Knjiga o Jobu 9

Biblija Hrvatski	Biblia Tysiąclecia
1 Job progovori i reče:	1 Hiob na to tak odpowiedział:
2 »Zaista, dobro ja znadem da je tako: kako da pred Bogom čovjek ima pravo?	2 Istotnie. Ja wiem, że to prawda, Czy człowiek jest prawy przed Bogiem?
3 Ako bi se tkogod htio preti s njime, odvratio mu ne bi ni jednom od tisuću.	3 Gdyby się ktoś z Nim prawował, nie odpowie raz jeden na tysiąc.
4 Srcem on je mudar, a snagom svesilan, i tko bi se njemu nekažnjeno opro?	4 Umysł to mądry, a siła potężna. Któż Mu przeciwny nie padnie?
5 On brda premješta, a ona to ne znaju, u jarosti svojoj on ih preokreće.	5 W mgnieniu oka On przesunie góry i zniesie je w swoim gniewie,
6 Pokreće on zemlju sa njezina mjesta, iz temelja njene potresa stupove.	6 On ziemię poruszy w posadach: i poczną trzeszczeć jej słupy.
7 Kad zaprijeti suncu, ono se ne rađa, on pečatom svojim i zvijezde pečati.	7 On słońcu zabroni świecić, na gwiazdy pieczęć nałoży.
8 Jedini on je nebesa razapeo i pučinom morskom samo on hodao.	8 On sam rozciąga niebiosa, kroczy po morskich głębinach;
9 Stvorio je Medvjede i Oriona, Vlašiće i zvijezđa na južnome nebu.	9 On stworzył Niedźwiedzicę, Oriona, Plejady i Strefy Południa.
10 Tvorac on je djela silnih, nepojmljivih čudesa koja se izbrojit’ ne mogu.	10 On czyni cuda niezbadane, nikt nie zliczy Jego dziwów.
11 Ide pored mene, a ja ga ne vidim; evo, on prolazi – ja ga ne opažam.	11 Nie widzę Go, chociaż przechodzi: mija, a dostrzec nie mogę.
12 Ugrabi li što, tko će mu to priječit’, i tko ga pitat’ smije: ‘Što si učinio?’	12 Kto Mu zabroni, choć zniszczy? Kto zdoła powiedzieć: Co robisz?
13 Bog silni srdžbu svoju ne opoziva: pred njim poniču saveznici Rahaba.	13 Bóg gniewu hamować nie musi, uległe są Mu służki Rahaba.
14 Pa kako onda da njemu odgovorim, koju riječ da protiv njega izaberem?	14 Jakże ja zdołam z Nim mówić? Dobiorę wyrazów właściwych?
15 I da sam u pravu, odvratio ne bih, u suca svojega milost bih molio.	15 Choć słuszność mam, nie odpowiadam i tylko błagam o litość.
16 A kad bi se na zov moj i odazvao, vjerovao ne bih da on glas moj sluša.	16 Proszę Go, by się odezwał, a nie mam pewności, że słucha.
17 Jer, za dlaku jednu on mene satire, bez razloga moje rane umnožava.	17 On może zniszczyć mnie burzą, bez przyczyny pomnożyć mi rany.
18 Ni časa jednoga predahnut’ mi ne dâ, nego mene svakom gorčinom napaja!	18 Nawet odetchnąć mi nie da, tak mnie napełni goryczą.
19 Ako je na snagu – ta on je najjači! Ako je na pravdu – tko će njega na sud?	19 O siłę chodzi? To mocarz. O sąd? Kto da mi świadectwo?
20 Da sam i prav, usta bi me osudila, da sam i nevin, zlim bi me proglasila.	20 On i prawym zamknie usta, mam słuszność, a winnnym mnie uzna.
21 A jesam li nevin? Ni sam ne znam više, moj je život meni sasvim omrzao!	21 Czym czysty? Nie znam sam siebie, potępiam swe własne życie.
22 Jer, to je svejedno; i zato ja kažem: nevina i grešnika on dokončava.	22 Na jedno więc, rzekłem, wychodzi, prawego ze złym razem zniszczy.
23 I bič smrtni kad bi odjednom ubijô... ali on se ruga nevolji nevinih.	23 Gdy nagła powódź zabija, drwi z cierpień niewinnego;
24 U zemlji predanoj u šake zlikovaca, on oči sucima njezinim zastire. Ako on to nije, tko je drugi onda?	24 ziemię dał w ręce grzeszników, sędziom zakrywa oblicza. Jeśli nie On - to kto właściwie?
25 Od skoroteče su brži moji dani, bježe daleko, nigdje dobra ne videć’.	25 Szybsze me dni niźli biegacz, ciekają, nie zaznawszy szczęścia,
26 K’o čamci od rogoza hitro promiču, k’o orao na plijen kada se zaleti.	26 mkną jak łodzie z sitowia, gonią jak orzeł ofiarę.
27 Kažem li: zaboravit ću jadikovku, razvedrit ću lice i veseo biti,	27 Gdy powiem: Zapomnę o męce, odmienię, rozjaśnię oblicze -
28 od mojih me muka groza obuzima, jer znadem da me ti ne držiš nevinim.	28 drżę na myśl o cierpieniu, pewny, że mnie nie uwolni.
29 Ako li sam grešan, ta čemu onda da zalud mučim sebe.	29 Jestem grzesznikiem, przyznaję. Więc po co się męczę na próżno?
30 Kad bih i sniježnicom sebe ja isprao, kad bih i lugom ruke svoje umio,	30 Choćbym się w śniegu wykąpał, a ługiem umył swe ręce;
31 u veću bi me nečist opet gurnuo, i moje bi me se gnušale haljine!	31 umieścisz mnie tam, na dole. Nawet mój płaszcz mną się brzydzi.
32 Nije čovjek k’o ja da se s njime pravdam i na sud da idem s njim se parničiti.	32 Nie człowiek to, aby Mu odrzec: Razem stawajmy u sądu!
33 Niti kakva suca ima među nama da ruke svoje stavi na nas dvojicu,	33 Czy jest między nami rozjemca, co rękę położy na obu?
34 da šibu njegovu od mene odmakne, da užas njegov mene više ne plaši!	34 Niech zdejmie ze mnie swą rózgę i strachem mnie nie napełnia,
35 Govorit ću ipak bez ikakva straha, jer ja nisam takav u svojim očima!	35 bym mówić zdołał bez lęku... A tak, ja nie mam śmiałości.