Canticum Canticorum 2

NOVA VULGATA	Biblia Tysiąclecia
1 Ego flos campi et lilium convallium.	1 Jam narcyz Saronu, lilia dolin.
2 Sicut lilium inter spinas, sic amica mea inter filias.	2 Jak lilia pośród cierni, tak przyjaciółka ma pośród dziewcząt.
3 Sicut malus inter ligna silvarum, sic dilectus meus inter filios. Sub umbra illius, quem desideraveram, sedi, et fructus eius dulcis gutturi meo.	3 Jak jabłoń wśród drzew leśnych, tak ukochany mój wśród młodzieńców. W upragnionym jego cieniu usiadłam, a owoc jego słodki memu podniebieniu.
4 Introduxit me in cellam vinariam, et vexillum eius super me est caritas.	4 Wprowadził mnie do domu wina, i sztandarem jego nade mną jest miłość.
5 Fulcite me uvarum placentis, stipate me malis, quia amore langueo.	5 Posilcie mnie plackami z rodzynek, wzmocnijcie mnie jabłkami, bo chora jestem z miłości.
6 Laeva eius sub capite meo, et dextera illius amplexatur me.	6 Lewa jego ręka pod głową moją, a prawica jego obejmuje mnie.
7 Adiuro vos, filiae Ierusalem, per capreas cervasque camporum, ne suscitetis neque evigilare faciatis dilectam, quoadusque ipsa velit.	7 Zaklinam was, córki jerozolimskie, na gazele, na łanie pól: Nie budźcie ze snu, nie rozbudzajcie ukochanej, póki nie zechce sama.
8 Vox dilecti mei! Ecce iste venit saliens in montibus, transiliens colles.	8 Cicho! Ukochany mój! Oto on! Oto nadchodzi! Biegnie przez góry, skacze po pagórkach.
9 Similis est dilectus meus capreae hinnuloque cervorum. En ipse stat post parietem nostrum respiciens per fenestras, prospiciens per cancellos.	9 Umiłowany mój podobny do gazeli, do młodego jelenia. Oto stoi za naszym murem, patrzy przez okno, zagląda przez kraty.
10 En dilectus meus loquitur mihi: “ Surge, amica mea, columba mea, formosa mea, et veni.	10 Miły mój odzywa się i mówi do mnie: Powstań, przyjaciółko ma, piękna ma, i pójdź!
11 Iam enim hiems transiit, imber abiit et recessit.	11 Bo oto minęła już zima, deszcz ustał i przeszedł.
12 Flores apparuerunt in terra, tempus putationis advenit; vox turturis audita est in terra nostra,	12 Na ziemi widać już kwiaty, nadszedł czas przycinania winnic, i głos synogarlicy już słychać w naszej krainie.
13 ficus protulit grossos suos, vineae florentes dederunt odorem suum; surge, amica mea, speciosa mea, et veni,	13 Drzewo figowe wydało zawiązki owoców i winne krzewy kwitnące już pachną. Powstań, przyjaciółko ma, piękna ma, i pójdź!
14 columba mea, in foraminibus petrae, in caverna abrupta. Ostende mihi faciem tuam, sonet vox tua in auribus meis; vox enim tua dulcis, et facies tua decora ”.	14 Gołąbko ma, [ukryta] w zagłębieniach skały, w szczelinach przepaści, ukaż mi swą twarz, daj mi usłyszeć swój głos! Bo słodki jest głos twój i twarz pełna wdzięku.
15 Capite nobis vulpes, vulpes parvulas, quae demoliuntur vineas, nam vineae nostrae florescunt.	15 Schwytajcie nam lisy, małe lisy, co pustoszą winnice, bo w kwieciu są winnice nasze.
16 Dilectus meus mihi, et ego illi, qui pascitur inter lilia,	16 Mój miły jest mój, a ja jestem jego, on stada swe pasie wśród lilii.
17 antequam aspiret dies, et festinent umbrae. Revertere; similis esto, dilecte mi, capreae hinnuloque cervorum super montes Bether.	17 Nim wiatr wieczorny powieje i znikną cienie, wróć, bądź podobny, mój miły, do gazeli, do młodego jelenia na górach Beter!