Livre de Job 38

BIBLES DES PEUPLES	LXX
1 Yahvé répondit à Job, du cœur de la tempête il lui dit:	1 μετα δε το παυσασθαι ελιουν της λεξεως ειπεν ο κυριος τω ιωβ δια λαιλαπος και νεφων
2 Qui est cet homme qui obscurcit mes décisions et parle de ce qu’il ne sait pas?	2 τις ουτος ο κρυπτων με βουλην συνεχων δε ρηματα εν καρδια εμε δε οιεται κρυπτειν
3 Allons, prends tes armes comme un brave: je vais t’interroger et tu m’instruiras.	3 ζωσαι ωσπερ ανηρ την οσφυν σου ερωτησω δε σε συ δε μοι αποκριθητι
4 Où étais-tu, quand je fondais la terre? Parle, si ta science est exacte.	4 που ης εν τω θεμελιουν με την γην απαγγειλον δε μοι ει επιστη συνεσιν
5 Qui en a fixé les mesures, le sais-tu? qui a tendu sur elle le cordeau du maçon?	5 τις εθετο τα μετρα αυτης ει οιδας η τις ο επαγαγων σπαρτιον επ' αυτης
6 Sais-tu sur quoi reposent ses bases, et qui en a posé la pierre angulaire?	6 επι τινος οι κρικοι αυτης πεπηγασιν τις δε εστιν ο βαλων λιθον γωνιαιον επ' αυτης
7 Les étoiles du matin, pour elle, chantèrent en chœur: tous les fils de Dieu poussaient des acclamations.	7 οτε εγενηθησαν αστρα ηνεσαν με φωνη μεγαλη παντες αγγελοι μου
8 Qui enferma la mer à deux battants, lorsqu’elle jaillissait, sortant du sein,	8 εφραξα δε θαλασσαν πυλαις οτε εμαιμασσεν εκ κοιλιας μητρος αυτης εκπορευομενη
9 lorsque je lui donnais, pour la couvrir, les nuées, et pour langes, des nuages sombres;	9 εθεμην δε αυτη νεφος αμφιασιν ομιχλη δε αυτην εσπαργανωσα
10 lorsque je lui fixais ses frontières et la contenais avec portes et verrous?	10 εθεμην δε αυτη ορια περιθεις κλειθρα και πυλας
11 Je lui ai dit alors: “Tu n’iras pas plus loin; ici se courbera l’orgueil de tes flots!”	11 ειπα δε αυτη μεχρι τουτου ελευση και ουχ υπερβηση αλλ' εν σεαυτη συντριβησεται σου τα κυματα
12 Mais toi, as-tu jamais commandé au matin, indiqué à l’aurore le lieu de son lever,	12 η επι σου συντεταχα φεγγος πρωινον εωσφορος δε ειδεν την εαυτου ταξιν
13 lorsqu’elle conquiert la terre par les ailes, et met en fuite les méchants?	13 επιλαβεσθαι πτερυγων γης εκτιναξαι ασεβεις εξ αυτης
14 Le sol alors prend une couleur d’argile, et se teinte de rose comme un vêtement:	14 η συ λαβων γην πηλον επλασας ζωον και λαλητον αυτον εθου επι γης
15 elle fait perdre aux méchants leur lumière, et le bras menaçant est brisé.	15 αφειλας δε απο ασεβων το φως βραχιονα δε υπερηφανων συνετριψας
16 Es-tu allé jusqu’aux sources des mers, as-tu parcouru le fond de l’océan?	16 ηλθες δε επι πηγην θαλασσης εν δε ιχνεσιν αβυσσου περιεπατησας
17 Est-ce qu’on t’a montré les portes de la Mort, ainsi que les gardiens du Pays des Ombres?	17 ανοιγονται δε σοι φοβω πυλαι θανατου πυλωροι δε αδου ιδοντες σε επτηξαν
18 As-tu quelque idée de l’étendue du monde? Raconte, puisque tu as tout vu.	18 νενουθετησαι δε το ευρος της υπ' ουρανον αναγγειλον δη μοι ποση τις εστιν
19 Où prend-on le chemin du palais de la lumière, et les ténèbres, viennent-elles de quelque endroit?	19 ποια δε γη αυλιζεται το φως σκοτους δε ποιος ο τοπος
20 Si tu sais aller jusqu’à leur maison, peut-être pourrais-tu les reconduire chez elles?	20 ει αγαγοις με εις ορια αυτων ει δε και επιστασαι τριβους αυτων
21 Tu le sais, bien sûr, tu es né avant elles, tu as beaucoup, beaucoup d’années!	21 οιδα αρα οτι τοτε γεγεννησαι αριθμος δε ετων σου πολυς
22 Et les réserves de neige, y es-tu allé? As-tu visité les dépôts de la grêle	22 ηλθες δε επι θησαυρους χιονος θησαυρους δε χαλαζης εορακας
23 que je tiens en réserve pour les temps difficiles, pour les jours de rencontre et de guerre?	23 αποκειται δε σοι εις ωραν εχθρων εις ημεραν πολεμου και μαχης
24 D’où sort, d’où se diffuse la lumière, et d’où, le vent qui de l’orient balaye la terre?	24 ποθεν δε εκπορευεται παχνη η διασκεδαννυται νοτος εις την υπ' ουρανον
25 Qui ouvre un passage aux averses de l’orage, un chemin aux grondements du tonnerre,	25 τις δε ητοιμασεν υετω λαβρω ρυσιν οδον δε κυδοιμων
26 amenant la pluie sur les terres sans hommes, sur le désert où nul ne s’arrête,	26 του υετισαι επι γην ου ουκ ανηρ ερημον ου ουχ υπαρχει ανθρωπος εν αυτη
27 irriguant un sol aride et désolé, pour que germe sur la steppe l’herbe verte?	27 του χορτασαι αβατον και αοικητον και του εκβλαστησαι εξοδον χλοης
28 La pluie a-t-elle un père? Qui engendre les gouttes de rosée?	28 τις εστιν υετου πατηρ τις δε εστιν ο τετοκως βωλους δροσου
29 Et la glace, est-elle sortie d’un sein maternel? Qui enfante le givre des cieux,	29 εκ γαστρος δε τινος εκπορευεται ο κρυσταλλος παχνην δε εν ουρανω τις τετοκεν
30 lorsque les eaux ont durci comme la pierre, et que se prend toute l’étendue des mers?	30 η καταβαινει ωσπερ υδωρ ρεον προσωπον δε αβυσσου τις επηξεν
31 Est-ce toi qui as noué les liens des Pléiades ou qui élargiras les chaînes d’Orion?	31 συνηκας δε δεσμον πλειαδος και φραγμον ωριωνος ηνοιξας
32 Est-ce toi qui fais sortir la Couronne en son temps, et conduis la Grande Ourse avec ses petits?	32 η διανοιξεις μαζουρωθ εν καιρω αυτου και εσπερον επι κομης αυτου αξεις αυτα
33 Connais-tu les lois astrales, fais-tu venir sur terre ce qui y est écrit?	33 επιστασαι δε τροπας ουρανου η τα υπ' ουρανον ομοθυμαδον γινομενα
34 Vas-tu crier bien fort vers les nuages, pour qu’un déluge tombe sur toi?	34 καλεσεις δε νεφος φωνη και τρομω υδατος λαβρω υπακουσεται σου
35 Les éclairs partent-ils parce que tu les lâches, est-ce à toi qu’ils diront: “Nous voici”?	35 αποστελεις δε κεραυνους και πορευσονται ερουσιν δε σοι τι εστιν
36 Qui a mis dans l’ibis la sagesse, et donné au coq de l’intelligence?	36 τις δε εδωκεν γυναιξιν υφασματος σοφιαν η ποικιλτικην επιστημην
37 Qui est sage au point de compter les nuages? qui sait déverser les eaux de leurs réserves,	37 τις δε ο αριθμων νεφη σοφια ουρανον δε εις γην εκλινεν
38 faisant que la poussière se fasse masse et que les mottes s’agglomèrent?	38 κεχυται δε ωσπερ γη κονια κεκολληκα δε αυτον ωσπερ λιθω κυβον
39 Est-ce toi qui rabats vers la lionne sa proie, et qui apaises la faim des lionceaux,	39 θηρευσεις δε λεουσιν βοραν ψυχας δε δρακοντων εμπλησεις
40 quand ils sont tapis dans leurs tanières ou se tiennent à l’aguet sous les buissons?	40 δεδοικασιν γαρ εν κοιταις αυτων καθηνται δε εν υλαις ενεδρευοντες
41 Qui prépare au corbeau son manger, quand ses petits crient vers Dieu et s’agitent le ventre vide?	41 τις δε ητοιμασεν κορακι βοραν νεοσσοι γαρ αυτου προς κυριον κεκραγασιν πλανωμενοι τα σιτα ζητουντες