Livre de Job 17

JERUSALEM	LXX
1 Mon souffle en moi s'épuise et les fossoyeurs pour moi s'assemblent.	1 ολεκομαι πνευματι φερομενος δεομαι δε ταφης και ου τυγχανω
2 Je n'ai pour compagnons que des railleurs, dont la dureté obsède mes veilles.	2 λισσομαι καμνων και τι ποιησας
3 Place donc toi-même ma caution près de toi, car lequel voudrait toper dans ma main?	3 εκλεψαν δε μου τα υπαρχοντα αλλοτριοι τις εστιν ουτος τη χειρι μου συνδεθητω
4 Tu as fermé leur coeur à la raison, aussi aucune main ne se lève.	4 οτι καρδιαν αυτων εκρυψας απο φρονησεως δια τουτο ου μη υψωσης αυτους
5 Tel celui qui invite des amis à un partage, quand les yeux de ses fils languissent,	5 τη μεριδι αναγγελει κακιας οφθαλμοι δε μου εφ' υιοις ετακησαν
6 je suis devenu la fable des gens, quelqu'un à qui l'on crache au visage.	6 εθου δε με θρυλημα εν εθνεσιν γελως δε αυτοις απεβην
7 Mes yeux s'éteignent de chagrin, mes membres s'évanouissent comme l'ombre.	7 πεπωρωνται γαρ απο οργης οι οφθαλμοι μου πεπολιορκημαι μεγαλως υπο παντων
8 A cette vue, les hommes droits restent stupéfaits, l'innocent s'indigne contre l'impie;	8 θαυμα εσχεν αληθινους επι τουτω δικαιος δε επι παρανομω επανασταιη
9 le juste s'affermit dans ses voies, l'homme aux mains pures redouble d'énergie.	9 σχοιη δε πιστος την εαυτου οδον καθαρος δε χειρας αναλαβοι θαρσος
10 Allons, vous tous, revenez à la charge, et je ne trouverai pas un sage parmi vous!	10 ου μην δε αλλα παντες ερειδετε και δευτε δη ου γαρ ευρισκω εν υμιν αληθες
11 Mes jours ont fui, avec mes projets, et les fibres de mon coeur sont rompues.	11 αι ημεραι μου παρηλθον εν βρομω ερραγη δε τα αρθρα της καρδιας μου
12 On veut faire de la nuit le jour; elle serait proche la lumière qui chasse les ténèbres.	12 νυκτα εις ημεραν εθηκαν φως εγγυς απο προσωπου σκοτους
13 Or mon espoir, c'est d'habiter le shéol, d'étendre ma couche dans les ténèbres.	13 εαν γαρ υπομεινω αδης μου ο οικος εν δε γνοφω εστρωται μου η στρωμνη
14 Je crie au sépulcre: "Tu es mon père!" à la vermine: "C'est toi ma mère et ma soeur!"	14 θανατον επεκαλεσαμην πατερα μου ειναι μητερα δε μου και αδελφην σαπριαν
15 Où donc est-elle, mon espérance? Et mon bonheur, qui l'aperçoit?	15 που ουν μου ετι εστιν η ελπις η τα αγαθα μου οψομαι
16 Vont-ils descendre à mes côtés au shéol, sombrer de même dans la poussière?	16 η μετ' εμου εις αδην καταβησονται η ομοθυμαδον επι χωματος καταβησομεθα