Ecclesiastes/Qohelet 3

NEW JERUSALEM	LXX
1 There is a season for everything, a time for every occupation under heaven:	1 τοις πασιν χρονος και καιρος τω παντι πραγματι υπο τον ουρανον
2 A time for giving birth, a time for dying; a time for planting, a time for uprooting what has been planted.	2 καιρος του τεκειν και καιρος του αποθανειν καιρος του φυτευσαι και καιρος του εκτιλαι πεφυτευμενον
3 A time for kil ing, a time for healing; a time for knocking down, a time for building.	3 καιρος του αποκτειναι και καιρος του ιασασθαι καιρος του καθελειν και καιρος του οικοδομησαι
4 A time for tears, a time for laughter; a time for mourning, a time for dancing.	4 καιρος του κλαυσαι και καιρος του γελασαι καιρος του κοψασθαι και καιρος του ορχησασθαι
5 A time for throwing stones away, a time for gathering them; a time for embracing, a time to refrain fromembracing.	5 καιρος του βαλειν λιθους και καιρος του συναγαγειν λιθους καιρος του περιλαβειν και καιρος του μακρυνθηναι απο περιλημψεως
6 A time for searching, a time for losing; a time for keeping, a time for discarding.	6 καιρος του ζητησαι και καιρος του απολεσαι καιρος του φυλαξαι και καιρος του εκβαλειν
7 A time for tearing, a time for sewing; a time for keeping silent, a time for speaking.	7 καιρος του ρηξαι και καιρος του ραψαι καιρος του σιγαν και καιρος του λαλειν
8 A time for loving, a time for hating; a time for war, a time for peace.	8 καιρος του φιλησαι και καιρος του μισησαι καιρος πολεμου και καιρος ειρηνης
9 What do people gain from the efforts they make?	9 τις περισσεια του ποιουντος εν οις αυτος μοχθει
10 I contemplate the task that God gives humanity to labour at.	10 ειδον συν τον περισπασμον ον εδωκεν ο θεος τοις υιοις του ανθρωπου του περισπασθαι εν αυτω
11 All that he does is apt for its time; but although he has given us an awareness of the passage of time,we can grasp neither the beginning nor the end of what God does.	11 συν τα παντα εποιησεν καλα εν καιρω αυτου και γε συν τον αιωνα εδωκεν εν καρδια αυτων οπως μη ευρη ο ανθρωπος το ποιημα ο εποιησεν ο θεος απ' αρχης και μεχρι τελους
12 I know there is no happiness for a human being except in pleasure and enjoyment through life.	12 εγνων οτι ουκ εστιν αγαθον εν αυτοις ει μη του ευφρανθηναι και του ποιειν αγαθον εν ζωη αυτου
13 And when we eat and drink and find happiness in all our achievements, this is a gift from God.	13 και γε πας ο ανθρωπος ος φαγεται και πιεται και ιδη αγαθον εν παντι μοχθω αυτου δομα θεου εστιν
14 I know that whatever God does wil be for ever. To this there is nothing to add, from this there isnothing to subtract, and the way God acts inspires dread.	14 εγνων οτι παντα οσα εποιησεν ο θεος αυτα εσται εις τον αιωνα επ' αυτω ουκ εστιν προσθειναι και απ' αυτου ουκ εστιν αφελειν και ο θεος εποιησεν ινα φοβηθωσιν απο προσωπου αυτου
15 What is, has been already, what will be, is already; God seeks out anyone who is persecuted.	15 το γενομενον ηδη εστιν και οσα του γινεσθαι ηδη γεγονεν και ο θεος ζητησει τον διωκομενον
16 Again I observe under the sun: crime is where justice should be, the criminal is where the uprightshould be.	16 και ετι ειδον υπο τον ηλιον τοπον της κρισεως εκει ο ασεβης και τοπον του δικαιου εκει ο ασεβης
17 And I think to myself: the upright and the criminal will both be judged by God, since there is a time forevery thing and every action here.	17 ειπα εγω εν καρδια μου συν τον δικαιον και συν τον ασεβη κρινει ο θεος οτι καιρος τω παντι πραγματι και επι παντι τω ποιηματι
18 I think to myself: where human beings are concerned, this is so that God can test them and show themthat they are animals.	18 εκει ειπα εγω εν καρδια μου περι λαλιας υιων του ανθρωπου οτι διακρινει αυτους ο θεος και του δειξαι οτι αυτοι κτηνη εισιν και γε αυτοις
19 For the fate of human and the fate of animal is the same: as the one dies, so the other dies; both havethe selfsame breath. Human is in no way better off than animal -- since al is futile.	19 οτι συναντημα υιων του ανθρωπου και συναντημα του κτηνους συναντημα εν αυτοις ως ο θανατος τουτου ουτως ο θανατος τουτου και πνευμα εν τοις πασιν και τι επερισσευσεν ο ανθρωπος παρα το κτηνος ουδεν οτι τα παντα ματαιοτης
20 Everything goes to the same place, everything comes from the dust, everything returns to the dust.	20 τα παντα πορευεται εις τοπον ενα τα παντα εγενετο απο του χοος και τα παντα επιστρεφει εις τον χουν
21 Who knows if the human spirit mounts upward or if the animal spirit goes downward to the earth?	21 και τις οιδεν πνευμα υιων του ανθρωπου ει αναβαινει αυτο εις ανω και πνευμα του κτηνους ει καταβαινει αυτο κατω εις γην
22 I see there is no contentment for a human being except happiness in achievement; such is the lot of ahuman beings. No one can tel us what wil happen after we are gone.	22 και ειδον οτι ουκ εστιν αγαθον ει μη ο ευφρανθησεται ο ανθρωπος εν ποιημασιν αυτου οτι αυτο μερις αυτου οτι τις αξει αυτον του ιδειν εν ω εαν γενηται μετ' αυτον