1 Eu havia feito um pacto com meus olhos: não desejaria olhar nunca para uma virgem. | 1 διαθηκην εθεμην τοις οφθαλμοις μου και ου συνησω επι παρθενον |
2 Que parte me daria Deus lá do alto, que sorte o Todo-poderoso me enviaria dos céus? | 2 και τι εμερισεν ο θεος απανωθεν και κληρονομια ικανου εξ υψιστων |
3 A infelicidade não está reservada ao injusto, e o infortúnio ao iníquo? | 3 ουχι απωλεια τω αδικω και απαλλοτριωσις τοις ποιουσιν ανομιαν |
4 Não conhece Deus os meus caminhos, e não conta todos os meus passos? | 4 ουχι αυτος οψεται οδον μου και παντα τα διαβηματα μου εξαριθμησεται |
5 Se caminhei com a mentira, se meu pé correu atrás da fraude, | 5 ει δε ημην πεπορευμενος μετα γελοιαστων ει δε και εσπουδασεν ο πους μου εις δολον |
6 que Deus me pese em justas balanças e reconhecerá minha integridade. | 6 ισταιη με αρα εν ζυγω δικαιω οιδεν δε ο κυριος την ακακιαν μου |
7 Se meus passos se desviaram do caminho, se meu coração seguiu meus olhos, se às minhas mãos se apegou qualquer mácula, | 7 ει εξεκλινεν ο πους μου εκ της οδου ει δε και τω οφθαλμω επηκολουθησεν η καρδια μου ει δε και ταις χερσιν μου ηψαμην δωρων |
8 semeie eu e outro o coma, e que minhas plantações sejam desenraizadas! | 8 σπειραιμι αρα και αλλοι φαγοισαν αρριζος δε γενοιμην επι γης |
9 Se meu coração foi seduzido por uma mulher, se fiquei à espreita à porta de meu vizinho, | 9 ει εξηκολουθησεν η καρδια μου γυναικι ανδρος ετερου ει και εγκαθετος εγενομην επι θυραις αυτης |
10 que minha mulher gire a mó para outro e que estranhos a possuam! | 10 αρεσαι αρα και η γυνη μου ετερω τα δε νηπια μου ταπεινωθειη |
11 Pois isso teria sido um crime, um delito dependente da justiça, | 11 θυμος γαρ οργης ακατασχετος το μιαναι ανδρος γυναικα |
12 um fogo que devoraria até o abismo, e que teria arruinado todos os meus bens. | 12 πυρ γαρ εστιν καιομενον επι παντων των μερων ου δ' αν επελθη εκ ριζων απωλεσεν |
13 Nunca violei o direito de meus escravos, ou de minha serva, em suas discussões comigo. | 13 ει δε και εφαυλισα κριμα θεραποντος μου η θεραπαινης κρινομενων αυτων προς με |
14 Que farei eu quando Deus se levantar? Quando me interrogar, que lhe responderei? | 14 τι γαρ ποιησω εαν ετασιν μου ποιησηται ο κυριος εαν δε και επισκοπην τινα αποκρισιν ποιησομαι |
15 Aquele que me criou no ventre, não o criou também a ele? Um mesmo criador não nos formou no seio da nossa mãe? | 15 ποτερον ουχ ως και εγω εγενομην εν γαστρι και εκεινοι γεγονασιν γεγοναμεν δε εν τη αυτη κοιλια |
16 Não recusei aos pobres aquilo que desejavam, não fiz desfalecer os olhos da viúva, | 16 αδυνατοι δε χρειαν ην ποτ' ειχον ουκ απετυχον χηρας δε τον οφθαλμον ουκ εξετηξα |
17 não comi sozinho meu pedaço de pão, sem que o órfão tivesse a sua parte; | 17 ει δε και τον ψωμον μου εφαγον μονος και ουχι ορφανω μετεδωκα |
18 desde minha infância cuidei deste como um pai, desde o ventre de minha mãe fui o guia da viúva. | 18 οτι εκ νεοτητος μου εξετρεφον ως πατηρ και εκ γαστρος μητρος μου ωδηγησα |
19 Se vi perecer um homem por falta de roupas, e o pobre que não tinha com que cobrir-se, | 19 ει δε και υπερειδον γυμνον απολλυμενον και ουκ ημφιασα |
20 sem que seus rins me tenham abençoado, aquecido como estava com a lã de minhas ovelhas; | 20 αδυνατοι δε ει μη ευλογησαν με απο δε κουρας αμνων μου εθερμανθησαν οι ωμοι αυτων |
21 se levantei a mão contra o órfão, quando me via apoiado pelos juízes, | 21 ει επηρα ορφανω χειρα πεποιθως οτι πολλη μοι βοηθεια περιεστιν |
22 que meu ombro caia de minhas costas, que meu braço seja arrancado de seu cotovelo! | 22 αποσταιη αρα ο ωμος μου απο της κλειδος ο δε βραχιων μου απο του αγκωνος μου συντριβειη |
23 Pois o temor de Deus me invadiu, e diante de sua majestade não posso subsistir. | 23 φοβος γαρ κυριου συνεσχεν με και απο του λημματος αυτου ουχ υποισω |
24 Nunca pus no ouro minha segurança, nem jamais disse ao ouro puro: És minha esperança. | 24 ει εταξα χρυσιον ισχυν μου ει δε και λιθω πολυτελει επεποιθησα |
25 Nunca me rejubilei por ser grande a minha riqueza, nem pelo fato de minha mão ter ajuntado muito. | 25 ει δε και ευφρανθην πολλου πλουτου μοι γενομενου ει δε και επ' αναριθμητοις εθεμην χειρα μου |
26 Quando eu via o sol brilhar, e a lua levantar-se em seu esplendor, | 26 η ουχ ορω μεν ηλιον τον επιφαυσκοντα εκλειποντα σεληνην δε φθινουσαν ου γαρ επ' αυτοις εστιν |
27 jamais meu coração deixou-se seduzir em segredo, e minha mão não foi levada à boca para um beijo. | 27 και ει ηπατηθη λαθρα η καρδια μου ει δε και χειρα μου επιθεις επι στοματι μου εφιλησα |
28 Isto seria um crime digno de castigo, pois eu teria renegado o Deus do alto. | 28 και τουτο μοι αρα ανομια η μεγιστη λογισθειη οτι εψευσαμην εναντιον κυριου του υψιστου |
29 Nunca me alegrei com a ruína de meu inimigo, e nem exultei quando a infelicidade o feriu. | 29 ει δε και επιχαρης εγενομην πτωματι εχθρων μου και ειπεν η καρδια μου ευγε |
30 Não permiti que minha língua pecasse, reclamando sua morte por uma imprecação. | 30 ακουσαι αρα το ους μου την καταραν μου θρυληθειην δε αρα υπο λαου μου κακουμενος |
31 Jamais as pessoas de minha tenda me disseram: Há alguém que não saiu satisfeito. | 31 ει δε και πολλακις ειπον αι θεραπαιναι μου τις αν δωη ημιν των σαρκων αυτου πλησθηναι λιαν μου χρηστου οντος |
32 O estrangeiro não passava a noite fora, eu abria a minha porta ao viajante. | 32 εξω δε ουκ ηυλιζετο ξενος η δε θυρα μου παντι ελθοντι ανεωκτο |
33 Nunca dissimulei minha culpa aos homens, escondendo em meu peito minha iniqüidade, | 33 ει δε και αμαρτων ακουσιως εκρυψα την αμαρτιαν μου |
34 como se temesse a multidão e receasse o desprezo das famílias, a ponto de me manter quieto sem pôr o pé fora da porta. | 34 ου γαρ διετραπην πολυοχλιαν πληθους του μη εξαγορευσαι ενωπιον αυτων ει δε και ειασα αδυνατον εξελθειν θυραν μου κολπω κενω |
35 Oh, se eu tivesse alguém para me ouvir! Eis a minha assinatura: que o Todo-poderoso me responda! Que o meu adversário escreva também um memorial. | 35 τις δωη ακουοντα μου χειρα δε κυριου ει μη εδεδοικειν συγγραφην δε ην ειχον κατα τινος |
36 Será que eu não o poria sobre meus ombros, e não cingiria minha fronte com ele como de uma coroa? | 36 επ' ωμοις αν περιθεμενος στεφανον ανεγινωσκον |
37 Dar-lhe-ia conta de todos os meus passos, e me apresentaria diante dele altivo como um príncipe. | 37 και ει μη ρηξας αυτην απεδωκα ουθεν λαβων παρα χρεοφειλετου |
38 Se minha terra clamou contra mim, e seus sulcos derramaram lágrimas, | 38 ει επ' εμοι ποτε η γη εστεναξεν ει δε και οι αυλακες αυτης εκλαυσαν ομοθυμαδον |
39 se comi seus frutos sem pagar, se afligi a alma de seu possuidor, | 39 ει δε και την ισχυν αυτης εφαγον μονος ανευ τιμης ει δε και ψυχην κυριου της γης εκβαλων ελυπησα |
40 que em vez de trigo produza espinhos, e joio em vez de cevada! Aqui terminam os discursos de Jó. | 40 αντι πυρου αρα εξελθοι μοι κνιδη αντι δε κριθης βατος και επαυσατο ιωβ ρημασιν |