Księga Psalmów 10

Biblia Tysiąclecia	LXX
1 Dlaczego z dala stoisz, o Panie, w czasach ucisku się kryjesz,	1 εις το τελος ψαλμος τω δαυιδ επι τω κυριω πεποιθα πας ερειτε τη ψυχη μου μεταναστευου επι τα ορη ως στρουθιον
2 gdy występny się pyszni, biedny jest w udręce i ulega podstępom, które tamten uknuł?	2 οτι ιδου οι αμαρτωλοι ενετειναν τοξον ητοιμασαν βελη εις φαρετραν του κατατοξευσαι εν σκοτομηνη τους ευθεις τη καρδια
3 Bo występny się chełpi swoim pożądaniem, bluźni drapieżca i pogardza Panem.	3 οτι α κατηρτισω καθειλον ο δε δικαιος τι εποιησεν
4 W pysze swojej powiada występny: Nie pomści; nie ma Boga: oto jest całe jego myślenie.	4 κυριος εν ναω αγιω αυτου κυριος εν ουρανω ο θρονος αυτου οι οφθαλμοι αυτου εις τον πενητα αποβλεπουσιν τα βλεφαρα αυτου εξεταζει τους υιους των ανθρωπων
5 Drogi jego układają się zawsze szczęśliwie; Twe wyroki zbyt są wzniosłe dla niego; parska na wszystkich swoich przeciwników.	5 κυριος εξεταζει τον δικαιον και τον ασεβη ο δε αγαπων αδικιαν μισει την εαυτου ψυχην
6 Myśli on sobie: Ja się nie zachwieję; nie zaznam niedoli w najdalsze pokolenia.	6 επιβρεξει επι αμαρτωλους παγιδας πυρ και θειον και πνευμα καταιγιδος η μερις του ποτηριου αυτων
7 Usta jego pełne przekleństwa, zdrady i podstępu, na jego języku udręka i złośliwość.	7 οτι δικαιος κυριος και δικαιοσυνας ηγαπησεν ευθυτητα ειδεν το προσωπον αυτου
8 Siedzi w zasadzce przy drogach i niewinnego zabija w ukryciu; oczy jego śledzą biedaka.
9 Zasadza się w kryjówce, jak lew w swej jaskini; zasadza się, by porwać ubogiego: porywa ubogiego i w sieć swoją wciąga.
10 Schyla się, przysiada na ziemi, a od jego przemocy pada ubogi.
11 Mówi w swym sercu: Bóg nie pamięta, odwraca swe oblicze, nigdy nie zobaczy.
12 Powstań, o Panie, wznieś swą rękę, Boże! Nie zapominaj o biednych!
13 Dlaczego występny gardzi Bogiem, mówi w swym sercu: Nie pomści?
14 A Ty widzisz trud i boleść, patrzysz, by je wziąć w swoje ręce. Tobie się biedny poleca, Tyś opiekunem sieroty!
15 Skrusz ramię występnego i złego: pomścij jego nieprawość, by już go nie było.
16 Pan jest królem na wieki wieków, z Jego ziemi zniknęli poganie.
17 Panie, usłyszałeś pragnienie pokornych, umocniłeś ich serca, nakłoniłeś ucha,
18 aby strzec praw sieroty i uciśnionego i aby człowiek [powstały] z ziemi nie siał już postrachu.