1 νυνι δε κατεγελασαν μου ελαχιστοι νυν νουθετουσιν με εν μερει ων εξουδενουν πατερας αυτων ους ουχ ηγησαμην ειναι αξιους κυνων των εμων νομαδων | 1 Mas ahora ríense de mí los que son más jóvenes que yo, a cuyos padres no juzgaba yo dignos de mezclar con los perros de mi grey. |
2 και γε ισχυς χειρων αυτων ινα τι μοι επ' αυτους απωλετο συντελεια | 2 Aun la fuerza de sus manos, ¿para qué me servía?; había decaído todo su vigor, |
3 εν ενδεια και λιμω αγονος οι φευγοντες ανυδρον εχθες συνοχην και ταλαιπωριαν | 3 agotado por el hambre y la penuria. Roían las raíces de la estepa, lugar sombrío de ruina y soledad. |
4 οι περικλωντες αλιμα επι ηχουντι οιτινες αλιμα ην αυτων τα σιτα ατιμοι δε και πεφαυλισμενοι ενδεεις παντος αγαθου οι και ριζας ξυλων εμασωντο υπο λιμου μεγαλου | 4 Recogían armuelle por los matorrales, eran su pan raíces de retama. |
5 επανεστησαν μοι κλεπται | 5 De entre los hombres estaban expulsados, tras ellos se gritaba como tras un ladrón. |
6 ων οι οικοι αυτων ησαν τρωγλαι πετρων | 6 Moraban en las escarpas de los torrentes, en las grietas del suelo y de las rocas. |
7 ανα μεσον ευηχων βοησονται οι υπο φρυγανα αγρια διητωντο | 7 Entre los matorrales rebuznaban, se apretaban bajo los espinos. |
8 αφρονων υιοι και ατιμων ονομα και κλεος εσβεσμενον απο γης | 8 Hijos de abyección, sí, ralea sin nombre, echados a latigazos del país. |
9 νυνι δε κιθαρα εγω ειμι αυτων και εμε θρυλημα εχουσιν | 9 ¡Y ahora soy yo la copla de ellos, el blanco de sus chismes! |
10 εβδελυξαντο δε με αποσταντες μακραν απο δε προσωπου μου ουκ εφεισαντο πτυελον | 10 Horrorizados de mí, se quedan a distancia, y sin reparo a la cara me escupen. |
11 ανοιξας γαρ φαρετραν αυτου εκακωσεν με και χαλινον του προσωπου μου εξαπεστειλαν | 11 Porque él ha soltado mi cuerda y me maltrata, ya tiran todo freno ante mí. |
12 επι δεξιων βλαστου επανεστησαν ποδα αυτων εξετειναν και ωδοποιησαν επ' εμε τριβους απωλειας αυτων | 12 Una ralea se alza a mi derecha, exploran si me encuentro tranquilo, y abren hacia mí sus caminos siniestros. |
13 εξετριβησαν τριβοι μου εξεδυσεν γαρ μου την στολην | 13 Mi sendero han destruido, para perderme se ayudan, y nada les detiene; |
14 βελεσιν αυτου κατηκοντισεν με κεχρηται μοι ως βουλεται εν οδυναις πεφυρμαι | 14 como por ancha brecha irrumpen, se han escurrido bajo los escombros. |
15 επιστρεφονται δε μου αι οδυναι ωχετο μου η ελπις ωσπερ πνευμα και ωσπερ νεφος η σωτηρια μου | 15 Los terrores se vuelven contra mí, como el viento mi dignidad es arrastrada; como una nube ha pasado mi ventura. |
16 και νυν επ' εμε εκχυθησεται η ψυχη μου εχουσιν δε με ημεραι οδυνων | 16 Y ahora en mí se derrama mi alma, me atenazan días de aflicción. |
17 νυκτι δε μου τα οστα συγκεκαυται τα δε νευρα μου διαλελυται | 17 De noche traspasa el mal mis huesos, y no duermen las llagas que me roen. |
18 εν πολλη ισχυι επελαβετο μου της στολης ωσπερ το περιστομιον του χιτωνος μου περιεσχεν με | 18 Con violencia agarra él mi vestido, me aferra como el cuello de mi túnica. |
19 ηγησαι δε με ισα πηλω εν γη και σποδω μου η μερις | 19 Me ha tirado en el fango, soy como el polvo y la ceniza. |
20 κεκραγα δε προς σε και ουκ εισακουεις μου εστησαν και κατενοησαν με | 20 Grito hacia ti y tú no me respondes, me presento y no me haces caso. |
21 επεβης δε μοι ανελεημονως χειρι κραταια με εμαστιγωσας | 21 Te has vuelto cruel para conmigo, tu mano vigorosa en mí se ceba. |
22 εταξας δε με εν οδυναις και απερριψας με απο σωτηριας | 22 Me llevas a caballo sobre el viento, me zarandeas con la tempestad. |
23 οιδα γαρ οτι θανατος με εκτριψει οικια γαρ παντι θνητω γη | 23 Pues bien sé que a la muerte me conduces, al lugar de cita de todo ser viviente. |
24 ει γαρ οφελον δυναιμην εμαυτον χειρωσασθαι η δεηθεις γε ετερου και ποιησει μοι τουτο | 24 Y sin embargo, ¿he vuelto yo la mano contra el pobre, cuando en su angustia justicia reclamaba? |
25 εγω δε επι παντι αδυνατω εκλαυσα εστεναξα δε ιδων ανδρα εν αναγκαις | 25 ¿No he llorado por el que vive en estrechez? ¿no se ha apiadado mi alma del mendigo? |
26 εγω δε επεχων αγαθοις ιδου συνηντησαν μοι μαλλον ημεραι κακων | 26 Yo esperaba la dicha, y llegó la desgracia, aguardaba la luz, y llegó la oscuridad. |
27 η κοιλια μου εξεζεσεν και ου σιωπησεται προεφθασαν με ημεραι πτωχειας | 27 Me hierven las entrañas sin descanso, me han alcanzado días de aflicción. |
28 στενων πεπορευμαι ανευ φιμου εστηκα δε εν εκκλησια κεκραγως | 28 Sin haber sol, ando renegrido, me he levantado en la asamblea, sólo para gritar. |
29 αδελφος γεγονα σειρηνων εταιρος δε στρουθων | 29 Me he hecho hermano de chacales y compañero de avestruces. |
30 το δε δερμα μου εσκοτωται μεγαλως τα δε οστα μου απο καυματος | 30 Mi piel se ha ennegrecido sobre mí, mis huesos se han quemado por la fiebre. |
31 απεβη δε εις παθος μου η κιθαρα ο δε ψαλμος μου εις κλαυθμον εμοι | 31 ¡Mi cítara sólo ha servido para el duelo, mi flauta para la voz de plañidores! |