Livre de Job 4

BIBLES DES PEUPLES	LXX
1 Élifaz de Téman prit alors la parole:	1 υπολαβων δε ελιφας ο θαιμανιτης λεγει
2 Si nous tentons de te parler, voudras-tu? Mais qui pourrait se taire?	2 μη πολλακις σοι λελαληται εν κοπω ισχυν δε ρηματων σου τις υποισει
3 Vois, tu as prêché à bien des gens, tu rendais la force à celui qui abandonne,	3 ει γαρ συ ενουθετησας πολλους και χειρας ασθενους παρεκαλεσας
4 tes mots remettaient sur pied celui qui trébuche, tu affermissais les genoux qui fléchissent.	4 ασθενουντας τε εξανεστησας ρημασιν γονασιν τε αδυνατουσιν θαρσος περιεθηκας
5 Et puis, quand vient ton tour, tu faiblis, lorsque c’est toi qui es frappé, tu t’effondres!	5 νυν δε ηκει επι σε πονος και ηψατο σου συ δε εσπουδασας
6 Ne dois-tu pas compter sur ton respect du droit, ta vie parfaite n’est-elle pas ta raison d’espérer?	6 ποτερον ουχ ο φοβος σου εστιν εν αφροσυνη και η ελπις σου και η ακακια της οδου σου
7 Rappelle-toi: quand donc un innocent a-t-il péri? Où a-t-on vu des hommes droits disparaître?	7 μνησθητι ουν τις καθαρος ων απωλετο η ποτε αληθινοι ολορριζοι απωλοντο
8 J’ai observé ceux qui font le mal: ceux qui sèment le mal sont ceux qui le récoltent.	8 καθ' ον τροπον ειδον τους αροτριωντας τα ατοπα οι δε σπειροντες αυτα οδυνας θεριουσιν εαυτοις
9 Le souffle de Dieu les balaie, le vent de sa colère les anéantit.	9 απο προσταγματος κυριου απολουνται απο δε πνευματος οργης αυτου αφανισθησονται
10 Le lion rugit, le léopard donne de la voix, mais au fauve on lui brise les dents.	10 σθενος λεοντος φωνη δε λεαινης γαυριαμα δε δρακοντων εσβεσθη
11 Le lion périt faute de proie, et les petits de la lionne vont à l’aventure.	11 μυρμηκολεων ωλετο παρα το μη εχειν βοραν σκυμνοι δε λεοντων ελιπον αλληλους
12 Une révélation secrète est venue jusqu’à moi, mon oreille a perçu son écho furtif.	12 ει δε τι ρημα αληθινον εγεγονει εν λογοις σου ουθεν αν σοι τουτων κακον απηντησεν ποτερον ου δεξεται μου το ους εξαισια παρ' αυτου
13 Au milieu de fantasmes entrevus dans la nuit à l’heure où le sommeil s’empare des humains,	13 φοβοι δε και ηχω νυκτερινη επιπιπτων φοβος επ' ανθρωπους
14 je fus pris de frayeur jusqu’à en trembler: tous mes os en ont été secoués.	14 φρικη δε μοι συνηντησεν και τρομος και μεγαλως μου τα οστα συνεσεισεν
15 Un souffle alors passa sur mon visage, qui fit se hérisser tous les poils de mon corps.	15 και πνευμα επι προσωπον μου επηλθεν εφριξαν δε μου τριχες και σαρκες
16 Quelqu’un était là, je n’ai rien reconnu; c’était une forme devant mes yeux. Un silence, puis j’entends une voix:	16 ανεστην και ουκ επεγνων ειδον και ουκ ην μορφη προ οφθαλμων μου αλλ' η αυραν και φωνην ηκουον
17 “Un humain sera-t-il juste devant Dieu? quel homme sera pur pour Celui qui l’a fait?	17 τι γαρ μη καθαρος εσται βροτος εναντιον κυριου η απο των εργων αυτου αμεμπτος ανηρ
18 Si Dieu ne se fie pas à ses serviteurs, et même dans ses anges trouve l’erreur,	18 ει κατα παιδων αυτου ου πιστευει κατα δε αγγελων αυτου σκολιον τι επενοησεν
19 que dire de ceux qui vivent en demeures d’argile, dont les bases même ne sont que poussière et qu’on écrase tout net, comme un insecte?	19 τους δε κατοικουντας οικιας πηλινας εξ ων και αυτοι εκ του αυτου πηλου εσμεν επαισεν αυτους σητος τροπον
20 Entre matin et soir on les a détruits, sans crier gare, ils disparaissent à jamais.	20 και απο πρωιθεν εως εσπερας ουκετι εισιν παρα το μη δυνασθαι αυτους εαυτοις βοηθησαι απωλοντο
21 On leur a dépiqué leur tente, et ils sont morts avant d’avoir compris.”	21 ενεφυσησεν γαρ αυτοις και εξηρανθησαν απωλοντο παρα το μη εχειν αυτους σοφιαν