Job 3

NEW JERUSALEM	GREEK BIBLE
1 In the end it was Job who broke the silence and cursed the day of his birth.	1 Μετα ταυτα ηνοιξεν ο Ιωβ το στομα αυτου, και κατηρασθη την ημεραν αυτου.
2 This is what he said:	2 Και ελαλησεν ο Ιωβ και ειπεν?
3 Perish the day on which I was born and the night that told of a boy conceived.	3 Ειθε να χαθη η ημερα καθ' ην εγεννηθην, και η νυξ καθ' ην ειπον, Εγεννηθη αρσενικον.
4 May that day be darkness, may God on high have no thought for it, may no light shine on it.	4 Η ημερα εκεινη να ηναι σκοτος? ο Θεος να μη αναζητηση αυτην ανωθεν, και να μη φεγξη επ' αυτην φως.
5 May murk and shadow dark as death claim it for their own, clouds hang over it, eclipse swoop down onit.	5 Σκοτος και σκια θανατου να αμαυρωσωσιν αυτην? γνοφος να επικαθηται επ' αυτην. Να επελθωσιν επ' αυτην ως πικροτατην ημεραν.
6 See! Let obscurity seize on it, from the days of the year let it be excluded, into the reckoning of themonths not find its way.	6 Την νυκτα εκεινην να κατακρατηση σκοτος? να μη συναφθη με τας ημερας του ετους? να μη εισελθη εις τον αριθμον των μηνων.
7 And may that night be sterile, devoid of any cries of joy!	7 Ιδου, ερημος να ηναι η νυξ εκεινη? φωνη χαρμοσυνος να μη επελθη επ' αυτην.
8 Let it be cursed by those who curse certain days and are ready to rouse Leviathan.	8 Να καταρασθωσιν αυτην οι καταρωμενοι τας ημερας, οι ετοιμοι να ανεγειρωσι το πενθος αυτων.
9 Dark be the stars of its morning, let it wait in vain for light and never see the opening eyes of dawn.	9 Να σκοτισθωσι τα αστρα της εσπερας αυτης? να προσμενη το φως, και να μη ερχηται? και να μη ιδη τα βλεφαρα της αυγης?
10 Since it would not shut the doors of the womb on me to hide sorrow from my eyes.	10 διοτι δεν εκλεισε τας θυρας της κοιλιας της μητρος μου, και δεν εκρυψε την θλιψιν απο των οφθαλμων μου.
11 Why was I not stil -born, or why did I not perish as I left the womb?	11 Δια τι δεν απεθανον απο μητρας; και δεν εξεπνευσα αμα εξηλθον εκ της κοιλιας;
12 Why were there knees to receive me, breasts for me to suck?	12 Δια τι με υπεδεχθησαν τα γονατα; η δια τι οι μαστοι δια να θηλασω;
13 Now I should be lying in peace, wrapped in a restful slumber,	13 Διοτι τωρα ηθελον κοιμασθαι και ησυχαζει? ηθελον υπνωττει? τοτε ηθελον εισθαι εις αναπαυσιν,
14 with the kings and high viziers of earth who have built their dwel ings in desolate places,	14 μετα βασιλεων και βουλευτων της γης, οικοδομουντων εις εαυτους ερημωσεις?
15 or with princes who have quantities of gold and silver cramming their tombs;	15 η μετα αρχοντων, οιτινες εχουσι χρυσιον, οιτινες εγεμισαν τους οικους αυτων αργυριου?
16 or, put away like an abortive child, I should not have existed, like little ones that never see the light.	16 η ως εξαμβλωμα κεκρυμμενον δεν ηθελον υπαρχει, ως βρεφη μη ιδοντα φως.
17 Down there, the wicked bustle no more, there the weary rest.	17 Εκει οι ασεβεις παυουσιν απο του να ταραττωσι, και εκει αναπαυονται οι κεκοπιασμενοι?
18 Prisoners, al left in peace, hear no more the shouts of the oppressor.	18 εκει αναπαυονται ομου οι αιχμαλωτοι? δεν ακουουσι φωνην καταδυναστου?
19 High and low are there together, and the slave is free of his master.	19 εκει ειναι ο μικρος και ο μεγας? και ο δουλος, ελευθερος του κυριου αυτου.
20 Why give light to a man of grief? Why give life to those bitter of heart,	20 Δια τι εδοθη φως εις τον δυστυχη, και ζωη εις τον πεπικραμενον την ευχην,
21 who long for a death that never comes, and hunt for it more than for buried treasure?	21 οιτινες ποθουσι τον θανατον και δεν επιτυγχανουσιν, αν και ανορυττωσιν αυτον μαλλον παρα κεκρυμμενους θησαυρους,
22 They would be glad to see the grave-mound and shout with joy if they reached the tomb.	22 οιτινες υπερχαιρουσιν, υπερευφραινονται, οταν ευρωσι τον ταφον;
23 Why give light to one who does not see his way, whom God shuts in al alone?	23 Δια τι εδοθη φως εις ανθρωπον, του οποιου η οδος ειναι κεκρυμμενη, και τον οποιον ο Θεος περιεκλεισε;
24 My only food is sighs, and my groans pour out like water.	24 Διοτι προ του φαγητου μου ερχεται ο στεναγμος μου, και οι βρυγμοι μου εκχεονται ως υδατα.
25 Whatever I fear comes true, whatever I dread befal s me.	25 Επειδη εκεινο, το οποιον εφοβουμην, συνεβη εις εμε, και εκεινο, το οποιον ετρομαζον, ηλθεν επ' εμε.
26 For me, there is no calm, no peace; my torments banish rest.	26 Δεν ειχον ειρηνην ουδε αναπαυσιν ουδε ησυχιαν? οργη επηλθεν επ' εμε.