, quae in terra sunt,et, quae in prospectu sunt, invenimus cum labore;quae autem in caelis sunt, quis investigabit?
¹⁷Consilium autem tuum quis sciet,nisi tu dederis sapientiamet miseris spiritum sanctum tuum de altissimis?
¹⁸Et sic correctae sunt semitae eorum, qui sunt in terris;et, quae tibi placent, didicerunt homineset salvati per sapientiam sunt ”.