Psalms 102

NEW AMERICAN BIBLE	GREEK BIBLE
1 The prayer of one afflicted and wasting away whose anguish is poured out before the LORD.	1 Προσευχη του τεθλιμμενου, οταν αδημονη, και εκχεη το παραπονον αυτου ενωπιον του Κυριου.>> Κυριε, εισακουσον της προσευχης μου, και η κραυγη μου ας ελθη προς σε.
2 LORD, hear my prayer; let my cry come to you.	2 Μη κρυψης το προσωπον σου απ' εμου? καθ' ην ημεραν θλιβομαι, κλινον προς εμε το ωτιον σου? καθ' ην ημεραν σε επικαλουμαι, ταχεως επακουε μου.
3 Do not hide your face from me now that I am in distress. Turn your ear to me; when I call, answer me quickly.	3 Διοτι εξελιπον ως καπνος αι ημεραι μου, και τα οστα μου ως φρυγανον κατεξηρανθησαν.
4 For my days vanish like smoke; my bones burn away as in a furnace.	4 Επληγωθη η καρδια μου και εξηρανθη ως χορτος, ωστε ελησμονησα να τρωγω τον αρτον μου.
5 I am withered, dried up like grass, too wasted to eat my food.	5 Απο φωνης του στεναγμου μου εκολληθησαν τα οστα μου εις το δερμα μου.
6 From my loud groaning I become just skin and bones.	6 Κατεσταθην ομοιος του ερημικου πελεκανος? εγεινα ως νυκτοκοραξ εν ταις ερημοις.
7 I am like a desert owl, like an owl among the ruins.	7 Αγρυπνω και ειμαι ως στρουθιον μοναζον επι δωματος.
8 I lie awake and moan, like a lone sparrow on the roof.	8 Ολην την ημεραν με ονειδιζουσιν οι εχθροι μου? οι μαινομενοι ομνυουσι κατ' εμου.
9 All day long my enemies taunt me; in their rage, they make my name a curse.	9 Διοτι εφαγον στακτην ως αρτον και συνεκερασα με δακρυα το ποτον μου,
10 I eat ashes like bread, mingle my drink with tears.	10 Εξ αιτιας της οργης σου και της αγανακτησεως σου? διοτι σηκωσας με ερριψας κατω.
11 Because of your furious wrath, you lifted me up just to cast me down.	11 Αι ημεραι μου παρερχονται ως σκια, και εγω εξηρανθην ως χορτος.
12 My days are like a lengthening shadow; I wither like the grass.	12 Συ δε, Κυριε, εις τον αιωνα διαμενεις, και το μνημοσυνον σου εις γενεαν και γενεαν.
13 But you, LORD, are enthroned forever; your renown is for all generations.	13 Συ θελεις σηκωθη, θελεις σπλαγχνισθη την Σιων? διοτι ειναι καιρος να ελεησης αυτην, διοτι ο διωρισμενος καιρος εφθασεν.
14 You will again show mercy to Zion; now is the time for pity; the appointed time has come.	14 Επειδη οι δουλοι σου αρεσκονται εις τους λιθους αυτης και σπλαγχνιζονται το χωμα αυτης.
15 Its stones are dear to your servants; its dust moves them to pity.	15 Τοτε τα εθνη θελουσι φοβηθη το ονομα του Κυριου, και παντες οι βασιλεις της γης την δοξαν σου.
16 The nations shall revere your name, LORD, all the kings of the earth, your glory,	16 Οταν ο Κυριος οικοδομηση την Σιων θελει φανη εν τη δοξα αυτου.
17 Once the LORD has rebuilt Zion and appeared in glory,	17 Θελει επιβλεψει επι την προσευχην των εγκαταλελειμμενων και δεν θελει καταφρονησει την δεησιν αυτων.
18 Heeding the plea of the lowly, not scorning their prayer.	18 Τουτο θελει γραφθη δια την γενεαν την επερχομενην? και ο λαος, οστις θελει δημιουργηθη, θελει αινει τον Κυριον.
19 Let this be written for the next generation, for a people not yet born, that they may praise the LORD:	19 Διοτι εκυψεν εκ του υψους του αγιαστηριου αυτου, εξ ουρανου επεβλεψεν ο Κυριος επι την γην,
20 "The LORD looked down from the holy heights, viewed the earth from heaven,	20 δια να ακουση τον στεναγμον των δεσμιων, δια να λυση τους καταδεδικασμενους εις θανατον?
21 To attend to the groaning of the prisoners, to release those doomed to die."	21 δια να κηρυττωσιν εν Σιων το ονομα του Κυριου και την αινεσιν αυτου εν Ιερουσαλημ,
22 Then the LORD'S name will be declared on Zion, the praise of God in Jerusalem,	22 οταν συναχθωσιν ομου οι λαοι και αι βασιλειαι, δια να δουλευσωσι τον Κυριον.
23 When all peoples and kingdoms gather to worship the LORD.	23 Ηδυνατισεν εν τη οδω την ισχυν μου? συνετεμε τας ημερας μου.
24 God has shattered my strength in mid-course, has cut short my days.	24 Εγω ειπα, μη με αρπασης, Θεε μου, εν τω ημισει των ημερων μου? τα ετη σου ειναι εις γενεας γενεων.
25 I plead, O my God, do not take me in the midst of my days. Your years last through all generations.	25 Κατ' αρχας συ, Κυριε, την γην εθεμελιωσας, και εργα των χειρων σου ειναι οι ουρανοι.
26 Of old you laid the earth's foundations; the heavens are the work of your hands.	26 Αυτοι θελουσιν απολεσθη, συ δε διαμενεις? και παντες ως ιματιον θελουσι παλαιωθη? ως περιενδυμα θελεις τυλιξει αυτους, και θελουσιν αλλαχθη?
27 They perish, but you remain; they all wear out like a garment; Like clothing you change them and they are changed,	27 συ ομως εισαι ο αυτος, και τα ετη σου δεν θελουσιν εκλειψει.
28 but you are the same, your years have no end.	28 Οι υιοι των δουλων σου θελουσι κατοικει, και το σπερμα αυτων θελει διαμενει ενωπιον σου.
29 May the children of your servants live on; may their descendants live in your presence.