Livre de Job 6

BIBLES DES PEUPLES	LXX
1 Job prit la parole et dit:	1 υπολαβων δε ιωβ λεγει
2 Oh! si l’on pouvait peser à son poids ma peine, et mettre ensemble mes malheurs sur la balance,	2 ει γαρ τις ιστων στησαι μου την οργην τας δε οδυνας μου αραι εν ζυγω ομοθυμαδον
3 ils pèseraient plus lourd que les sables des mers! Voilà pourquoi mes paroles s’emballent.	3 και δη αμμου παραλιας βαρυτερα εσται αλλ' ως εοικεν τα ρηματα μου εστιν φαυλα
4 Je porte en moi les flèches du Puissant, mon esprit en absorbe le poison; que dirai-je à Dieu quand elles me tourmentent?	4 βελη γαρ κυριου εν τω σωματι μου εστιν ων ο θυμος αυτων εκπινει μου το αιμα οταν αρξωμαι λαλειν κεντουσι με
5 L’âne va-t-il braire lorsqu’il a trouvé l’herbe, ou le bœuf meugler quand il a son fourrage?	5 τι γαρ μη δια κενης κεκραξεται ονος αγριος αλλ' η τα σιτα ζητων ει δε και ρηξει φωνην βους επι φατνης εχων τα βρωματα
6 La nourriture a-t-elle du goût sans sel, et le blanc d’œuf peut-il être apprécié?	6 ει βρωθησεται αρτος ανευ αλος ει δε και εστιν γευμα εν ρημασιν κενοις
7 Mais voici que j’ai maintenant pour pain, tout ce à quoi je n’aurais voulu toucher.	7 ου δυναται γαρ παυσασθαι μου η ψυχη βρομον γαρ ορω τα σιτα μου ωσπερ οσμην λεοντος
8 Qui fera que ma demande parvienne et que Dieu me donne ce que j’espère:	8 ει γαρ δωη και ελθοι μου η αιτησις και την ελπιδα μου δωη ο κυριος
9 qu’il se décide enfin à m’écraser, qu’il laisse aller sa main et me supprime.	9 αρξαμενος ο κυριος τρωσατω με εις τελος δε μη με ανελετω
10 Ce serait pour moi une consolation, une dernière joie dans mes tourments, de n’avoir pas renié les paroles du Saint.	10 ειη δε μου πολις ταφος εφ' ης επι τειχεων ηλλομην επ' αυτης ου μη φεισωμαι ου γαρ εψευσαμην ρηματα αγια θεου μου
11 Aurai-je encore la force d’attendre, et quel avenir puis-je encore espérer?	11 τις γαρ μου η ισχυς οτι υπομενω η τις μου ο χρονος οτι ανεχεται μου η ψυχη
12 Ai-je la résistance du roc, et ma chair est-elle de bronze?	12 μη ισχυς λιθων η ισχυς μου η αι σαρκες μου εισιν χαλκειαι
13 Je ne peux plus rien pour m’en tirer, et tout autre secours a fui loin de moi.	13 η ουκ επ' αυτω επεποιθειν βοηθεια δε απ' εμου απεστιν
14 Quand on refuse à un ami sa compassion, on lui fait perdre la crainte du Tout-Puissant.	14 απειπατο με ελεος επισκοπη δε κυριου υπερειδεν με
15 Mes frères ont été pour moi un ruisseau trompeur, un torrent dont les eaux n’ont qu’un temps:	15 ου προσειδον με οι εγγυτατοι μου ωσπερ χειμαρρους εκλειπων η ωσπερ κυμα παρηλθον με
16 ce n’était que la fonte des glaces, elles sortaient de dessous les neiges.	16 οιτινες με διευλαβουντο νυν επιπεπτωκασιν μοι ωσπερ χιων η κρυσταλλος πεπηγως
17 Vienne la saison sèche et elles tarissent, dès qu’il fait chaud leur lit est à sec.	17 καθως τακεισα θερμης γενομενης ουκ επεγνωσθη οπερ ην
18 Les caravanes en perdent leur chemin, elles s’enfoncent dans l’inconnu et s’y perdent.	18 ουτως καγω κατελειφθην υπο παντων απωλομην δε και εξοικος εγενομην
19 Les caravanes de Teima s’y repéraient, les voyageurs de Chéba s’y dirigeaient,	19 ιδετε οδους θαιμανων ατραπους σαβων οι διορωντες
20 mais ils sont déçus dans leur attente; arrivés sur place, ils ne savent que faire.	20 και αισχυνην οφειλησουσιν οι επι πολεσιν και χρημασιν πεποιθοτες
21 Voilà bien ce que vous êtes pour moi maintenant: vous avez vu l’horreur et vous avez pris peur.	21 αταρ δε και υμεις επεβητε μοι ανελεημονως ωστε ιδοντες το εμον τραυμα φοβηθητε
22 Je ne vous ai pas dit: “Donnez-moi, payez ma rançon sur vos biens!”	22 τι γαρ μη τι υμας ητησα η της παρ' υμων ισχυος επιδεομαι
23 Ai-je dit: “Délivrez-moi d’un ennemi, arrachez-moi aux mains d’un tyran”?	23 ωστε σωσαι με εξ εχθρων η εκ χειρος δυναστων ρυσασθαι με
24 Éclairez-moi plutôt, je ne dirai rien, montrez-moi où est mon erreur.”	24 διδαξατε με εγω δε κωφευσω ει τι πεπλανημαι φρασατε μοι
25 Des arguments justes, on les recevra bien, mais que reprenez-vous avec vos remontrances?	25 αλλ' ως εοικεν φαυλα αληθινου ρηματα ου γαρ παρ' υμων ισχυν αιτουμαι
26 Cherchez-vous simplement à condamner des mots, rectifier les paroles d’un homme en peine?	26 ουδε ο ελεγχος υμων ρημασιν με παυσει ουδε γαρ υμων φθεγμα ρηματος ανεξομαι
27 Mais voudriez-vous tirer au sort l’orphelin, iriez-vous jusqu’à vendre votre ami?	27 πλην οτι επ' ορφανω επιπιπτετε εναλλεσθε δε επι φιλω υμων
28 Je vous le demande, regardez-moi, je ne vous mentirai pas en face.	28 νυνι δε εισβλεψας εις προσωπα υμων ου ψευσομαι
29 Recommencez, pas de fausse justice! reprenons l’examen de ma cause.	29 καθισατε δη και μη ειη αδικον και παλιν τω δικαιω συνερχεσθε
30 Est-ce que j’ai dit quelque chose de mal, est-ce que j’ai mal compris le sens du malheur?	30 ου γαρ εστιν εν γλωσση μου αδικον η ο λαρυγξ μου ουχι συνεσιν μελετα