Das zweite Buch Samuel 22

EINHEITSUBERSETZUNG BIBEL	LXX
1 David sang dem Herrn an dem Tag, als ihn der Herr aus der Gewalt all seiner Feinde und aus der Gewalt Sauls errettet hatte, folgendes Lied:	1 και ελαλησεν δαυιδ τω κυριω τους λογους της ωδης ταυτης εν η ημερα εξειλατο αυτον κυριος εκ χειρος παντων των εχθρων αυτου και εκ χειρος σαουλ
2 Herr, du mein Fels, meine Burg, mein Retter,	2 και ειπεν κυριε πετρα μου και οχυρωμα μου και εξαιρουμενος με εμοι
3 mein Gott, mein Fels, bei dem ich mich berge, mein Schild und sicheres Heil, meine Feste, meine Zuflucht, mein Helfer, der mich vor der Gewalttat rettet.	3 ο θεος μου φυλαξ εσται μου πεποιθως εσομαι επ' αυτω υπερασπιστης μου και κερας σωτηριας μου αντιλημπτωρ μου και καταφυγη μου σωτηριας μου εξ αδικου σωσεις με
4 Ich rufe: Der Herr sei gepriesen!, und ich werde vor meinen Feinden gerettet.	4 αινετον επικαλεσομαι κυριον και εκ των εχθρων μου σωθησομαι
5 Denn mich umfingen die Wellen des Todes, mich erschreckten die Fluten des Verderbens.	5 οτι περιεσχον με συντριμμοι θανατου χειμαρροι ανομιας εθαμβησαν με
6 Die Bande der Unterwelt umstrickten mich, über mich fielen die Schlingen des Todes.	6 ωδινες θανατου εκυκλωσαν με προεφθασαν με σκληροτητες θανατου
7 In meiner Not rief ich zum Herrn und rief zu meinem Gott. Aus seinem Heiligtum hörte er mein Rufen, mein Hilfeschrei (drang) zu seinen Ohren.	7 εν τω θλιβεσθαι με επικαλεσομαι κυριον και προς τον θεον μου βοησομαι και επακουσεται εκ ναου αυτου φωνης μου και η κραυγη μου εν τοις ωσιν αυτου
8 Da wankte und schwankte die Erde, die Grundfesten des Himmels erbebten. Sie wankten, denn sein Zorn war entbrannt.	8 και εταραχθη και εσεισθη η γη και τα θεμελια του ουρανου συνεταραχθησαν και εσπαραχθησαν οτι εθυμωθη κυριος αυτοις
9 Rauch stieg aus seiner Nase auf, aus seinem Mund kam verzehrendes Feuer, glühende Kohlen sprühten aus von ihm.	9 ανεβη καπνος εν τη οργη αυτου και πυρ εκ στοματος αυτου κατεδεται ανθρακες εξεκαυθησαν απ' αυτου
10 Er neigte den Himmel und fuhr herab, zu seinen Füßen dunkle Wolken.	10 και εκλινεν ουρανους και κατεβη και γνοφος υποκατω των ποδων αυτου
11 Er fuhr auf dem Kerub und flog daher; er schwebte auf den Flügeln des Windes.	11 και επεκαθισεν επι χερουβιν και επετασθη και ωφθη επι πτερυγων ανεμου
12 Er hüllte sich in Finsternis, in dunkles Wasser und dichtes Gewölk wie in ein Zelt.	12 και εθετο σκοτος αποκρυφην αυτου κυκλω αυτου η σκηνη αυτου σκοτος υδατων επαχυνεν εν νεφελαις αερος
13 Von seinem Glanz flammten glühende Kohlen auf.	13 απο του φεγγους εναντιον αυτου εξεκαυθησαν ανθρακες πυρος
14 Da ließ der Herr den Donner vom Himmel her dröhnen, der Höchste ließ seine Stimme erschallen.	14 εβροντησεν εξ ουρανου κυριος και ο υψιστος εδωκεν φωνην αυτου
15 Er schoss seine Pfeile und streute sie, er schleuderte Blitze und jagte sie dahin.	15 και απεστειλεν βελη και εσκορπισεν αυτους αστραπην και εξεστησεν αυτους
16 Da wurden sichtbar die Tiefen des Meeres, die Grundfesten der Erde wurden entblößt durch das Drohen des Herrn, vor dem Schnauben seines zornigen Atems.	16 και ωφθησαν αφεσεις θαλασσης και απεκαλυφθη θεμελια της οικουμενης εν τη επιτιμησει κυριου απο πνοης πνευματος θυμου αυτου
17 Er griff aus der Höhe herab und fasste mich, zog mich heraus aus gewaltigen Wassern.	17 απεστειλεν εξ υψους και ελαβεν με ειλκυσεν με εξ υδατων πολλων
18 Er entriss mich meinen mächtigen Feinden, die stärker waren als ich und mich hassten.	18 ερρυσατο με εξ εχθρων μου ισχυος εκ των μισουντων με οτι εκραταιωθησαν υπερ εμε
19 Sie überfielen mich am Tag meines Unheils, doch der Herr wurde mein Halt.	19 προεφθασαν με εν ημερα θλιψεως μου και εγενετο κυριος επιστηριγμα μου
20 Er führte mich hinaus ins Weite, er befreite mich, denn er hatte an mir Gefallen.	20 και εξηγαγεν με εις πλατυσμον και εξειλατο με οτι ευδοκησεν εν εμοι
21 Der Herr hat mir vergolten, weil ich gerecht bin und meine Hände rein sind.	21 και ανταπεδωκεν μοι κυριος κατα την δικαιοσυνην μου κατα την καθαριοτητα των χειρων μου ανταπεδωκεν μοι
22 Denn ich hielt mich an die Wege des Herrn und fiel nicht ruchlos ab von meinem Gott.	22 οτι εφυλαξα οδους κυριου και ουκ ησεβησα απο του θεου μου
23 Ja, ich habe alle seine Gebote vor Augen, weiche von seinen Gesetzen niemals ab.	23 οτι παντα τα κριματα αυτου κατεναντιον μου και τα δικαιωματα αυτου ουκ απεστην απ' αυτων
24 Ich war vor ihm ohne Makel, ich nahm mich in Acht vor der Sünde.	24 και εσομαι αμωμος αυτω και προφυλαξομαι απο της ανομιας μου
25 Darum hat der Herr mir vergolten, weil ich gerecht bin und weil ich rein bin vor seinen Augen.	25 και αποδωσει μοι κυριος κατα την δικαιοσυνην μου και κατα την καθαριοτητα των χειρων μου ενωπιον των οφθαλμων αυτου
26 Gegen den Treuen zeigst du dich treu, an dem Aufrichtigen handelst du recht.	26 μετα οσιου οσιωθηση και μετα ανδρος τελειου τελειωθηση
27 Gegen den Reinen zeigst du dich rein, doch falsch gegen den Falschen.	27 και μετα εκλεκτου εκλεκτος εση και μετα στρεβλου στρεβλωθηση
28 Dem bedrückten Volk bringst du Heil, doch die Blicke der Stolzen zwingst du nieder.	28 και τον λαον τον πτωχον σωσεις και οφθαλμους επι μετεωρων ταπεινωσεις
29 Ja, du bist meine Leuchte, Herr. Der Herr macht meine Finsternis hell.	29 οτι συ ο λυχνος μου κυριε και κυριος εκλαμψει μοι το σκοτος μου
30 Mit dir erstürme ich Wälle, mit meinem Gott überspringe ich Mauern.	30 οτι εν σοι δραμουμαι μονοζωνος και εν τω θεω μου υπερβησομαι τειχος
31 Vollkommen ist Gottes Weg, das Wort des Herrn ist im Feuer geläutert. Ein Schild ist er für alle, die sich bei ihm bergen.	31 ο ισχυρος αμωμος η οδος αυτου το ρημα κυριου κραταιον πεπυρωμενον υπερασπιστης εστιν πασιν τοις πεποιθοσιν επ' αυτω
32 Denn wer ist Gott als allein der Herr, wer ist ein Fels, wenn nicht unser Gott?	32 τις ισχυρος πλην κυριου και τις κτιστης εσται πλην του θεου ημων
33 Gott ist meine starke Burg, er gab mir meinen Weg ohne Hindernis frei.	33 ο ισχυρος ο κραταιων με δυναμει και εξετιναξεν αμωμον την οδον μου
34 Er ließ mich springen schnell wie Hirsche, auf hohem Weg ließ er mich gehen.	34 τιθεις τους ποδας μου ως ελαφων και επι τα υψη ιστων με
35 Er lehrte meine Hände kämpfen, meine Arme, den ehernen Bogen zu spannen.	35 διδασκων χειρας μου εις πολεμον και καταξας τοξον χαλκουν εν βραχιονι μου
36 Du gabst mir deine Hilfe zum Schild, dein Zuspruch machte mich groß.	36 και εδωκας μοι υπερασπισμον σωτηριας μου και η υπακοη σου επληθυνεν με
37 Du schaffst meinen Schritten weiten Raum, meine Knöchel wanken nicht.	37 εις πλατυσμον εις τα διαβηματα μου υποκατω μου και ουκ εσαλευθησαν τα σκελη μου
38 Ich verfolge meine Feinde und vertilge sie, ich kehre nicht um, bis sie vernichtet sind.	38 διωξω εχθρους μου και αφανιω αυτους και ουκ αναστρεψω εως συντελεσω αυτους
39 Ich vernichte sie, ich schlage sie nieder; sie können sich nicht mehr erheben, sie fallen und liegen unter meinen Füßen.	39 και θλασω αυτους και ουκ αναστησονται και πεσουνται υπο τους ποδας μου
40 Du hast mich zum Kampf mit Kraft umgürtet, hast (alle) in die Knie gezwungen, die sich gegen mich erhoben.	40 και ενισχυσεις με δυναμει εις πολεμον καμψεις τους επανιστανομενους μοι υποκατω μου
41 Meine Feinde hast du zur Flucht gezwungen; ich konnte die vernichten, die mich hassen.	41 και τους εχθρους μου εδωκας μοι νωτον τους μισουντας με και εθανατωσας αυτους
42 Sie schreien, doch hilft ihnen niemand, sie schreien zum Herrn, doch er gibt keine Antwort.	42 βοησονται και ουκ εστιν βοηθος προς κυριον και ουχ υπηκουσεν αυτων
43 Ich zermalme sie wie Staub auf der Erde, wie Unrat auf der Straße zertrete, zermalme ich sie.	43 και ελεανα αυτους ως χουν γης ως πηλον εξοδων ελεπτυνα αυτους
44 Du rettest mich aus dem Streit meines Volkes, bewahrst mich als Haupt ganzer Völker. Stämme, die ich früher nicht kannte, sind mir nun untertan.	44 και ρυση με εκ μαχης λαων φυλαξεις με εις κεφαλην εθνων λαος ον ουκ εγνων εδουλευσαν μοι
45 Mir huldigen die Söhne der Fremde; sobald sie mich nur hören, gehorchen sie mir.	45 υιοι αλλοτριοι εψευσαντο μοι εις ακοην ωτιου ηκουσαν μου
46 Die Söhne der Fremde schwinden dahin, sie kommen zitternd aus ihren Burgen hervor.	46 υιοι αλλοτριοι απορριφησονται και σφαλουσιν εκ των συγκλεισμων αυτων
47 Es lebt der Herr! Mein Fels sei gepriesen! Der Gott, der Fels meines Heils, sei hoch erhoben;	47 ζη κυριος και ευλογητος ο φυλαξ μου και υψωθησεται ο θεος μου ο φυλαξ της σωτηριας μου
48 denn Gott verschaffte mir Vergeltung und unterwarf mir die Völker.	48 ισχυρος κυριος ο διδους εκδικησεις εμοι παιδευων λαους υποκατω μου
49 Du hast mich meinen Feinden entführt, mich über meine Gegner erhoben, dem Mann der Gewalt mich entrissen.	49 και εξαγων με εξ εχθρων μου και εκ των επεγειρομενων μοι υψωσεις με εξ ανδρος αδικηματων ρυση με
50 Darum will ich dir danken, Herr, vor den Völkern, ich will deinem Namen singen und spielen.	50 δια τουτο εξομολογησομαι σοι κυριε εν τοις εθνεσιν και εν τω ονοματι σου ψαλω
51 Seinem König verlieh er große Hilfe, Huld erwies er seinem Gesalbten, David und seinem Stamm auf ewig.	51 μεγαλυνων σωτηριας βασιλεως αυτου και ποιων ελεος τω χριστω αυτου τω δαυιδ και τω σπερματι αυτου εως αιωνος