Proverbios 9

EL LIBRO DEL PUEBLO DE DIOS	LXX
1 La Sabiduría edificó su casa, talló sus siete columnas,	1 η σοφια ωκοδομησεν εαυτη οικον και υπηρεισεν στυλους επτα
2 inmoló sus víctimas, mezcló su vino, y también preparó su mesa.	2 εσφαξεν τα εαυτης θυματα εκερασεν εις κρατηρα τον εαυτης οινον και ητοιμασατο την εαυτης τραπεζαν
3 Ella envió a sus servidoras a proclamar sobre los sitios más altos de la ciudad:	3 απεστειλεν τους εαυτης δουλους συγκαλουσα μετα υψηλου κηρυγματος επι κρατηρα λεγουσα
4 «El que sea incauto, que venga aquí». Y al falto de entendimiento, le dice:	4 ος εστιν αφρων εκκλινατω προς με και τοις ενδεεσι φρενων ειπεν
5 «Vengan, coman de mi pan, y beban del vino que yo mezclé.	5 ελθατε φαγετε των εμων αρτων και πιετε οινον ον εκερασα υμιν
6 Abandonen la ingenuidad, y vivirán, y sigan derecho por el camino de la inteligencia».	6 απολειπετε αφροσυνην και ζησεσθε και ζητησατε φρονησιν ινα βιωσητε και κατορθωσατε εν γνωσει συνεσιν
7 El que corrige a un insolente se atrae la ignominia, y el que reprende a un malvado, el deshonor,	7 ο παιδευων κακους λημψεται εαυτω ατιμιαν ελεγχων δε τον ασεβη μωμησεται εαυτον
8 No reprendas a un insolente, no sea que te odie; reprende a un sabio, y te amará,	8 μη ελεγχε κακους ινα μη μισωσιν σε ελεγχε σοφον και αγαπησει σε
9 Da al sabio y se hará más sabio aún, instruye al justo y ganará en saber.	9 διδου σοφω αφορμην και σοφωτερος εσται γνωριζε δικαιω και προσθησει του δεχεσθαι
10 El comienzo de la sabiduría es el temor del Señor, y la ciencia del Santo es la inteligencia.	10 αρχη σοφιας φοβος κυριου και βουλη αγιων συνεσις [10α] το γαρ γνωναι νομον διανοιας εστιν αγαθης
11 Porque tus días se multiplicarán gracias a mí y se añadirán años a tu vida.	11 τουτω γαρ τω τροπω πολυν ζησεις χρονον και προστεθησεται σοι ετη ζωης σου
12 Si eres sabio, lo eres para ti, si eres insolente, tú solo lo sufrirás.	12 υιε εαν σοφος γενη σεαυτω σοφος εση και τοις πλησιον εαν δε κακος αποβης μονος αναντλησεις κακα [12α] ος ερειδεται επι ψευδεσιν ουτος ποιμανει ανεμους ο δ' αυτος διωξεται ορνεα πετομενα [12β] απελιπεν γαρ οδους του εαυτου αμπελωνος τους δε αξονας του ιδιου γεωργιου πεπλανηται [12χ] διαπορευεται δε δι' ανυδρου ερημου και γην διατεταγμενην εν διψωδεσιν συναγει δε χερσιν ακαρπιαν
13 La señora Necedad es turbulenta, es estúpida y no sabe nada.	13 γυνη αφρων και θρασεια ενδεης ψωμου γινεται η ουκ επισταται αισχυνην
14 Ella se sienta a la puerta de su casa, en una silla, sobre las alturas de la ciudad,	14 εκαθισεν επι θυραις του εαυτης οικου επι διφρου εμφανως εν πλατειαις
15 para gritar a los transeúntes que van derecho por el camino:	15 προσκαλουμενη τους παριοντας και κατευθυνοντας εν ταις οδοις αυτων
16 «El que sea incauto, que venga aquí». Y al falto de entendimiento, le dice:	16 ος εστιν υμων αφρονεστατος εκκλινατω προς με ενδεεσι δε φρονησεως παρακελευομαι λεγουσα
17 «¡Las aguas robadas son dulces y el pan quitado a escondidas, delicioso!».	17 αρτων κρυφιων ηδεως αψασθε και υδατος κλοπης γλυκερου
18 Pero él no sabe que allí están las Sombras, y sus invitados, en las profundidades del Abismo.	18 ο δε ουκ οιδεν οτι γηγενεις παρ' αυτη ολλυνται και επι πετευρον αδου συναντα [18α] αλλα αποπηδησον μη εγχρονισης εν τω τοπω μηδε επιστησης το σον ομμα προς αυτην [18β] ουτως γαρ διαβηση υδωρ αλλοτριον και υπερβηση ποταμον αλλοτριον [18χ] απο δε υδατος αλλοτριου αποσχου και απο πηγης αλλοτριας μη πιης [18δ] ινα πολυν ζησης χρονον προστεθη δε σοι ετη ζωης