ΙΩΒ - Giobbe - Job 30

LXX	NEW AMERICAN BIBLE
1 νυνι δε κατεγελασαν μου ελαχιστοι νυν νουθετουσιν με εν μερει ων εξουδενουν πατερας αυτων ους ουχ ηγησαμην ειναι αξιους κυνων των εμων νομαδων	1 But now they hold me in derision who are younger in years than I; Whose fathers I should have disdained to rank with the dogs of my flock.
2 και γε ισχυς χειρων αυτων ινα τι μοι επ' αυτους απωλετο συντελεια	2 Such strength as they had, to me meant nought; they were utterly destitute.
3 εν ενδεια και λιμω αγονος οι φευγοντες ανυδρον εχθες συνοχην και ταλαιπωριαν	3 In want and hunger was their lot, they who fled to the parched wastelands:
4 οι περικλωντες αλιμα επι ηχουντι οιτινες αλιμα ην αυτων τα σιτα ατιμοι δε και πεφαυλισμενοι ενδεεις παντος αγαθου οι και ριζας ξυλων εμασωντο υπο λιμου μεγαλου	4 They plucked saltwort and shrubs; the roots of the broom plant were their food.
5 επανεστησαν μοι κλεπται	5 They were banished from among men, with an outcry like that against a thief--
6 ων οι οικοι αυτων ησαν τρωγλαι πετρων	6 To dwell on the slopes of the wadies, in caves of sand and stone;
7 ανα μεσον ευηχων βοησονται οι υπο φρυγανα αγρια διητωντο	7 Among the bushes they raised their raucous cry; under the nettles they huddled together.
8 αφρονων υιοι και ατιμων ονομα και κλεος εσβεσμενον απο γης	8 Irresponsible, nameless men, they were driven out of the land.
9 νυνι δε κιθαρα εγω ειμι αυτων και εμε θρυλημα εχουσιν	9 Yet now they sing of me in mockery; I am become a byword among them.
10 εβδελυξαντο δε με αποσταντες μακραν απο δε προσωπου μου ουκ εφεισαντο πτυελον	10 They abhor me, they stand aloof from me, they do not hesitate to spit in my face!
11 ανοιξας γαρ φαρετραν αυτου εκακωσεν με και χαλινον του προσωπου μου εξαπεστειλαν	11 Indeed, they have loosed their bonds; they lord it over me, and have thrown off restraint in my presence.
12 επι δεξιων βλαστου επανεστησαν ποδα αυτων εξετειναν και ωδοποιησαν επ' εμε τριβους απωλειας αυτων	12 To subvert my paths they rise up; they build their approaches for my ruin.
13 εξετριβησαν τριβοι μου εξεδυσεν γαρ μου την στολην	13 To destroy me, they attack with none to stay them;
14 βελεσιν αυτου κατηκοντισεν με κεχρηται μοι ως βουλεται εν οδυναις πεφυρμαι	14 as through a wide breach they advance. Amid the uproar they come on in waves;
15 επιστρεφονται δε μου αι οδυναι ωχετο μου η ελπις ωσπερ πνευμα και ωσπερ νεφος η σωτηρια μου	15 over me rolls the terror. My dignity is borne off on the wind, and my welfare vanishes like a cloud.
16 και νυν επ' εμε εκχυθησεται η ψυχη μου εχουσιν δε με ημεραι οδυνων	16 My soul ebbs away from me;
17 νυκτι δε μου τα οστα συγκεκαυται τα δε νευρα μου διαλελυται	17 My frame takes no rest by night; my inward parts seethe and will not be stilled.
18 εν πολλη ισχυι επελαβετο μου της στολης ωσπερ το περιστομιον του χιτωνος μου περιεσχεν με	18 One with great power lays hold of my clothing; by the collar of my tunic he seizes me:
19 ηγησαι δε με ισα πηλω εν γη και σποδω μου η μερις	19 He has cast me into the mire; I am leveled with the dust and ashes.
20 κεκραγα δε προς σε και ουκ εισακουεις μου εστησαν και κατενοησαν με	20 I cry to you, but you do not answer me; you stand off and look at me,
21 επεβης δε μοι ανελεημονως χειρι κραταια με εμαστιγωσας	21 Then you turn upon me without mercy and with your strong hand you buffet me.
22 εταξας δε με εν οδυναις και απερριψας με απο σωτηριας	22 You raise me up and drive me before the wind; I am tossed about by the tempest.
23 οιδα γαρ οτι θανατος με εκτριψει οικια γαρ παντι θνητω γη	23 Indeed I know you will turn me back in death to the destined place of everyone alive.
24 ει γαρ οφελον δυναιμην εμαυτον χειρωσασθαι η δεηθεις γε ετερου και ποιησει μοι τουτο	24 Yet should not a hand be held out to help a wretched man in his calamity?
25 εγω δε επι παντι αδυνατω εκλαυσα εστεναξα δε ιδων ανδρα εν αναγκαις	25 Or have I not wept for the hardships of others; was not my soul grieved for the destitute?
26 εγω δε επεχων αγαθοις ιδου συνηντησαν μοι μαλλον ημεραι κακων	26 Yet when I looked for good, then evil came; when I expected light, then came darkness.
27 η κοιλια μου εξεζεσεν και ου σιωπησεται προεφθασαν με ημεραι πτωχειας	27 days of affliction have overtaken me.
28 στενων πεπορευμαι ανευ φιμου εστηκα δε εν εκκλησια κεκραγως	28 I go about in gloom, without the sun; I rise up in public to voice my grief.
29 αδελφος γεγονα σειρηνων εταιρος δε στρουθων	29 I have become the brother of jackals, companion to the ostrich.
30 το δε δερμα μου εσκοτωται μεγαλως τα δε οστα μου απο καυματος	30 My blackened skin falls away from me; the heat scorches my very frame.
31 απεβη δε εις παθος μου η κιθαρα ο δε ψαλμος μου εις κλαυθμον εμοι	31 My harp is turned to mourning, and my reed pipe to sounds of weeping.