Livre de Job 29

BIBLES DES PEUPLES	LXX
1 Alors Job reprit son discours de sagesse:	1 ετι δε προσθεις ιωβ ειπεν τω προοιμιω
2 Que ne puis-je revenir aux lunes d’autrefois, aux jours où Dieu veillait sur moi,	2 τις αν με θειη κατα μηνα εμπροσθεν ημερων ων με ο θεος εφυλαξεν
3 quand brillait sa lampe au dessus de ma tête et qu’à sa lumière je traversais les ténèbres!	3 ως οτε ηυγει ο λυχνος αυτου υπερ κεφαλης μου οτε τω φωτι αυτου επορευομην εν σκοτει
4 Comme je voudrais retrouver mon âge mûr, lorsque Dieu protégeait ma tente,	4 οτε ημην επιβριθων οδοις οτε ο θεος επισκοπην εποιειτο του οικου μου
5 lorsque le Puissant était encore avec moi, et que mes garçons se tenaient autour de moi,	5 οτε ημην υλωδης λιαν κυκλω δε μου οι παιδες
6 lorsque mes pieds baignaient dans la crème et que l’huile pour moi ruisselait de la roche!	6 οτε εχεοντο μου αι οδοι βουτυρω τα δε ορη μου εχεοντο γαλακτι
7 Quand j’allais à la Porte, au haut de la cité, j’installais mon siège sur la place.	7 οτε εξεπορευομην ορθριος εν πολει εν δε πλατειαις ετιθετο μου ο διφρος
8 À ma vue les jeunes s’écartaient, les personnes d’âge se mettaient debout,	8 ιδοντες με νεανισκοι εκρυβησαν πρεσβυται δε παντες εστησαν
9 les chefs interrompaient leurs discours et tenaient la main sur leur bouche;	9 αδροι δε επαυσαντο λαλουντες δακτυλον επιθεντες επι στοματι
10 les princes baissaient la voix et devenaient comme muets.	10 οι δε ακουσαντες εμακαρισαν με και γλωσσα αυτων τω λαρυγγι αυτων εκολληθη
11 29:21Ils m’écoutaient et ne bronchaient pas, ils se taisaient attendant mon avis.	11 οτι ους ηκουσεν και εμακαρισεν με οφθαλμος δε ιδων με εξεκλινεν
12 29:22 Quand j’avais parlé, nul ne répliquait; mon discours tombait sur eux goutte à goutte:	12 διεσωσα γαρ πτωχον εκ χειρος δυναστου και ορφανω ω ουκ ην βοηθος εβοηθησα
13 29:23 c’était la pluie qu’ils attendaient, l’averse de printemps qui calmait leur soif.	13 ευλογια απολλυμενου επ' εμε ελθοι στομα δε χηρας με ευλογησεν
14 29:24 Si je leur souriais, ils n’osaient y croire, ils ne perdaient rien de mes signes de bonne humeur.	14 δικαιοσυνην δε ενεδεδυκειν ημφιασαμην δε κριμα ισα διπλοιδι
15 29:25 Je prenais la tête et leur montrais un chemin; j’étais comme le roi au milieu de ses troupes, je les menais à mon gré.	15 οφθαλμος ημην τυφλων πους δε χωλων
16 29:11 Celui qui m’écoutait me félicitait, celui qui me voyait m’approuvait.	16 εγω ημην πατηρ αδυνατων δικην δε ην ουκ ηδειν εξιχνιασα
17 29:12 Car je délivrais le pauvre qui appelle, l’orphelin et celui qui n’a pas d’appui.	17 συνετριψα δε μυλας αδικων εκ δε μεσου των οδοντων αυτων αρπαγμα εξεσπασα
18 29:13 À moi la bénédiction du désespéré! je rendais la joie au cœur de la veuve.	18 ειπα δε η ηλικια μου γηρασει ωσπερ στελεχος φοινικος πολυν χρονον βιωσω
19 29:14 Je faisais de la justice mon vêtement, la droiture était mon manteau, mon turban.	19 η ριζα μου διηνοικται επι υδατος και δροσος αυλισθησεται εν τω θερισμω μου
20 29:15 J’étais les yeux de l’aveugle, et le pied du boiteux c’était encore moi.	20 η δοξα μου καινη μετ' εμου και το τοξον μου εν χειρι αυτου πορευσεται
21 29:16 J’étais un père pour les pauvres, je défendais la cause de l’étranger.	21 εμου ακουσαντες προσεσχον εσιωπησαν δε επι τη εμη βουλη
22 29:17 Je brisais les crocs du criminel, et d’entre ses dents je faisais tomber sa proie.	22 επι δε τω εμω ρηματι ου προσεθεντο περιχαρεις δε εγινοντο οποταν αυτοις ελαλουν
23 29:18 Aussi je pensais: “Je mourrai déjà vieux, mes jours seront nombreux comme les grains de sable.	23 ωσπερ γη διψωσα προσδεχομενη τον υετον ουτως ουτοι την εμην λαλιαν
24 29:19 Mes racines s’allongent vers les eaux, et sur mon feuillage la rosée se dépose.	24 εαν γελασω προς αυτους ου μη πιστευσωσιν και φως του προσωπου μου ουκ απεπιπτεν
25 29:20 Ma gloire, tout comme moi se garde neuve mon arc dans ma main reste vert.”	25 εξελεξαμην οδον αυτων και εκαθισα αρχων και κατεσκηνουν ωσει βασιλευς εν μονοζωνοις ον τροπον παθεινους παρακαλων