ΙΩΒ - Giobbe - Job 30

LXX	BIBLES DES PEUPLES
1 νυνι δε κατεγελασαν μου ελαχιστοι νυν νουθετουσιν με εν μερει ων εξουδενουν πατερας αυτων ους ουχ ηγησαμην ειναι αξιους κυνων των εμων νομαδων	1 Et maintenant ils se moquent de moi, des jeunes dont je méprisais les pères: ils étaient moins pour moi que les chiens de mon troupeau!
2 και γε ισχυς χειρων αυτων ινα τι μοι επ' αυτους απωλετο συντελεια	2 Qu’aurais-je fait de leurs mains: ils n’avaient plus la moindre force,
3 εν ενδεια και λιμω αγονος οι φευγοντες ανυδρον εχθες συνοχην και ταλαιπωριαν	3 épuisés par la faim et le manque de tout. Ils rongeaient les racines de la steppe, des terres lugubres et désolées.
4 οι περικλωντες αλιμα επι ηχουντι οιτινες αλιμα ην αυτων τα σιτα ατιμοι δε και πεφαυλισμενοι ενδεεις παντος αγαθου οι και ριζας ξυλων εμασωντο υπο λιμου μεγαλου	4 Ils cueillaient les herbes des broussailles, n’ayant de pain que les racines de genêt.
5 επανεστησαν μοι κλεπται	5 La société les repoussait, on criait sur eux comme sur un voleur.
6 ων οι οικοι αυτων ησαν τρωγλαι πετρων	6 Ils demeuraient au flanc des ravins, dans les trous du sol et les rochers.
7 ανα μεσον ευηχων βοησονται οι υπο φρυγανα αγρια διητωντο	7 Ils glapissaient entre les buissons, ils s’entassaient sous les épineux,
8 αφρονων υιοι και ατιμων ονομα και κλεος εσβεσμενον απο γης	8 C’étaient des gens de rien, qui n’avaient pas un nom, ils étaient rejetés du pays.
9 νυνι δε κιθαρα εγω ειμι αυτων και εμε θρυλημα εχουσιν	9 Mais maintenant ils me chansonnent, c’est de moi qu’ils se moquent.
10 εβδελυξαντο δε με αποσταντες μακραν απο δε προσωπου μου ουκ εφεισαντο πτυελον	10 Dégoûtés, ils se tiennent à distance, et sans se gêner ils crachent à mon passage.
11 ανοιξας γαρ φαρετραν αυτου εκακωσεν με και χαλινον του προσωπου μου εξαπεστειλαν	11 Du jour qu’il a brisé ma force et m’a humilié, ils ont perdu toute retenue en ma présence.
12 επι δεξιων βλαστου επανεστησαν ποδα αυτων εξετειναν και ωδοποιησαν επ' εμε τριβους απωλειας αυτων	12 À ma droite se lèvent des accusateurs, mes pieds sont pris au filet, voici qu’on se fraye un chemin jusqu’à moi.
13 εξετριβησαν τριβοι μου εξεδυσεν γαρ μου την στολην	13 Ils m’ont coupé la retraite, ils montent à l’assaut, et personne ne les arrête!
14 βελεσιν αυτου κατηκοντισεν με κεχρηται μοι ως βουλεται εν οδυναις πεφυρμαι	14 Ils ont forcé le passage: les voilà! ils se glissent sous les décombres.
15 επιστρεφονται δε μου αι οδυναι ωχετο μου η ελπις ωσπερ πνευμα και ωσπερ νεφος η σωτηρια μου	15 Les terreurs fondent sur moi; comme un vent elles emportent ma dignité, mon bien-être est passé comme un nuage!
16 και νυν επ' εμε εκχυθησεται η ψυχη μου εχουσιν δε με ημεραι οδυνων	16 Et maintenant, mon âme en moi se défait, les jours de peine se sont abattus sur moi.
17 νυκτι δε μου τα οστα συγκεκαυται τα δε νευρα μου διαλελυται	17 La nuit le mal ronge mes os, mes nerfs n’ont pas de repos.
18 εν πολλη ισχυι επελαβετο μου της στολης ωσπερ το περιστομιον του χιτωνος μου περιεσχεν με	18 De toute sa poigne il a saisi mon vêtement, il m’a pris par le col de ma tunique
19 ηγησαι δε με ισα πηλω εν γη και σποδω μου η μερις	19 et il m’a jeté dans la boue: je ne suis plus que poussière et cendre!
20 κεκραγα δε προς σε και ουκ εισακουεις μου εστησαν και κατενοησαν με	20 Tu ne me réponds pas, ô Dieu, quand je t’appelle, je me tiens là et tu ne me regardes pas!
21 επεβης δε μοι ανελεημονως χειρι κραταια με εμαστιγωσας	21 Tu es devenu cruel avec moi, tu me frappes de toute ta vigueur!
22 εταξας δε με εν οδυναις και απερριψας με απο σωτηριας	22 Tu m’as fait monter le vent, il m’emporte au galop, puis un orage me défait.
23 οιδα γαρ οτι θανατος με εκτριψει οικια γαρ παντι θνητω γη	23 Oui, je sais, tu me ramènes à la mort, au lieu de rendez-vous de tout être vivant.
24 ει γαρ οφελον δυναιμην εμαυτον χειρωσασθαι η δεηθεις γε ετερου και ποιησει μοι τουτο	24 Mais je ne portais pas la main sur le pauvre, lorsque dans sa détresse il criait vers moi.
25 εγω δε επι παντι αδυνατω εκλαυσα εστεναξα δε ιδων ανδρα εν αναγκαις	25 J’ai pleuré avec ceux qui voient de durs moments, Mon cœur ne s’est-il pas ému pour l’indigent?
26 εγω δε επεχων αγαθοις ιδου συνηντησαν μοι μαλλον ημεραι κακων	26 J’attendais le bonheur, et le mal est venu; j’espérais la lumière, et tout devient obscur.
27 η κοιλια μου εξεζεσεν και ου σιωπησεται προεφθασαν με ημεραι πτωχειας	27 Mon intérieur bouillonne et ne peut se calmer, les jours de détresse sont venus à ma rencontre.
28 στενων πεπορευμαι ανευ φιμου εστηκα δε εν εκκλησια κεκραγως	28 Je vais la peau brûlée, mais non par le soleil; dans l’assemblée j’ai voulu parler: c’était un cri!
29 αδελφος γεγονα σειρηνων εταιρος δε στρουθων	29 Me voici devenu le frère des chacals, le familier des autruches.
30 το δε δερμα μου εσκοτωται μεγαλως τα δε οστα μου απο καυματος	30 Ma peau a noirci et pèle, mes os sont brûlants de fièvre.
31 απεβη δε εις παθος μου η κιθαρα ο δε ψαλμος μου εις κλαυθμον εμοι	31 Ma guitare a pris le deuil, ma flûte s’est mise au diapason des pleureurs.