1 - | 1 E' dell'uomo preparare l'animo, e del Signore governare la lingua. |
2 παντα τα εργα του ταπεινου φανερα παρα τω θεω οι δε ασεβεις εν ημερα κακη ολουνται | 2 Tutte le vie dell'uomo sono a lui manifeste: il Signore pesa gli spiriti. |
3 - | 3 Raccomanda al Signore le tue opere, e i tuoi disegni riusciranno. |
4 - | 4 Il Signore ha fatto tutte le cose per se stesso, ed anche l'empio pel giorno della rovina. |
5 ακαθαρτος παρα θεω πας υψηλοκαρδιος χειρι δε χειρας εμβαλων αδικως ουκ αθωωθησεται | 5 Il Signore abbomina tutti gli arroganti, anche se stanno colle mani in mano non resteranno impuniti. E' principio della buona via praticar la giustizia, che è accetta davanti a Dio più delle vittime. |
6 - | 6 Colla misericordia e colla fedeltà s'espian le colpe, e col timore del Signore s'evita il male. |
7 αρχη οδου αγαθης το ποιειν τα δικαια δεκτα δε παρα θεω μαλλον η θυειν θυσιας | 7 Quando al Signore piace la condotta dell'uomo, convertirà alla pace anche i di lui nemici. |
8 ο ζητων τον κυριον ευρησει γνωσιν μετα δικαιοσυνης οι δε ορθως ζητουντες αυτον ευρησουσιν ειρηνην | 8 Meglio poco con giustizia, che grandi entrate con iniquità. |
9 παντα τα εργα του κυριου μετα δικαιοσυνης φυλασσεται δε ο ασεβης εις ημεραν κακην | 9 Il cuore dell'uomo fa i suoi disegni, ma sta a Dio dirigere i suoi passi. |
10 μαντειον επι χειλεσιν βασιλεως εν δε κρισει ου μη πλανηθη το στομα αυτου | 10 Sulle labbra del re sta la sentenza divina, nel rendere giustizia la sua bocca non errerà, |
11 ροπη ζυγου δικαιοσυνη παρα κυριω τα δε εργα αυτου σταθμια δικαια | 11 Il peso e la bilancia sono stabiliti dal Signore, e sono opere di lui tutte le pietre del sacchetto. |
12 βδελυγμα βασιλει ο ποιων κακα μετα γαρ δικαιοσυνης ετοιμαζεται θρονος αρχης | 12 Il re ha in abbominio coloro che agiscono empiamente, perchè colla giustizia è reso stabile trono. |
13 δεκτα βασιλει χειλη δικαια λογους δε ορθους αγαπα | 13 Al re piacciono le labbra veritiere; chi parla rettamente sarà amato. |
14 θυμος βασιλεως αγγελος θανατου ανηρ δε σοφος εξιλασεται αυτον | 14 Lo sdegno del re è nunzio di morte, ma l'uomo saggio lo placherà. |
15 εν φωτι ζωης υιος βασιλεως οι δε προσδεκτοι αυτω ωσπερ νεφος οψιμον | 15 Il volto ilare del re dà la vita, e la sua clemenza è come pioggia primaverile. |
16 νοσσιαι σοφιας αιρετωτεραι χρυσιου νοσσιαι δε φρονησεως αιρετωτεραι υπερ αργυριον | 16 Acquista la sapienza, che e migliore dell'oro; acquista la prudenza, che vale più dell'argento. |
17 τριβοι ζωης εκκλινουσιν απο κακων μηκος δε βιου οδοι δικαιοσυνης ο δεχομενος παιδειαν εν αγαθοις εσται ο δε φυλασσων ελεγχους σοφισθησεται ος φυλασσει τας εαυτου οδους τηρει την εαυτου ψυχην αγαπων δε ζωην αυτου φεισεται στοματος αυτου | 17 Il sentiero dei giusti evita il male, chi tien conto dell'anima sua guarda alla sua condotta. |
18 προ συντριβης ηγειται υβρις προ δε πτωματος κακοφροσυνη | 18 La superbia precede lo smacco, e lo spirito si esalta avanti la rovina. |
19 κρεισσων πραυθυμος μετα ταπεινωσεως η ος διαιρειται σκυλα μετα υβριστων | 19 Meglio essere umiliati coi mansueti, che spartir la preda coi superbi. |
20 συνετος εν πραγμασιν ευρετης αγαθων πεποιθως δε επι θεω μακαριστος | 20 Chi è abile nel parlare si troverà bene, ma chi spera nel Signore è beato. |
21 τους σοφους και συνετους φαυλους καλουσιν οι δε γλυκεις εν λογω πλειονα ακουσονται | 21 Chi ha la sapienza nel cuore sarà chiamato prudente, e chi è di dolce eloquio otterrà molto di più. |
22 πηγη ζωης εννοια τοις κεκτημενοις παιδεια δε αφρονων κακη | 22 L'istruzione è fonte di vita per chi la possiede, la dottrina degli stolti è sciocchezza. |
23 καρδια σοφου νοησει τα απο του ιδιου στοματος επι δε χειλεσιν φορεσει επιγνωμοσυνην | 23 Il cuore del sapiente ne rende assennata la bocca, ed aggiungerà grazia allo sue labbra. |
24 κηρια μελιτος λογοι καλοι γλυκασμα δε αυτων ιασις ψυχης | 24 Un bel parlare è favo di miele, dolcezza doll'anima, sanità delle ossa. |
25 εισιν οδοι δοκουσαι ειναι ορθαι ανδρι τα μεντοι τελευταια αυτων βλεπει εις πυθμενα αδου | 25 Vi è una via che all'uomo sembra diritta, ma in fondo va a finire nella morte. |
26 ανηρ εν πονοις πονει εαυτω και εκβιαζεται εαυτου την απωλειαν ο μεντοι σκολιος επι τω εαυτου στοματι φορει την απωλειαν | 26 L'uomo che lavora, lavora per sè, perchè la sua bocca lo costringe. |
27 ανηρ αφρων ορυσσει εαυτω κακα επι δε των εαυτου χειλεων θησαυριζει πυρ | 27 L'empio scava rovine, e sulle sue labbra sta un fuoco divoratore. |
28 ανηρ σκολιος διαπεμπεται κακα και λαμπτηρα δολου πυρσευει κακοις και διαχωριζει φιλους | 28 L'uomo perverso suscita liti, il ciarliero mette la divisione tra i principi. |
29 ανηρ παρανομος αποπειραται φιλων και απαγει αυτους οδους ουκ αγαθας | 29 L'uomo iniquo seduce il suo amico, e lo mena per strada non buona. |
30 στηριζων οφθαλμους αυτου λογιζεται διεστραμμενα οριζει δε τοις χειλεσιν αυτου παντα τα κακα ουτος καμινος εστιν κακιας | 30 Chi fissa gli occhi pensa a cose cattive, chi si morde le labbra manda ad effetto il male. |
31 στεφανος καυχησεως γηρας εν δε οδοις δικαιοσυνης ευρισκεται | 31 La canizie è gloriosa corona che si troverà nelle vie della giustizia. |
32 κρεισσων ανηρ μακροθυμος ισχυρου ο δε κρατων οργης κρεισσων καταλαμβανομενου πολιν | 32 Il paziente vai più del forte, e chi sa comandare a se stesso vai più di chi espugna, città. |
33 εις κολπους επερχεται παντα τοις αδικοις παρα δε κυριου παντα τα δικαια | 33 Le sorti si gettano in grembo, ma sono dirette dal Signore. |