Księga Psalmów 10

Biblia Tysiąclecia	VULGATA
1 Dlaczego z dala stoisz, o Panie, w czasach ucisku się kryjesz,	1 In finem. Psalmus David.
2 gdy występny się pyszni, biedny jest w udręce i ulega podstępom, które tamten uknuł?	2 In Domino confido ; quomodo dicitis animæ meæ : Transmigra in montem sicut passer ?
3 Bo występny się chełpi swoim pożądaniem, bluźni drapieżca i pogardza Panem.	3 Quoniam ecce peccatores intenderunt arcum ; paraverunt sagittas suas in pharetra, ut sagittent in obscuro rectos corde :
4 W pysze swojej powiada występny: Nie pomści; nie ma Boga: oto jest całe jego myślenie.	4 quoniam quæ perfecisti destruxerunt ; justus autem, quid fecit ?
5 Drogi jego układają się zawsze szczęśliwie; Twe wyroki zbyt są wzniosłe dla niego; parska na wszystkich swoich przeciwników.	5 Dominus in templo sancto suo ; Dominus in cælo sedes ejus. Oculi ejus in pauperem respiciunt ; palpebræ ejus interrogant filios hominum.
6 Myśli on sobie: Ja się nie zachwieję; nie zaznam niedoli w najdalsze pokolenia.	6 Dominus interrogat justum et impium ; qui autem diligit iniquitatem, odit animam suam.
7 Usta jego pełne przekleństwa, zdrady i podstępu, na jego języku udręka i złośliwość.	7 Pluet super peccatores laqueos ; ignis et sulphur, et spiritus procellarum, pars calicis eorum.
8 Siedzi w zasadzce przy drogach i niewinnego zabija w ukryciu; oczy jego śledzą biedaka.	8 Quoniam justus Dominus, et justitias dilexit : æquitatem vidit vultus ejus.
9 Zasadza się w kryjówce, jak lew w swej jaskini; zasadza się, by porwać ubogiego: porywa ubogiego i w sieć swoją wciąga.
10 Schyla się, przysiada na ziemi, a od jego przemocy pada ubogi.
11 Mówi w swym sercu: Bóg nie pamięta, odwraca swe oblicze, nigdy nie zobaczy.
12 Powstań, o Panie, wznieś swą rękę, Boże! Nie zapominaj o biednych!
13 Dlaczego występny gardzi Bogiem, mówi w swym sercu: Nie pomści?
14 A Ty widzisz trud i boleść, patrzysz, by je wziąć w swoje ręce. Tobie się biedny poleca, Tyś opiekunem sieroty!
15 Skrusz ramię występnego i złego: pomścij jego nieprawość, by już go nie było.
16 Pan jest królem na wieki wieków, z Jego ziemi zniknęli poganie.
17 Panie, usłyszałeś pragnienie pokornych, umocniłeś ich serca, nakłoniłeś ucha,
18 aby strzec praw sieroty i uciśnionego i aby człowiek [powstały] z ziemi nie siał już postrachu.