Livre des Psaumes 104

BIBLES DES PEUPLES	LXX
1 Mon âme, bénis le Seigneur! Seigneur, mon Dieu, tu es si grand, paré de gloire et de majesté!	1 αλληλουια εξομολογεισθε τω κυριω και επικαλεισθε το ονομα αυτου απαγγειλατε εν τοις εθνεσιν τα εργα αυτου
2 Tu t’es fait de la lumière un manteau, les cieux sont les tentures de ta demeure,	2 ασατε αυτω και ψαλατε αυτω διηγησασθε παντα τα θαυμασια αυτου
3 au-dessus de leurs eaux s’élèvent tes chambres hautes. Tu fais des nuées ton char lorsque tu t’avances sur les ailes du vent.	3 επαινεισθε εν τω ονοματι τω αγιω αυτου ευφρανθητω καρδια ζητουντων τον κυριον
4 Tu prends les vents pour messagers, les éclairs de feu sont tes serviteurs.	4 ζητησατε τον κυριον και κραταιωθητε ζητησατε το προσωπον αυτου δια παντος
5 Tu as posé la terre sur ses bases, rien ne viendra l’ébranler jamais.	5 μνησθητε των θαυμασιων αυτου ων εποιησεν τα τερατα αυτου και τα κριματα του στοματος αυτου
6 Tu l’as couverte du manteau des océans, avec des eaux en réserve au haut des monts;	6 σπερμα αβρααμ δουλοι αυτου υιοι ιακωβ εκλεκτοι αυτου
7 à ta menace elles fuient: ton tonnerre se fait entendre, elles se précipitent.	7 αυτος κυριος ο θεος ημων εν παση τη γη τα κριματα αυτου
8 Elles gravissent les monts, descendent les vallées, courant au lieu que tu leur as indiqué.	8 εμνησθη εις τον αιωνα διαθηκης αυτου λογου ου ενετειλατο εις χιλιας γενεας
9 Tu as fixé les bornes qu’elles ne passeront pas: elles ne reviendront plus pour submerger la terre.	9 ον διεθετο τω αβρααμ και του ορκου αυτου τω ισαακ
10 Tu conduis vers les ravins les eaux des sources, elles cheminent entre les montagnes	10 και εστησεν αυτην τω ιακωβ εις προσταγμα και τω ισραηλ διαθηκην αιωνιον
11 pour abreuver tout ce qui vit sur terre: les ânes sauvages y étanchent leur soif.	11 λεγων σοι δωσω την γην χανααν σχοινισμα κληρονομιας υμων
12 Les oiseaux du ciel s’arrêtent aux abords et dans la ramure lancent leurs appels.	12 εν τω ειναι αυτους αριθμω βραχεις ολιγοστους και παροικους εν αυτη
13 Du haut de tes demeures tu abreuves les monts, la terre se rassasie de tes œuvres.	13 και διηλθον εξ εθνους εις εθνος εκ βασιλειας εις λαον ετερον
14 Tu fais pousser l’herbe pour le bétail, et les plantes où l’homme aura son travail. Il fera sortir de la terre le pain,	14 ουκ αφηκεν ανθρωπον αδικησαι αυτους και ηλεγξεν υπερ αυτων βασιλεις
15 le vin aussi, qui réjouit le cœur de l’homme. L’huile fera briller son visage, le pain lui donnera du cœur.	15 μη απτεσθε των χριστων μου και εν τοις προφηταις μου μη πονηρευεσθε
16 Les arbres du Seigneur sont rassasiés, les cèdres du Liban qu’il a plantés lui-même.	16 και εκαλεσεν λιμον επι την γην παν στηριγμα αρτου συνετριψεν
17 Les passereaux y font leur nid et tout en haut la cigogne a sa maison.	17 απεστειλεν εμπροσθεν αυτων ανθρωπον εις δουλον επραθη ιωσηφ
18 La haute montagne appartient aux chamois, le creux des roches est le refuge des damans.	18 εταπεινωσαν εν πεδαις τους ποδας αυτου σιδηρον διηλθεν η ψυχη αυτου
19 Tu as placé la lune pour le calendrier, le soleil, qui sait au moins l’heure de son coucher.	19 μεχρι του ελθειν τον λογον αυτου το λογιον κυριου επυρωσεν αυτον
20 Tu amènes les ténèbres et c’est la nuit: les bêtes de la forêt vont commencer leurs rondes.	20 απεστειλεν βασιλευς και ελυσεν αυτον αρχων λαων και αφηκεν αυτον
21 Les jeunes lions rugissent après la proie, dans leur langage ils réclament à Dieu leur manger.	21 κατεστησεν αυτον κυριον του οικου αυτου και αρχοντα πασης της κτησεως αυτου
22 Quand le soleil se lève, ils se retirent et vont au repos dans leurs demeures,	22 του παιδευσαι τους αρχοντας αυτου ως εαυτον και τους πρεσβυτερους αυτου σοφισαι
23 alors que l’homme sort pour sa tâche, pour son travail jusqu’au soir.	23 και εισηλθεν ισραηλ εις αιγυπτον και ιακωβ παρωκησεν εν γη χαμ
24 Que tes œuvres sont nombreuses, Seigneur, tu les fis toutes avec sagesse, remplissant le monde de tes inventions!	24 και ηυξησεν τον λαον αυτου σφοδρα και εκραταιωσεν αυτον υπερ τους εχθρους αυτου
25 Voici la mer, grande, ouverte en tous sens, où fourmillent innombrables les êtres vivants petits et grands.	25 μετεστρεψεν την καρδιαν αυτων του μισησαι τον λαον αυτου του δολιουσθαι εν τοις δουλοις αυτου
26 Les bateaux s’y risquent sans craindre Léviathan, le monstre que tu fis pour t’en amuser.	26 εξαπεστειλεν μωυσην τον δουλον αυτου ααρων ον εξελεξατο αυτον
27 Tous attendent de toi que tu leur donnes la provende en son temps.	27 εθετο εν αυτοις τους λογους των σημειων αυτου και των τερατων εν γη χαμ
28 Tu la leur donnes, ils la recueillent, tu ouvres ta main, et les voilà rassasiés.	28 εξαπεστειλεν σκοτος και εσκοτασεν και παρεπικραναν τους λογους αυτου
29 Tu caches ta face, ils ne sont plus; tu leur reprends le souffle, ils expirent et retournent à leur poussière.	29 μετεστρεψεν τα υδατα αυτων εις αιμα και απεκτεινεν τους ιχθυας αυτων
30 Mais tu envoies ton souffle, ils sont créés, tu renouvelles la face de la terre.	30 εξηρψεν η γη αυτων βατραχους εν τοις ταμιειοις των βασιλεων αυτων
31 Que le Seigneur ait à jamais sa gloire, que le Seigneur jouisse de ses œuvres,	31 ειπεν και ηλθεν κυνομυια και σκνιπες εν πασι τοις οριοις αυτων
32 lui qui regarde la terre, et elle tremble, et s’il touche aux montagnes, elles jettent le feu.	32 εθετο τας βροχας αυτων χαλαζαν πυρ καταφλεγον εν τη γη αυτων
33 Je veux toute ma vie chanter le Seigneur, le célébrer aussi longtemps que je serai.	33 και επαταξεν τας αμπελους αυτων και τας συκας αυτων και συνετριψεν παν ξυλον οριου αυτων
34 Mon poème peut-être plaira à mon Seigneur: moi, de toute façon, je suis content de lui.	34 ειπεν και ηλθεν ακρις και βρουχος ου ουκ ην αριθμος
35 Que les pécheurs disparaissent de la terre, qu’on n’y voie plus de méchanceté! Mais toi, ô mon âme, bénis le Seigneur!	35 και κατεφαγεν παντα τον χορτον εν τη γη αυτων και κατεφαγεν τον καρπον της γης αυτων
	36 και επαταξεν παν πρωτοτοκον εν τη γη αυτων απαρχην παντος πονου αυτων
	37 και εξηγαγεν αυτους εν αργυριω και χρυσιω και ουκ ην εν ταις φυλαις αυτων ασθενων
	38 ευφρανθη αιγυπτος εν τη εξοδω αυτων οτι επεπεσεν ο φοβος αυτων επ' αυτους
	39 διεπετασεν νεφελην εις σκεπην αυτοις και πυρ του φωτισαι αυτοις την νυκτα
	40 ητησαν και ηλθεν ορτυγομητρα και αρτον ουρανου ενεπλησεν αυτους
	41 διερρηξεν πετραν και ερρυησαν υδατα επορευθησαν εν ανυδροις ποταμοι
	42 οτι εμνησθη του λογου του αγιου αυτου του προς αβρααμ τον δουλον αυτου
	43 και εξηγαγεν τον λαον αυτου εν αγαλλιασει και τους εκλεκτους αυτου εν ευφροσυνη
	44 και εδωκεν αυτοις χωρας εθνων και πονους λαων εκληρονομησαν
	45 οπως αν φυλαξωσιν τα δικαιωματα αυτου και τον νομον αυτου εκζητησωσιν