Knjiga o Jobu 14

Biblija Hrvatski	SAGRADA BIBLIA
1 Čovjek koga je žena rodila kratka je vijeka i pun nevolja.	1 O homem nascido da mulher vive pouco tempo e é cheio de muitas misérias;
2 K’o cvijet je nikao i vene već, poput sjene bježi ne zastajuć’.	2 é como uma flor que germina e logo fenece, uma sombra que foge sem parar.
3 Na takva, zar, ti oči otvaraš i preda se na sud ga izvodiš?	3 E é sobre ele que abres os olhos, e o chamas a juízo contigo.
4 Tko će čisto izvuć’ iz nečista? Nitko!	4 Quem fará sair o puro do impuro? Ninguém.
5 Pa kad su njegovi dani odbrojeni, kad mu broj mjeseci o tebi ovisi, kad mu granicu stavljaš neprijelaznu,	5 Se seus dias estão contados, se em teu poder está o número dos seus meses, e fixado um limite que ele não ultrapassará,
6 skini s njega pogled da počinut’ može, poput najamnika da svoj dan uživa.	6 afasta dele os teus olhos; deixa-o até que acabe o seu dia como um trabalhador.
7 Ta ni drvu nije nada sva propala, posječeno, ono opet prozeleni i mladice nove iz njega izbiju.	7 Para uma árvore, há esperança; cortada, pode reverdecer, e os seus ramos brotam.
8 Ako mu korijen i ostari u zemlji, ako mu se panj i sasuši u prahu,	8 Quando sua raiz tiver envelhecido na terra, e seu tronco estiver morto no solo,
9 oćutjevši vodu, ono će propupat’ i pustiti grane kao stablo novo.	9 ao contato com a água, tornar-se-á verde de novo, e distenderá ramos como uma jovem planta.
10 Al’ kad čovjek umre, ostaje pokošen, kad smrtnik izdahne, gdje li je on tada?	10 Mas quando o homem morre, fica estendido; o mortal expira; onde está ele?
11 Može sva voda iz mora ispariti i presahnut’ rijeke, isušit’ posvema,	11 As águas correm do lago, o rio se esgota e seca;
12 al’ čovjek kad legne, ne ustaje više, dok nebesa bude, neće se podići, od sna se svojega probuditi neće.	12 assim o homem se deita para não mais levantar. Durante toda a duração dos céus, ele não despertará; jamais sairá de seu sono.
13 O, kad bi me htio skriti u šeolu, zakloniti me dok srdžba ti ne mine, dati mi rok kad ćeš me se spomenuti,	13 Se, pelo menos, me escondesses na região dos mortos, ao abrigo, até que tua cólera tivesse passado, se me fixasses um limite em que te lembrasses de mim!
14 – jer, kad umre čovjek, zar uskrsnut’ može? – čekao bih te sve dane vojske svoje dok ne bi došao da mi smjenu dadeš.	14 Se um homem, uma vez morto, pudesse reviver! Todo o tempo de meu combate eu esperaria até que me viessem soerguer,
15 Zvao bi me, a ja bih se odazvao: zaželio si se djela svojih ruku.	15 tu me chamarias e eu te responderia; estenderias a tua destra para a obra de tuas mãos.
16 A sad nad svakim mojim vrebaš korakom, nijednog mi grijeha nećeš oprostiti,	16 Mas agora contas os meus passos, e observas todos os meus pecados;
17 u vreći si prijestup moj zapečatio i krivicu moju svu si zapisao.	17 tu selaste como num saco os meus crimes, puseste um sinal sobre minhas iniqüidades.
18 Vaj! K’o što se jednom uruši planina, k’o što se hridina s mjesta svog odvali,	18 Mas a montanha acaba por cair, e o rochedo desmorona longe de seu lugar;
19 k’o što voda kamen s vremenom istroši, a pljusak bujicom zemlju svu sapere, tako uništavaš nadu u čovjeku.	19 as águas escavam a pedra, o aluvião leva a terra móvel; assim aniquilas a esperança do homem.
20 Oborio si ga – on ode zasvagda, nagrđena lica, otjeran, odbačen.	20 Tu o pões por terra; ele se vai embora para sempre; tu o desfiguras e o mandas embora.
21 Djecu mu poštuju – o tom ništa ne zna; ako su prezrena – o tom ne razmišlja.	21 Estejam os seus filhos honrados, ele o ignora; sejam eles humilhados, não faz caso.
22 On jedino pati zbog svojega tijela, on jedino tuži zbog svojeg života.«	22 É somente por ele que sua carne sofre; sua alma só se lamenta por ele.