ΙΩΒ - Giobbe - Job 9

LXX	NOVA VULGATA
1 υπολαβων δε ιωβ λεγει	1 Et respondens Iob ait:
2 επ' αληθειας οιδα οτι ουτως εστιν πως γαρ εσται δικαιος βροτος παρα κυριω	2 “ Vere scio quod ita sit, et quomodo iustificabitur homo compositus Deo?
3 εαν γαρ βουληται κριθηναι αυτω ου μη υπακουση αυτω ινα μη αντειπη προς ενα λογον αυτου εκ χιλιων	3 Si voluerit contendere cum eo, non poterit ei respondere unum pro mille.
4 σοφος γαρ εστιν διανοια κραταιος τε και μεγας τις σκληρος γενομενος εναντιον αυτου υπεμεινεν	4 Sapiens corde est et fortis robore; quis restitit ei, et pacem habuit?
5 ο παλαιων ορη και ουκ οιδασιν ο καταστρεφων αυτα οργη	5 Qui transtulit montes, et nescierunt hi, quos subvertit in furore suo.
6 ο σειων την υπ' ουρανον εκ θεμελιων οι δε στυλοι αυτης σαλευονται	6 Qui commovet terram de loco suo, et columnae eius concutiuntur.
7 ο λεγων τω ηλιω και ουκ ανατελλει κατα δε αστρων κατασφραγιζει	7 Qui praecipit soli, et non oritur, et stellas claudit quasi sub signaculo.
8 ο τανυσας τον ουρανον μονος και περιπατων ως επ' εδαφους επι θαλασσης	8 Qui extendit caelos solus et graditur super fluctus maris.
9 ο ποιων πλειαδα και εσπερον και αρκτουρον και ταμιεια νοτου	9 Qui facit Arcturum et Oriona et Hyadas et interiora austri.
10 ο ποιων μεγαλα και ανεξιχνιαστα ενδοξα τε και εξαισια ων ουκ εστιν αριθμος	10 Qui facit magna et incomprehensibilia et mirabilia, quorum non est numerus.
11 εαν υπερβη με ου μη ιδω και εαν παρελθη με ουδ' ως εγνων	11 Si venerit ad me, non videbo eum; si abierit, non intellegam.
12 εαν απαλλαξη τις αποστρεψει η τις ερει αυτω τι εποιησας	12 Si repente arripiet, quis eum impediet? Vel quis dicere potest: “Quid facis?”.
13 αυτος γαρ απεστραπται οργην υπ' αυτου εκαμφθησαν κητη τα υπ' ουρανον	13 Deus non retinet iram suam, et sub eo curvantur auxilia Rahab.
14 εαν δε μου υπακουσηται η διακρινει τα ρηματα μου	14 Quantus ergo sum ego, ut respondeam ei et loquar delectis verbis cum eo?
15 εαν τε γαρ ω δικαιος ουκ εισακουσεται μου του κριματος αυτου δεηθησομαι	15 Quia, etiamsi iustus essem, non responderem, sed meum iudicem deprecarer;
16 εαν τε καλεσω και υπακουση ου πιστευω οτι εισακηκοεν μου	16 et, cum invocantem exaudierit me, non credam quod audierit vocem meam.
17 μη γνοφω με εκτριψη πολλα δε μου τα συντριμματα πεποιηκεν δια κενης	17 In turbine enim conteret me et multiplicabit vulnera mea etiam sine causa.
18 ουκ εα γαρ με αναπνευσαι ενεπλησεν δε με πικριας	18 Non concedit requiescere spiritum meum et implet me amaritudinibus.
19 οτι μεν γαρ ισχυι κρατει τις ουν κριματι αυτου αντιστησεται	19 Si fortitudo quaeritur, robustissimus est; si iudicium, quis eum arcesserit?
20 εαν γαρ ω δικαιος το στομα μου ασεβησει εαν τε ω αμεμπτος σκολιος αποβησομαι	20 Si iustificare me voluero, os meum condemnabit me; si innocentem ostendero, pravum me comprobabit.
21 ειτε γαρ ησεβησα ουκ οιδα τη ψυχη πλην οτι αφαιρειται μου η ζωη	21 Etiamsi simplex fuero, hoc ipsum ignorabit anima mea, et contemnam vitam meam.
22 διο ειπον μεγαν και δυναστην απολλυει οργη	22 Unum est, quod locutus sum: Et innocentem et impium ipse consumit.
23 οτι φαυλοι εν θανατω εξαισιω αλλα δικαιοι καταγελωνται	23 Si subito flagellum occidat, de afflictione innocentium ridebit.
24 παραδεδονται γαρ εις χειρας ασεβους προσωπα κριτων αυτης συγκαλυπτει ει δε μη αυτος τις εστιν	24 Terra data est in manus impii, vultum iudicum eius operit; quod si non ille est, quis ergo est?
25 ο δε βιος μου εστιν ελαφροτερος δρομεως απεδρασαν και ουκ ειδοσαν	25 Dies mei velociores fuerunt cursore: fugerunt et non viderunt bonum;
26 η και εστιν ναυσιν ιχνος οδου η αετου πετομενου ζητουντος βοραν	26 pertransierunt quasi naves arundineae, sicut aquila volans ad escam.
27 εαν τε γαρ ειπω επιλησομαι λαλων συγκυψας τω προσωπω στεναξω	27 Cum dixero: Obliviscar maerorem meum, commutabo faciem meam et hilaris fiam,
28 σειομαι πασιν τοις μελεσιν οιδα γαρ οτι ουκ αθωον με εασεις	28 vereor omnes dolores meos, sciens quod non iustificaveris me.
29 επειδη δε ειμι ασεβης δια τι ουκ απεθανον	29 Si autem et sic impius sum, quare frustra laboravi?
30 εαν γαρ απολουσωμαι χιονι και αποκαθαρωμαι χερσιν καθαραις	30 Si lotus fuero quasi aquis nivis, et lixivo mundavero manus meas,
31 ικανως εν ρυπω με εβαψας εβδελυξατο δε με η στολη	31 tamen sordibus intinges me, et abominabuntur me vestimenta mea.
32 ου γαρ ει ανθρωπος κατ' εμε ω αντικρινουμαι ινα ελθωμεν ομοθυμαδον εις κρισιν	32 Neque enim viro, qui similis mei est, respondebo; nec vir, quocum in iudicio contendam.
33 ειθε ην ο μεσιτης ημων και ελεγχων και διακουων ανα μεσον αμφοτερων	33 Non est qui utrumque valeat arguere et ponere manum suam in ambobus.
34 απαλλαξατω απ' εμου την ραβδον ο δε φοβος αυτου μη με στροβειτω	34 Auferat a me virgam suam, et pavor eius non me terreat.
35 και ου μη φοβηθω αλλα λαλησω ου γαρ ουτω συνεπισταμαι	35 Loquar et non timebo eum; quia sic non mecum ipse sum.