1 Entonces Elifaz de Temán tomó la palabra y dijo: | 1 Τοτε Ελιφας ο Θαιμανιτης απεκριθη και ειπεν? |
2 ¿Se atrevería alguien a hablarte, estando tú tan deprimido? Pero ¿quién puede contener sus palabras? | 2 Εαν επιχειρισθωμεν να λαλησωμεν προς σε, θελεις δυσαρεστηθη; αλλα τις δυναται να κρατηθη απο του να ομιληση; |
3 Tú has aleccionado a mucha gente y has fortalecido las manos debilitadas; | 3 Ιδου, συ ενουθετησας πολλους? και χειρας αδυνατους ενισχυσας. |
4 tus palabras sostuvieron al que tropezaba y has robustecido las rodillas vacilantes. | 4 Οι λογοι σου υπεστηριξαν τους κλονιζομενους, και γονατα καμπτοντα ενεδυναμωσας. |
5 Pero ahora te llega el turno, y te deprimes, te ha tocado a ti, y estás desconcertado. | 5 Τωρα δε ηλθεν επι σε τουτο, και βαρυθυμεις? σε εγγιζει, και ταραττεσαι. |
6 ¿Acaso tu piedad no te infunde confianza y tu vida íntegra no te da esperanza? | 6 Ο φοβος σου δεν ειναι το θαρρος σου, και η ευθυτης των οδων σου η ελπις σου; |
7 Recuerda esto: ¿quién pereció siendo inocente o dónde fueron exterminados los hombres rectos? | 7 Ενθυμηθητι, παρακαλω? τις αθωος ων απωλεσθη; και που εξωλοθρευθησαν οι ευθεις; |
8 Por lo que he visto, los que cultivan la maldad y siembran la miseria, cosechan eso mismo: | 8 Καθως εγω ειδον, οσοι ηροτριασαν ανομιαν και εσπειραν ασεβειαν, θεριζουσιν αυτας? |
9 ellos perecen bajo el aliento de Dios, desaparecen al soplo de su ira. | 9 εξολοθρευονται υπο του φυσηματος του Θεου, και απο της πνοης των μυκτηρων αυτου αφανιζονται? |
10 Los leones cesan de rugir y bramar y los dientes de sus cachorros son quebrados; | 10 ο βρυγμος του λεοντος και η φωνη του αγριου λεοντος και το γαυριαμα των σκυμνων, εσβεσθησαν? |
11 el león perece por falta de presa] y las crías de la leona se dispersan. | 11 ο λεων απολλυται δι' ελλειψιν θηραματος, και οι σκυμνοι της λεαινας διασκορπιζονται. |
12 Una palabra me llegó furtivamente, su leve susurro cautivó mis oídos. | 12 Και λογος ηλθεν επ' εμε κρυφιως, και το ωτιον μου ελαβε τι παρ' αυτου. |
13 Entre las pesadillas de las visiones nocturnas, cuando un profundo sopor invada a los hombres. | 13 Εν μεσω των στοχασμων δια τα οραματα της νυκτος, οτε βαθυς υπνος πιπτει επι τους ανθρωπους, |
14 me sobrevino un temor, un escalofrío, que estremeció todos mis huesos: | 14 Φρικη συνελαβε με και τρομος, και μεγαλως τα οστα μου συνεσεισε. |
15 una ráfaga de viento para sobre mi rostro, eriza los pelos de mi cuerpo; | 15 Και πνευμα διηλθεν απ' εμπροσθεν μου, αι τριχες του σωματος μου ανεσηκωθησαν? |
16 alguien está de pie, pero no reconozco su semblante, es sólo una forma delante de mis ojos; hay un silencio, y luego oigo una voz: | 16 εσταθη, αλλ' εγω δεν διεκρινα την μορφην αυτου? σχημα εφανη εμπροσθεν των οφθαλμων μου? ηκουσα λεπτον φυσημα και φωνην λεγουσαν, |
17 ¿Puede un mortal ser justo ante Dios? ¿Es puro un hombre ante su Creador? | 17 Ο ανθρωπος θελει εισθαι δικαιοτερος του Θεου; θελει εισθαι ο ανθρωπος καθαρωτερος του Ποιητου αυτου; |
18 Si él no se fía de sus propios servidores y hasta en sus ángeles encuentra errores, | 18 Ιδου, αυτος δεν εμπιστευεται εις τους δουλους αυτου, και εν τοις αγγελοις αυτου βλεπει ελαττωμα? |
19 ¡cuánto más en los que habitan en casas de arcilla, y tienen sus cimientos en el polvo! Ellos son aplastados como una polilla, | 19 ποσω μαλλον εις τους κατοικουντας οικιας πηλινας, αιτινες εχουσι το θεμελιον αυτων εν τω χωματι και αφανιζονται εμπροσθεν του σαρακιου; |
20 de la noche a la mañana quedan pulverizados: sin que nadie se preocupe, perecen para siempre. | 20 Απο πρωι εως εσπερας φθειρονται? χωρις να νοηση τις, αφανιζονται δια παντος. |
21 ¿No se les arranca la estaca de su carpa, y mueren por falta de sabiduría? | 21 Το μεγαλειον αυτων το εν αυτοις δεν παρερχεται; Αποθνησκουσιν, αλλ' ουχι εν σοφια. |