Ecclesiastes 5

¹ Ne temere quid loquaris, neque cor tuum sit velox ad proferen dumsermonem coram Deo; Deus enim in caelo, et tu super terram: idcirco sint paucisermones tui.

² Multas curas sequuntur somnia,
et in multis sermonibus invenietur stultitia.

³ Si quid vovisti Deo, ne moreris reddere: displicet enim ei stulta promissio;sed, quodcumque voveris, redde.

⁴ Multoque melius est non vovere, quam postvotum promissa non reddere.

⁵ Ne dederis os tuum, ut peccare faciat carnem tuam,neque dicas coram angelo: “ Error fuit ”; ne forte iratus Deus contrasermones tuos dissipet opera manuum tuarum.

⁶ Ubi multa sunt somnia, plurimaesunt vanitates et sermones innumeri; tu vero Deum time.

⁷ Si videris calumnias egenorum et subreptionem iudicii et iustitiae inprovincia, non mireris super hoc negotio, quia excelso excelsior vigilat, etsuper hos quoque eminentiores sunt alii;

⁸ et terrae lucrum in omnibus est rex,cuius agri culti sunt.

⁹ Qui diligit pecuniam, pecunia non implebitur; et, quiamat divitias, fructum non capiet ex eis; et hoc ergo vanitas.

¹⁰ Ubi multaesunt opes, multi et qui comedunt eas; et quid prodest possessori, nisi quodcernit divitias oculis suis?

¹¹ Dulcis est somnus operanti,
sive parum sive multum comedat;
saturitas autem divitis
non sinit eum dormire.

¹² Est et infirmitas pessima, quam vidi sub sole: divitiae conservatae in malumdomini sui.

¹³ Perierunt enim in negotio pessimo; si generavit filium, in summaegestate erit.

¹⁴ Sicut egressus est de utero matris suae, nudus iterum abibit,sicut venit, et nihil auferet secum de labore suo, quod tollat in manu sua.

¹⁵ Miserabilis prorsus infirmitas: quomodo venit, sic revertetur. Quid ergo prodestei quod laboravit in ventum?

¹⁶ Cunctis enim diebus vitae suae comedit intenebris et in curis multis et in aerumna atque tristitia.

¹⁷ Ecce quod ego vidibonum, quod pulchrum, ut comedat quis et bibat et fruatur laetitia ex laboresuo, quo laboravit ipse sub sole, numero dierum vitae suae, quos dedit ei Deus;haec enim est pars illius.

¹⁸ Et quidem omni homini, cui dedit Deus divitiasatque substantiam, potestatemque ei tribuit, ut comedat ex eis et tollat partemsuam et laetetur de labore suo: hoc est donum Dei.

¹⁹ Non enim satisrecordabitur dierum vitae suae, eo quod Deus occupet deliciis cor eius.