1 El hombre, nacido de mujer, tiene una vida breve y cargada de tormentos: | 1 βροτος γαρ γεννητος γυναικος ολιγοβιος και πληρης οργης |
2 como una flor, brota y se marchita; huye sin detenerse, como una sombra. | 2 η ωσπερ ανθος ανθησαν εξεπεσεν απεδρα δε ωσπερ σκια και ου μη στη |
3 ¡Y sobre alguien así tú abres los ojos, lo enfrentas contigo en un juicio! | 3 ουχι και τουτου λογον εποιησω και τουτον εποιησας εισελθειν εν κριματι ενωπιον σου |
4 Pero ¿quién sacará lo puro de lo impuro? Nadie, ciertamente. | 4 τις γαρ καθαρος εσται απο ρυπου αλλ' ουθεις |
5 Ya que sus días están determinados y tú conoces el número de sus meses, ya que le has puesto un límite infranqueable, | 5 εαν και μια ημερα ο βιος αυτου επι της γης αριθμητοι δε μηνες αυτου παρα σοι εις χρονον εθου και ου μη υπερβη |
6 ¡aparta de él tu mirada y déjalo solo, para que disfrute de su jornada como un asalariado! | 6 αποστα απ' αυτου ινα ησυχαση και ευδοκηση τον βιον ωσπερ ο μισθωτος |
7 Para el árbol hay una esperanza: si es cortado, aún puede reverdecer y no dejará de tener retoños. | 7 εστιν γαρ δενδρω ελπις εαν γαρ εκκοπη ετι επανθησει και ο ραδαμνος αυτου ου μη εκλιπη |
8 Aunque su raíz haya envejecido en el suelo y su tronco esté muerto en el polvo, | 8 εαν γαρ γηραση εν γη η ριζα αυτου εν δε πετρα τελευτηση το στελεχος αυτου |
9 apenas siente el agua, produce nuevos brotes y echa ramas, como una planta joven. | 9 απο οσμης υδατος ανθησει ποιησει δε θερισμον ωσπερ νεοφυτον |
10 Pero el hombre, cuando muere, queda inerte; el mortal que expira, ¿dónde está? | 10 ανηρ δε τελευτησας ωχετο πεσων δε βροτος ουκετι εστιν |
11 El agua del mar se evapora, un río se agota y se seca: | 11 χρονω γαρ σπανιζεται θαλασσα ποταμος δε ερημωθεις εξηρανθη |
12 así el hombre se acuesta y no se levanta; desaparecerán los cielos, antes que él se despierte, antes que se alce de su sueño. | 12 ανθρωπος δε κοιμηθεις ου μη αναστη εως αν ο ουρανος ου μη συρραφη και ουκ εξυπνισθησονται εξ υπνου αυτων |
13 ¡Ah, si tú me ocultaras en el Abismo, si me escondieras hasta que pase tu enojo y me fijaras un plazo para acordarte de mí! | 13 ει γαρ οφελον εν αδη με εφυλαξας εκρυψας δε με εως αν παυσηται σου η οργη και ταξη μοι χρονον εν ω μνειαν μου ποιηση |
14 –Un hombre, una vez muerto, ¿podrá revivir?–. Entonces yo esperaría, todos los días de mi servicio, hasta que llegue mi relevo: | 14 εαν γαρ αποθανη ανθρωπος ζησεται συντελεσας ημερας του βιου αυτου υπομενω εως αν παλιν γενωμαι |
15 tú llamarías, y yo te respondería, ansiarías ver la obra de tus manos. | 15 ειτα καλεσεις εγω δε σοι υπακουσομαι τα δε εργα των χειρων σου μη αποποιου |
16 Porque entonces no contarías mis pasos ni observarías mi pecado; | 16 ηριθμησας δε μου τα επιτηδευματα και ου μη παρελθη σε ουδεν των αμαρτιων μου |
17 mi delito estaría bajo sello en una bolsa y cubrirías mi culpa con un enduido. | 17 εσφραγισας δε μου τας ανομιας εν βαλλαντιω επεσημηνω δε ει τι ακων παρεβην |
18 Pero la montaña cae y se desmorona, la roca es removida de su sitio; | 18 και πλην ορος πιπτον διαπεσειται και πετρα παλαιωθησεται εκ του τοπου αυτης |
19 las aguas desgastan las piedras, al polvo de la tierra se lo lleva el aguacero: ¡así tú destruyes la esperanza del mortal! | 19 λιθους ελεαναν υδατα και κατεκλυσεν υδατα υπτια του χωματος της γης και υπομονην ανθρωπου απωλεσας |
20 Lo abates para siempre, y él se va, desfiguras su rostro y lo despides. | 20 ωσας αυτον εις τελος και ωχετο επεστησας αυτω το προσωπον και εξαπεστειλας |
21 Se honra a sus hijos, pero él no lo sabe; si son envilecidos, él no se da cuenta. | 21 πολλων δε γενομενων των υιων αυτου ουκ οιδεν εαν δε ολιγοι γενωνται ουκ επισταται |
22 ¡Sólo en carne propia siente el sufrimiento, sólo por sí mismo está de duelo! | 22 αλλ' η αι σαρκες αυτου ηλγησαν η δε ψυχη αυτου επενθησεν |