Livre de Job 31

JERUSALEM	LXX
1 J'avais fait un pacte avec mes yeux, au point de ne fixer aucune vierge.	1 διαθηκην εθεμην τοις οφθαλμοις μου και ου συνησω επι παρθενον
2 Or, quel partage Dieu fait-il donc de là-haut, quel lot Shaddaï assigne-t-il de son ciel?	2 και τι εμερισεν ο θεος απανωθεν και κληρονομια ικανου εξ υψιστων
3 N'est-ce pas le malheur qu'il réserve à l'injuste et l'adversité aux hommes malfaisants?	3 ουχι απωλεια τω αδικω και απαλλοτριωσις τοις ποιουσιν ανομιαν
4 Ne voit-il pas ma conduite, ne compte-t-il point tous mes pas?	4 ουχι αυτος οψεται οδον μου και παντα τα διαβηματα μου εξαριθμησεται
5 Ai-je fait route avec le mensonge, pressé le pas vers la fausseté?	5 ει δε ημην πεπορευμενος μετα γελοιαστων ει δε και εσπουδασεν ο πους μου εις δολον
6 Qu'il me pèse sur une balance exacte: lui, Dieu, reconnaîtra mon intégrité!	6 ισταιη με αρα εν ζυγω δικαιω οιδεν δε ο κυριος την ακακιαν μου
7 Si mes pas ont dévié du droit chemin, si mon coeur fut entraîné par mes yeux et si une souillure adhèreà mes mains,	7 ει εξεκλινεν ο πους μου εκ της οδου ει δε και τω οφθαλμω επηκολουθησεν η καρδια μου ει δε και ταις χερσιν μου ηψαμην δωρων
8 qu'un autre mange ce que j'ai semé et que soient arrachées mes jeunes pousses!	8 σπειραιμι αρα και αλλοι φαγοισαν αρριζος δε γενοιμην επι γης
9 Si mon coeur fut séduit par une femme, si j'ai épié à la porte de mon prochain,	9 ει εξηκολουθησεν η καρδια μου γυναικι ανδρος ετερου ει και εγκαθετος εγενομην επι θυραις αυτης
10 que ma femme se mette à moudre pour autrui, que d'autres aient commerce avec elle!	10 αρεσαι αρα και η γυνη μου ετερω τα δε νηπια μου ταπεινωθειη
11 J'aurais commis là une impudicité, un crime passible de justice,	11 θυμος γαρ οργης ακατασχετος το μιαναι ανδρος γυναικα
12 ce serait un feu qui dévore jusqu'à la Perdition et consumerait tout mon revenu.	12 πυρ γαρ εστιν καιομενον επι παντων των μερων ου δ' αν επελθη εκ ριζων απωλεσεν
13 Si j'ai méconnu les droits de mon serviteur, de ma servante, dans leurs litiges avec moi,	13 ει δε και εφαυλισα κριμα θεραποντος μου η θεραπαινης κρινομενων αυτων προς με
14 que ferai-je quand Dieu surgira? Lorsqu'il fera l'enquête, que répondrai-je?	14 τι γαρ ποιησω εαν ετασιν μου ποιησηται ο κυριος εαν δε και επισκοπην τινα αποκρισιν ποιησομαι
15 Ne les a-t-il pas créés comme moi dans le ventre? Un même Dieu nous forma dans le sein.	15 ποτερον ουχ ως και εγω εγενομην εν γαστρι και εκεινοι γεγονασιν γεγοναμεν δε εν τη αυτη κοιλια
16 Ai-je été insensible aux besoins des faibles, laissé languir les yeux de la veuve?	16 αδυνατοι δε χρειαν ην ποτ' ειχον ουκ απετυχον χηρας δε τον οφθαλμον ουκ εξετηξα
17 Ai-je mangé seul mon morceau de pain, sans le partager avec l'orphelin?	17 ει δε και τον ψωμον μου εφαγον μονος και ουχι ορφανω μετεδωκα
18 Alors que Dieu, dès mon enfance, m'a élevé comme un père, guidé depuis le sein maternel!	18 οτι εκ νεοτητος μου εξετρεφον ως πατηρ και εκ γαστρος μητρος μου ωδηγησα
19 Ai-je vu un miséreux sans vêtements, un pauvre sans couverture,	19 ει δε και υπερειδον γυμνον απολλυμενον και ουκ ημφιασα
20 sans que leurs reins m'aient béni, que la toison de mes agneaux les ait réchauffés?	20 αδυνατοι δε ει μη ευλογησαν με απο δε κουρας αμνων μου εθερμανθησαν οι ωμοι αυτων
21 Ai-je agité la main contre un orphelin, me sachant soutenu à la Porte?	21 ει επηρα ορφανω χειρα πεποιθως οτι πολλη μοι βοηθεια περιεστιν
22 Qu'alors mon épaule se détache de ma nuque et que mon bras se rompe au coude!	22 αποσταιη αρα ο ωμος μου απο της κλειδος ο δε βραχιων μου απο του αγκωνος μου συντριβειη
23 Car la terreur de Dieu fondrait sur moi, je ne tiendrais pas devant sa majesté.	23 φοβος γαρ κυριου συνεσχεν με και απο του λημματος αυτου ουχ υποισω
24 Ai-je placé dans l'or ma confiance et dit à l'or fin: "O ma sécurité?"	24 ει εταξα χρυσιον ισχυν μου ει δε και λιθω πολυτελει επεποιθησα
25 Me suis-je réjoui de mes biens nombreux, des richesses acquises par mes mains?	25 ει δε και ευφρανθην πολλου πλουτου μοι γενομενου ει δε και επ' αναριθμητοις εθεμην χειρα μου
26 A la vue du soleil dans son éclat, de la lune radieuse dans sa course,	26 η ουχ ορω μεν ηλιον τον επιφαυσκοντα εκλειποντα σεληνην δε φθινουσαν ου γαρ επ' αυτοις εστιν
27 mon coeur, en secret, s'est-il laissé séduire, pour leur envoyer de la main un baiser?	27 και ει ηπατηθη λαθρα η καρδια μου ει δε και χειρα μου επιθεις επι στοματι μου εφιλησα
28 Ce serait encore une faute criminelle, car j'aurais renié le Dieu suprême.	28 και τουτο μοι αρα ανομια η μεγιστη λογισθειη οτι εψευσαμην εναντιον κυριου του υψιστου
29 Me suis-je réjoui de l'infortune de mon ennemi, ai-je exulté quand le malheur l'atteignait,	29 ει δε και επιχαρης εγενομην πτωματι εχθρων μου και ειπεν η καρδια μου ευγε
30 moi, qui ne permettais pas à ma langue de pécher, de réclamer sa vie dans une malédiction?	30 ακουσαι αρα το ους μου την καταραν μου θρυληθειην δε αρα υπο λαου μου κακουμενος
31 Et ne disaient-ils pas, les gens de ma tente: "Trouve-t-on quelqu'un qu'il n'ait pas rassasié de viande?"	31 ει δε και πολλακις ειπον αι θεραπαιναι μου τις αν δωη ημιν των σαρκων αυτου πλησθηναι λιαν μου χρηστου οντος
32 Jamais étranger ne coucha dehors, au voyageur ma porte restait ouverte.	32 εξω δε ουκ ηυλιζετο ξενος η δε θυρα μου παντι ελθοντι ανεωκτο
33 Ai-je dissimulé aux hommes mes transgressions, caché ma faute dans mon sein?	33 ει δε και αμαρτων ακουσιως εκρυψα την αμαρτιαν μου
34 Ai-je eu peur de la rumeur publique, ai-je redouté le mépris des familles, et me suis-je tenu coi,n'osant franchir ma porte?	34 ου γαρ διετραπην πολυοχλιαν πληθους του μη εξαγορευσαι ενωπιον αυτων ει δε και ειασα αδυνατον εξελθειν θυραν μου κολπω κενω
35 Ah! qui fera donc que l'on m'écoute? J'ai dit mon dernier mot: à Shaddaï de me répondre! Le libellequ'aura rédigé mon adversaire,	35 τις δωη ακουοντα μου χειρα δε κυριου ει μη εδεδοικειν συγγραφην δε ην ειχον κατα τινος
36 je veux le porter sur mon épaule, le ceindre comme un diadème.	36 επ' ωμοις αν περιθεμενος στεφανον ανεγινωσκον
37 Je lui rendrai compte de tous mes pas et je m'avancerai vers lui comme un prince.	37 και ει μη ρηξας αυτην απεδωκα ουθεν λαβων παρα χρεοφειλετου
38 Si ma terre crie vengeance contre moi et que ses sillons pleurent avec elle,	38 ει επ' εμοι ποτε η γη εστεναξεν ει δε και οι αυλακες αυτης εκλαυσαν ομοθυμαδον
39 si j'ai mangé de ses produits sans payer, fait expirer ses propriétaires,	39 ει δε και την ισχυν αυτης εφαγον μονος ανευ τιμης ει δε και ψυχην κυριου της γης εκβαλων ελυπησα
40 qu'au lieu de froment y poussent les ronces, à la place de l'orge, l'herbe fétide. Fin des paroles de Job.	40 αντι πυρου αρα εξελθοι μοι κνιδη αντι δε κριθης βατος και επαυσατο ιωβ ρημασιν