1 La sabiduría edifica una casa, pero la necedad la destruye con sus propias manos. | 1 σοφαι γυναικες ωκοδομησαν οικους η δε αφρων κατεσκαψεν ταις χερσιν αυτης |
2 El que camina con rectitud teme al Señor, el que va por caminos tortuosos lo desprecia. | 2 ο πορευομενος ορθως φοβειται τον κυριον ο δε σκολιαζων ταις οδοις αυτου ατιμασθησεται |
3 De la boca del necio brota el orgullo, los labios de los sabios son su defensa. | 3 εκ στοματος αφρονων βακτηρια υβρεως χειλη δε σοφων φυλασσει αυτους |
4 Donde no hay bueyes, el establo está limpio, pero la fuerza de un toro da mucha ganancia. | 4 ου μη εισιν βοες φατναι καθαραι ου δε πολλα γενηματα φανερα βοος ισχυς |
5 Un testigo veraz no engaña, pero el testigo falso profiere mentiras. | 5 μαρτυς πιστος ου ψευδεται εκκαιει δε ψευδη μαρτυς αδικος |
6 El insolente busca sabiduría y no la encuentra, pero la ciencia es fácil para el inteligente. | 6 ζητησεις σοφιαν παρα κακοις και ουχ ευρησεις αισθησις δε παρα φρονιμοις ευχερης |
7 Aléjate de la presencia de un necio: no hallarás ciencia en sus labios. | 7 παντα εναντια ανδρι αφρονι οπλα δε αισθησεως χειλη σοφα |
8 La sabiduría del prudente es saber discernir su camino, la insensatez de los necios es puro engaño. | 8 σοφια πανουργων επιγνωσεται τας οδους αυτων ανοια δε αφρονων εν πλανη |
9 El necio se burla de los sacrificios expiatorios, pero entre los hombres rectos se encuentra el favor de Dios. | 9 οικιαι παρανομων οφειλησουσιν καθαρισμον οικιαι δε δικαιων δεκται |
10 El corazón conoce su propia amargura y ningún extraño se asocia a su alegría. | 10 καρδια ανδρος αισθητικη λυπηρα ψυχη αυτου οταν δε ευφραινηται ουκ επιμειγνυται υβρει |
11 La casa de los malvados será destruida, pero la carpa de los rectos florecerá. | 11 οικιαι ασεβων αφανισθησονται σκηναι δε κατορθουντων στησονται |
12 Hay caminos que parecen rectos, pero al final son caminos de muerte. | 12 εστιν οδος η δοκει ορθη ειναι παρα ανθρωποις τα δε τελευταια αυτης ερχεται εις πυθμενα αδου |
13 También entre risas, sufre el corazón, y al fin la alegría termina en pesar. | 13 εν ευφροσυναις ου προσμειγνυται λυπη τελευταια δε χαρα εις πενθος ερχεται |
14 El descarriado se sacia con los frutos de su conducta, y el hombre de bien con sus acciones. | 14 των εαυτου οδων πλησθησεται θρασυκαρδιος απο δε των διανοηματων αυτου ανηρ αγαθος |
15 El incauto cree todo lo que le dicen, pero el prudente vigila sus pasos. | 15 ακακος πιστευει παντι λογω πανουργος δε ερχεται εις μετανοιαν |
16 El sabio teme el mal y se aparta de él, el necio es temerario y se siente seguro. | 16 σοφος φοβηθεις εξεκλινεν απο κακου ο δε αφρων εαυτω πεποιθως μειγνυται ανομω |
17 El iracundo comete locuras, el hombre reflexivo sabe aguantar. | 17 οξυθυμος πρασσει μετα αβουλιας ανηρ δε φρονιμος πολλα υποφερει |
18 La herencia de los incautos es la necedad, la corona de los prudentes es la ciencia. | 18 μεριουνται αφρονες κακιαν οι δε πανουργοι κρατησουσιν αισθησεως |
19 Los malos se doblegarán ante los buenos, y los malvados, a las puertas del justo. | 19 ολισθησουσιν κακοι εναντι αγαθων και ασεβεις θεραπευσουσιν θυρας δικαιων |
20 El pobre resulta odioso aun para su vecino, pero el rico tiene muchos amigos. | 20 φιλοι μισησουσιν φιλους πτωχους φιλοι δε πλουσιων πολλοι |
21 El que desprecia a su prójimo peca, pero ¡feliz el que se apiada de los humildes! | 21 ο ατιμαζων πενητας αμαρτανει ελεων δε πτωχους μακαριστος |
22 ¿No viven extraviados los que traman el mal? Pero hay amor y fidelidad para los que se dedican al bien. | 22 πλανωμενοι τεκταινουσι κακα ελεον δε και αληθειαν τεκταινουσιν αγαθοι ουκ επιστανται ελεον και πιστιν τεκτονες κακων ελεημοσυναι δε και πιστεις παρα τεκτοσιν αγαθοις |
23 Toda fatiga trae algún provecho, pero la charlatanería sólo aporta indigencia. | 23 εν παντι μεριμνωντι ενεστιν περισσον ο δε ηδυς και αναλγητος εν ενδεια εσται |
24 La corona de los sabios es la prudencia, la diadema de los necios, la insensatez. | 24 στεφανος σοφων πανουργος η δε διατριβη αφρονων κακη |
25 Un testigo veraz salva las vidas, el que profiere mentiras es un impostor. | 25 ρυσεται εκ κακων ψυχην μαρτυς πιστος εκκαιει δε ψευδη δολιος |
26 El temor del Señor es un refugio seguro, que sirve de defensa para los hijos. | 26 εν φοβω κυριου ελπις ισχυος τοις δε τεκνοις αυτου καταλειπει ερεισμα |
27 El temor del Señor es fuente de vida, que aparta de los lazos de la muerte. | 27 προσταγμα κυριου πηγη ζωης ποιει δε εκκλινειν εκ παγιδος θανατου |
28 Un pueblo numeroso es la gloria del rey, la falta de súbditos es la ruina del soberano. | 28 εν πολλω εθνει δοξα βασιλεως εν δε εκλειψει λαου συντριβη δυναστου |
29 El que tarda en enojarse muestra gran inteligencia, el iracundo pone de manifiesto su necedad. | 29 μακροθυμος ανηρ πολυς εν φρονησει ο δε ολιγοψυχος ισχυρως αφρων |
30 Un corazón apacible es la vida del cuerpo, pero la envidia corroe los huesos. | 30 πραυθυμος ανηρ καρδιας ιατρος σης δε οστεων καρδια αισθητικη |
31 El que oprime al débil ultraja a su Creador, el que se apiada del indigente, lo honra. | 31 ο συκοφαντων πενητα παροξυνει τον ποιησαντα αυτον ο δε τιμων αυτον ελεα πτωχον |
32 El malvado es arrasado por su propia malicia, el justo encuentra un refugio en su integridad. | 32 εν κακια αυτου απωσθησεται ασεβης ο δε πεποιθως τη εαυτου οσιοτητι δικαιος |
33 En el corazón inteligente reposa la sabiduría, pero entre los necios no se la conoce. | 33 εν καρδια αγαθη ανδρος σοφια εν δε καρδια αφρονων ου διαγινωσκεται |
34 La justicia exalta a una nación, pero el pecado es la vergüenza de los pueblos. | 34 δικαιοσυνη υψοι εθνος ελασσονουσι δε φυλας αμαρτιαι |
35 El favor del rey es para el servidor prudente y su furor, para el desvergonzado. | 35 δεκτος βασιλει υπηρετης νοημων τη δε εαυτου ευστροφια αφαιρειται ατιμιαν |