ΙΩΒ - Giobbe - Job 30

LXX	JERUSALEM
1 νυνι δε κατεγελασαν μου ελαχιστοι νυν νουθετουσιν με εν μερει ων εξουδενουν πατερας αυτων ους ουχ ηγησαμην ειναι αξιους κυνων των εμων νομαδων	1 Et" maintenant, je suis la risée de gens qui sont plus jeunes que moi, et dont les pères étaient trop vils àmes yeux pour les mêler aux chiens de mon troupeau.
2 και γε ισχυς χειρων αυτων ινα τι μοι επ' αυτους απωλετο συντελεια	2 Aussi bien, la force de leurs mains m'eût été inutile: ils avaient perdu toute vigueur,
3 εν ενδεια και λιμω αγονος οι φευγοντες ανυδρον εχθες συνοχην και ταλαιπωριαν	3 épuisée par la disette et la famine, car ils rongeaient les racines de la steppe, ce sombre lieu de ruine etde désolation;
4 οι περικλωντες αλιμα επι ηχουντι οιτινες αλιμα ην αυτων τα σιτα ατιμοι δε και πεφαυλισμενοι ενδεεις παντος αγαθου οι και ριζας ξυλων εμασωντο υπο λιμου μεγαλου	4 ils cueillaient l'arroche sur le buisson faisaient leur pain des racines de genêt.
5 επανεστησαν μοι κλεπται	5 Bannis de la société des hommes, qui les hue comme des voleurs,
6 ων οι οικοι αυτων ησαν τρωγλαι πετρων	6 ils logent au flanc des ravins, dans les grottes ou les crevasses du rocher.
7 ανα μεσον ευηχων βοησονται οι υπο φρυγανα αγρια διητωντο	7 Des buissons, on les entend braire, ils s'entassent sous les chardons.
8 αφρονων υιοι και ατιμων ονομα και κλεος εσβεσμενον απο γης	8 Fils de vauriens, bien plus, d'hommes sans nom, ils sont rejetés par le pays.
9 νυνι δε κιθαρα εγω ειμι αυτων και εμε θρυλημα εχουσιν	9 Et maintenant, voilà qu'ils me chansonnent. Qu'ils font de moi leur fable!
10 εβδελυξαντο δε με αποσταντες μακραν απο δε προσωπου μου ουκ εφεισαντο πτυελον	10 Saisis d'horreur, ils se tiennent à distance, devant moi, ils crachent sans retenue.
11 ανοιξας γαρ φαρετραν αυτου εκακωσεν με και χαλινον του προσωπου μου εξαπεστειλαν	11 Et parce qu'il a détendu mon arc et m'a terrassé, ils rejettent la bride en ma présence.
12 επι δεξιων βλαστου επανεστησαν ποδα αυτων εξετειναν και ωδοποιησαν επ' εμε τριβους απωλειας αυτων	12 Leur engeance surgit à ma droite, épie si je suis tranquille et fraie vers moi ses chemins sinistres.
13 εξετριβησαν τριβοι μου εξεδυσεν γαρ μου την στολην	13 Ils me ferment toute issue, en profitent pour me perdre et nul ne les arrête,
14 βελεσιν αυτου κατηκοντισεν με κεχρηται μοι ως βουλεται εν οδυναις πεφυρμαι	14 ils pénètrent comme par une large brèche et je suis roulé sous les décombres.
15 επιστρεφονται δε μου αι οδυναι ωχετο μου η ελπις ωσπερ πνευμα και ωσπερ νεφος η σωτηρια μου	15 Les terreurs se tournent contre moi, mon assurance est chassée comme par le vent, mon espoir desalut disparaît comme un nuage.
16 και νυν επ' εμε εκχυθησεται η ψυχη μου εχουσιν δε με ημεραι οδυνων	16 Et maintenant, la vie en moi s'écoule, les jours de peine m'ont saisi.
17 νυκτι δε μου τα οστα συγκεκαυται τα δε νευρα μου διαλελυται	17 La nuit, le mal perce mes os et mes rongeurs ne dorment pas.
18 εν πολλη ισχυι επελαβετο μου της στολης ωσπερ το περιστομιον του χιτωνος μου περιεσχεν με	18 Avec violence il m'a pris par le vêtement, serré au col de ma tunique.
19 ηγησαι δε με ισα πηλω εν γη και σποδω μου η μερις	19 Il m'a jeté dans la boue, je suis comme poussière et cendre.
20 κεκραγα δε προς σε και ουκ εισακουεις μου εστησαν και κατενοησαν με	20 Je crie vers Toi et tu ne réponds pas; je me présente sans que tu me remarques.
21 επεβης δε μοι ανελεημονως χειρι κραταια με εμαστιγωσας	21 Tu es devenu cruel à mon égard, ta main vigoureuse sur moi s'acharne.
22 εταξας δε με εν οδυναις και απερριψας με απο σωτηριας	22 Tu m'emportes à cheval sur le vent et tu me dissous dans une tempête.
23 οιδα γαρ οτι θανατος με εκτριψει οικια γαρ παντι θνητω γη	23 Oui, je sais que tu me fais retourner vers la mort, vers le rendez-vous de tout vivant.
24 ει γαρ οφελον δυναιμην εμαυτον χειρωσασθαι η δεηθεις γε ετερου και ποιησει μοι τουτο	24 Pourtant, ai-je porté la main sur le pauvre, quand, dans sa détresse, il réclamait justice?
25 εγω δε επι παντι αδυνατω εκλαυσα εστεναξα δε ιδων ανδρα εν αναγκαις	25 N'ai-je pas pleuré sur celui dont la vie est pénible, éprouvé de la pitié pour l'indigent?
26 εγω δε επεχων αγαθοις ιδου συνηντησαν μοι μαλλον ημεραι κακων	26 J'espérais le bonheur, et le malheur est venu; j'attendais la lumière: voici l'obscurité.
27 η κοιλια μου εξεζεσεν και ου σιωπησεται προεφθασαν με ημεραι πτωχειας	27 Mes entrailles bouillonnent sans relâche, les jours de souffrance m'ont atteint.
28 στενων πεπορευμαι ανευ φιμου εστηκα δε εν εκκλησια κεκραγως	28 Si je m'avance l'air sombre, nul ne me console, si je me dresse dans l'assemblée, c'est pour crier.
29 αδελφος γεγονα σειρηνων εταιρος δε στρουθων	29 Je suis devenu le frère des chacals et le compagnon des autruches.
30 το δε δερμα μου εσκοτωται μεγαλως τα δε οστα μου απο καυματος	30 Ma peau sur moi s'est noircie, mes os sont brûlés par la fièvre.
31 απεβη δε εις παθος μου η κιθαρα ο δε ψαλμος μου εις κλαυθμον εμοι	31 Ma harpe est accordée aux chants de deuil, ma flûte à la voix des pleureurs.