Ecclésiaste 3

JERUSALEM	LXX
1 Il y a un moment pour tout et un temps pour toute chose sous le ciel.	1 τοις πασιν χρονος και καιρος τω παντι πραγματι υπο τον ουρανον
2 Un temps pour enfanter, et un temps pour mourir; un temps pour planter, et un temps pourarracher le plant.	2 καιρος του τεκειν και καιρος του αποθανειν καιρος του φυτευσαι και καιρος του εκτιλαι πεφυτευμενον
3 Un temps pour tuer, et un temps pour guérir; un temps pour détruire, et un temps pour bâtir.	3 καιρος του αποκτειναι και καιρος του ιασασθαι καιρος του καθελειν και καιρος του οικοδομησαι
4 Un temps pour pleurer, et un temps pour rire; un temps pour gémir, et un temps pour danser.	4 καιρος του κλαυσαι και καιρος του γελασαι καιρος του κοψασθαι και καιρος του ορχησασθαι
5 Un temps pour lancer des pierres, et un temps pour en ramasser; un temps pour embrasser, et untemps pour s'abstenir d'embrassements.	5 καιρος του βαλειν λιθους και καιρος του συναγαγειν λιθους καιρος του περιλαβειν και καιρος του μακρυνθηναι απο περιλημψεως
6 Un temps pour chercher, et un temps pour perdre; un temps pour garder, et un temps pour jeter.	6 καιρος του ζητησαι και καιρος του απολεσαι καιρος του φυλαξαι και καιρος του εκβαλειν
7 Un temps pour déchirer, et un temps pour coudre; un temps pour se taire, et un temps pourparler.	7 καιρος του ρηξαι και καιρος του ραψαι καιρος του σιγαν και καιρος του λαλειν
8 Un temps pour aimer, et un temps pour haïr; un temps pour la guerre, et un temps pour la paix.	8 καιρος του φιλησαι και καιρος του μισησαι καιρος πολεμου και καιρος ειρηνης
9 Quel profit celui qui travaille trouve-t-il à la peine qu'il prend?	9 τις περισσεια του ποιουντος εν οις αυτος μοχθει
10 Je regarde la tâche que Dieu donne aux enfants des hommes:	10 ειδον συν τον περισπασμον ον εδωκεν ο θεος τοις υιοις του ανθρωπου του περισπασθαι εν αυτω
11 tout ce qu'il fait convient en son temps. Il a mis dans leur coeur l'ensemble du temps, mais sansque l'homme puisse saisir ce que Dieu fait, du commencement à la fin.	11 συν τα παντα εποιησεν καλα εν καιρω αυτου και γε συν τον αιωνα εδωκεν εν καρδια αυτων οπως μη ευρη ο ανθρωπος το ποιημα ο εποιησεν ο θεος απ' αρχης και μεχρι τελους
12 Et je sais qu'il n'y a pas de bonheur pour l'homme, sinon dans le plaisir et le bien-être durant savie.	12 εγνων οτι ουκ εστιν αγαθον εν αυτοις ει μη του ευφρανθηναι και του ποιειν αγαθον εν ζωη αυτου
13 Et si un homme mange, boit et trouve le bonheur dans son travail, cela est un don de Dieu.	13 και γε πας ο ανθρωπος ος φαγεται και πιεται και ιδη αγαθον εν παντι μοχθω αυτου δομα θεου εστιν
14 Je sais que tout ce que Dieu fait sera pour toujours. A cela il n'y a rien à ajouter, de cela il n'y arien à retrancher, et Dieu fait en sorte qu'on le craigne.	14 εγνων οτι παντα οσα εποιησεν ο θεος αυτα εσται εις τον αιωνα επ' αυτω ουκ εστιν προσθειναι και απ' αυτου ουκ εστιν αφελειν και ο θεος εποιησεν ινα φοβηθωσιν απο προσωπου αυτου
15 Ce qui est fut déjà; ce qui sera est déjà. Or Dieu recherche le persécuté.	15 το γενομενον ηδη εστιν και οσα του γινεσθαι ηδη γεγονεν και ο θεος ζητησει τον διωκομενον
16 Je regarde encore sous le soleil: à la place du droit, là se trouve le crime, à la place du juste setrouve le criminel;	16 και ετι ειδον υπο τον ηλιον τοπον της κρισεως εκει ο ασεβης και τοπον του δικαιου εκει ο ασεβης
17 et je me dis en moi-même: le juste et le criminel, Dieu les jugera, car il y a un temps pourtoutes choses et pour toute action ici.	17 ειπα εγω εν καρδια μου συν τον δικαιον και συν τον ασεβη κρινει ο θεος οτι καιρος τω παντι πραγματι και επι παντι τω ποιηματι
18 Je me dis en moi-même, en ce qui concerne les enfants des hommes: c'est pour que Dieu leséprouve et leur montre qu'ils sont des bêtes.	18 εκει ειπα εγω εν καρδια μου περι λαλιας υιων του ανθρωπου οτι διακρινει αυτους ο θεος και του δειξαι οτι αυτοι κτηνη εισιν και γε αυτοις
19 Car le sort de l'homme et le sort de la bête sont un sort identique: comme meurt l'un, ainsimeurt l'autre, et c'est un même souffle qu'ils ont tous les deux. La supériorité de l'homme sur la bête est nulle, cartout est vanité.	19 οτι συναντημα υιων του ανθρωπου και συναντημα του κτηνους συναντημα εν αυτοις ως ο θανατος τουτου ουτως ο θανατος τουτου και πνευμα εν τοις πασιν και τι επερισσευσεν ο ανθρωπος παρα το κτηνος ουδεν οτι τα παντα ματαιοτης
20 Tout s'en va vers un même lieu: tout vient de la poussière, tout s'en retourne à la poussière.	20 τα παντα πορευεται εις τοπον ενα τα παντα εγενετο απο του χοος και τα παντα επιστρεφει εις τον χουν
21 Qui sait si le souffle de l'homme monte vers le haut et si le souffle de la bête descend en bas,vers la terre?	21 και τις οιδεν πνευμα υιων του ανθρωπου ει αναβαινει αυτο εις ανω και πνευμα του κτηνους ει καταβαινει αυτο κατω εις γην
22 Je vois qu'il n'y a de bonheur pour l'homme qu'à se réjouir de ses oeuvres, car c'est là sa part.Qui donc l'emmènera voir ce qui sera après lui?	22 και ειδον οτι ουκ εστιν αγαθον ει μη ο ευφρανθησεται ο ανθρωπος εν ποιημασιν αυτου οτι αυτο μερις αυτου οτι τις αξει αυτον του ιδειν εν ω εαν γενηται μετ' αυτον