Livre de Job 24

JERUSALEM	LXX
1 Pourquoi Shaddaï n'a-t-il pas des temps en réserve, et ses fidèles ne voient-ils pas ses jours?	1 δια τι δε κυριον ελαθον ωραι
2 Les méchants déplacent les bornes, ils enlèvent troupeau et berger.	2 ασεβεις δε οριον υπερεβησαν ποιμνιον συν ποιμενι αρπασαντες
3 On emmène l'âne des orphelins, on prend en gage le boeuf de la veuve.	3 υποζυγιον ορφανων απηγαγον και βουν χηρας ηνεχυρασαν
4 Les indigents s'écartent du chemin, les pauvres du pays se cachent tous de même.	4 εξεκλιναν αδυνατους εξ οδου δικαιας ομοθυμαδον εκρυβησαν πραεις γης
5 Tels les onagres du désert, ils sortent à leur travail, cherchant dès l'aube une proie, et le soir, du painpour leurs petits.	5 απεβησαν δε ωσπερ ονοι εν αγρω υπερ εμου εξελθοντες την εαυτων πραξιν ηδυνθη αυτω αρτος εις νεωτερους
6 Ils moissonnent dans le champ d'un vaurien, ils pillent la vigne d'un méchant.	6 αγρον προ ωρας ουκ αυτων οντα εθερισαν αδυνατοι δε αμπελωνας ασεβων αμισθι και ασιτι ηργασαντο
7 Ils passent la nuit nus, sans vêtements, sans couverture contre le froid.	7 γυμνους πολλους εκοιμισαν ανευ ιματιων αμφιασιν δε ψυχης αυτων αφειλαντο
8 L'averse des montagnes les transperce; faute d'abri, ils étreignent le rocher.	8 απο ψεκαδων ορεων υγραινονται παρα το μη εχειν αυτους σκεπην πετραν περιεβαλοντο
9 On arrache l'orphelin à la mamelle, on prend en gage le nourrisson du pauvre.	9 ηρπασαν ορφανον απο μαστου εκπεπτωκοτα δε εταπεινωσαν
10 Ils s'en vont nus, sans vêtements; affamés, ils portent les gerbes.	10 γυμνους δε εκοιμισαν αδικως πεινωντων δε τον ψωμον αφειλαντο
11 En plein midi ils restent entre deux murettes, altérés, ils foulent les cuves.	11 εν στενοις αδικως ενηδρευσαν οδον δε δικαιαν ουκ ηδεισαν
12 De la ville on entend gémir les mourants, les blessés, dans un souffle, crier à l'aide. Et Dieu restesourd à la prière!	12 οι εκ πολεως και οικων ιδιων εξεβαλλοντο ψυχη δε νηπιων εστεναξεν μεγα αυτος δε δια τι τουτων επισκοπην ου πεποιηται
13 D'autres sont de ceux qui repoussent la lumière: ils en méconnaissent les chemins, n'en fréquententpas les sentiers.	13 επι γης οντων αυτων και ουκ επεγνωσαν οδον δε δικαιοσυνης ουκ ηδεισαν ουδε ατραπους αυτης επορευθησαν
14 Il fait noir quand l'assassin se lève, pour tuer le pauvre et l'indigent. Durant la nuit rôde le voleur,	14 γνους δε αυτων τα εργα παρεδωκεν αυτους εις σκοτος και νυκτος εσται ως κλεπτης
15 L'oeil de l'adultère épie le crépuscule: "Personne ne me verra", dit-il, et il met un voile sur son visage.	15 και οφθαλμος μοιχου εφυλαξεν σκοτος λεγων ου προσνοησει με οφθαλμος και αποκρυβην προσωπου εθετο
16 Dans les ténèbres, il perfore les maisons. Pendant le jour, ils se cachent, ceux qui ne veulent pasconnaître la lumière.	16 διωρυξεν εν σκοτει οικιας ημερας εσφραγισαν εαυτους ουκ επεγνωσαν φως
17 Pour eux tous, le matin devient ténèbres, car ils en éprouvent alors les terreurs.	17 οτι ομοθυμαδον το πρωι αυτοις σκια θανατου οτι επιγνωσεται ταραχας σκιας θανατου
18 Ce n'est plus qu'un fétu à la surface des eaux, son domaine est maudit dans le pays, nul ne prend lechemin de sa vigne.	18 ελαφρος εστιν επι προσωπον υδατος καταραθειη η μερις αυτων επι γης
19 Comme une chaleur sèche fait disparaître la neige. Ainsi le shéol celui qui a péché.	19 αναφανειη δε τα φυτα αυτων επι γης ξηρα αγκαλιδα γαρ ορφανων ηρπασαν
20 Le sein qui l'a formé l'oublie et son nom n'est plus mentionné. Ainsi est foudroyée comme un arbrel'iniquité.	20 ειτ' ανεμνησθη αυτου η αμαρτια ωσπερ δε ομιχλη δροσου αφανης εγενετο αποδοθειη δε αυτω α επραξεν συντριβειη δε πας αδικος ισα ξυλω ανιατω
21 Il a maltraité la femme stérile, privée d'enfants, il s'est montré dur pour la veuve.	21 στειραν γαρ ουκ ευ εποιησεν και γυναιον ουκ ηλεησεν
22 Mais Celui qui se saisit des tyrans avec force surgit et lui ôte l'assurance de la vie.	22 θυμω δε κατεστρεψεν αδυνατους αναστας τοιγαρουν ου μη πιστευση κατα της εαυτου ζωης
23 Il le laissait s'appuyer sur une sécurité trompeuse, mais, des yeux, il surveillait ses démarches.	23 μαλακισθεις μη ελπιζετω υγιασθηναι αλλα πεσειται νοσω
24 Elevé pour un temps, il disparaît, il s'affaisse comme l'arroche qu'on cueille, il se fane comme la têtedes épis.	24 πολλους γαρ εκακωσεν το υψωμα αυτου εμαρανθη δε ωσπερ μολοχη εν καυματι η ωσπερ σταχυς απο καλαμης αυτοματος αποπεσων
25 N'en est-il pas ainsi? Qui me convaincra de mensonge et réduira mes paroles à néant?	25 ει δε μη τις εστιν ο φαμενος ψευδη με λεγειν και θησει εις ουδεν τα ρηματα μου