Livre de Job 31

BIBLES DES PEUPLES	LXX
1 J’avais imposé une règle à mes yeux, que jamais ils ne s’arrêtent sur une vierge.	1 διαθηκην εθεμην τοις οφθαλμοις μου και ου συνησω επι παρθενον
2 Car, que nous enverra Dieu, de ses hauteurs, quel est le sort que nous prépare là-haut le Puissant?	2 και τι εμερισεν ο θεος απανωθεν και κληρονομια ικανου εξ υψιστων
3 N’est-ce pas le malheur pour le méchant, les épreuves pour les malfaisants?	3 ουχι απωλεια τω αδικω και απαλλοτριωσις τοις ποιουσιν ανομιαν
4 N’a-t-il donc pas vu ma conduite? N’a-t-il pas noté toutes mes démarches?	4 ουχι αυτος οψεται οδον μου και παντα τα διαβηματα μου εξαριθμησεται
5 Ai-je vécu dans le mensonge, me suis-je affairé pour tromper les autres?	5 ει δε ημην πεπορευμενος μετα γελοιαστων ει δε και εσπουδασεν ο πους μου εις δολον
6 Qu’il me pèse sur la balance de la justice! Dieu, saura que je suis sans reproches.	6 ισταιη με αρα εν ζυγω δικαιω οιδεν δε ο κυριος την ακακιαν μου
7 Mes pas ont-ils dévié du droit chemin, me suis-je laissé mener par mes désirs, ai-je trempé dans des affaires sales?	7 ει εξεκλινεν ο πους μου εκ της οδου ει δε και τω οφθαλμω επηκολουθησεν η καρδια μου ει δε και ταις χερσιν μου ηψαμην δωρων
8 Alors, qu’un autre dévore ce que j’ai semé, que soient déracinés mes rejetons!	8 σπειραιμι αρα και αλλοι φαγοισαν αρριζος δε γενοιμην επι γης
9 Me suis-je égaré pour une femme, ai-je fait le guet à la porte de mon prochain?	9 ει εξηκολουθησεν η καρδια μου γυναικι ανδρος ετερου ει και εγκαθετος εγενομην επι θυραις αυτης
10 Que ma femme, alors, tourne la meule pour d’autres, et qu’un autre couche avec elle!	10 αρεσαι αρα και η γυνη μου ετερω τα δε νηπια μου ταπεινωθειη
11 (Car c’est une chose honteuse, un crime détestable.)	11 θυμος γαρ οργης ακατασχετος το μιαναι ανδρος γυναικα
12 Car j’aurais allumé le feu qui dévore, qui consumerait mes biens jusqu’à ma perte.	12 πυρ γαρ εστιν καιομενον επι παντων των μερων ου δ' αν επελθη εκ ριζων απωλεσεν
13 Ai-je méprisé les droits de mon serviteur ou de ma servante en conflit avec moi?	13 ει δε και εφαυλισα κριμα θεραποντος μου η θεραπαινης κρινομενων αυτων προς με
14 Que ferais-je alors au tribunal de Dieu, que lui répondrais-je quand il m’interrogera?	14 τι γαρ ποιησω εαν ετασιν μου ποιησηται ο κυριος εαν δε και επισκοπην τινα αποκρισιν ποιησομαι
15 Il m’a pétri dans le sein de ma mère, eux de même, un seul Dieu nous a tous formés dans le ventre.	15 ποτερον ουχ ως και εγω εγενομην εν γαστρι και εκεινοι γεγονασιν γεγοναμεν δε εν τη αυτη κοιλια
16 31:38 Si ma terre a crié vengeance contre moi, et qu’avec elle mes sillons ont pleuré,	16 αδυνατοι δε χρειαν ην ποτ' ειχον ουκ απετυχον χηρας δε τον οφθαλμον ουκ εξετηξα
17 31:39 parce que j’en mangeais sans avoir rien payé, et suçais jusqu’au sang de ses travailleurs,	17 ει δε και τον ψωμον μου εφαγον μονος και ουχι ορφανω μετεδωκα
18 31:40 qu’ils donnent désormais, non du blé mais des ronces, et de la mauvaise herbe à la place de l’orge!	18 οτι εκ νεοτητος μου εξετρεφον ως πατηρ και εκ γαστρος μητρος μου ωδηγησα
19 31:16 Ai-je refusé aux pauvres ce qu’ils désiraient, ai-je laissé la veuve attendre en vain?	19 ει δε και υπερειδον γυμνον απολλυμενον και ουκ ημφιασα
20 31:17 Ai-je mangé mon pain tout seul, sans que l’orphelin en ait sa part?	20 αδυνατοι δε ει μη ευλογησαν με απο δε κουρας αμνων μου εθερμανθησαν οι ωμοι αυτων
21 31:18 Tout jeune encore je me faisais son père, dès ma plus tendre enfance j’assistais la veuve.	21 ει επηρα ορφανω χειρα πεποιθως οτι πολλη μοι βοηθεια περιεστιν
22 31:19 À peine voyais-je un pauvre à demi nu, un miséreux sans rien pour se couvrir,	22 αποσταιη αρα ο ωμος μου απο της κλειδος ο δε βραχιων μου απο του αγκωνος μου συντριβειη
23 31:20 qu’il se réchauffait sous la laine de mes bêtes, et de tout son corps il me bénissait.	23 φοβος γαρ κυριου συνεσχεν με και απο του λημματος αυτου ουχ υποισω
24 31:21 Si j’ai fait un jour violence à l’orphelin, fort de mes appuis auprès des notables,	24 ει εταξα χρυσιον ισχυν μου ει δε και λιθω πολυτελει επεποιθησα
25 31:22 que mon épaule alors se détache du tronc, que mon bras se brise au coude!	25 ει δε και ευφρανθην πολλου πλουτου μοι γενομενου ει δε και επ' αναριθμητοις εθεμην χειρα μου
26 31:23 Car je redoute les punitions de Dieu, et je ne pourrais rien face à sa majesté.	26 η ουχ ορω μεν ηλιον τον επιφαυσκοντα εκλειποντα σεληνην δε φθινουσαν ου γαρ επ' αυτοις εστιν
27 31:24 Ai-je mis ma confiance dans l’or, ai-je dit: “Avec toi, mon ami, je suis tranquille”?	27 και ει ηπατηθη λαθρα η καρδια μου ει δε και χειρα μου επιθεις επι στοματι μου εφιλησα
28 31:25 Était-ce mon orgueil d’avoir tant de richesses et de m’être monté une telle fortune?	28 και τουτο μοι αρα ανομια η μεγιστη λογισθειη οτι εψευσαμην εναντιον κυριου του υψιστου
29 31:26 Quand je voyais le soleil en son éclat, la marche de la lune radieuse au firmament,	29 ει δε και επιχαρης εγενομην πτωματι εχθρων μου και ειπεν η καρδια μου ευγε
30 31:27 me suis-je secrètement laissé séduire? ai-je baisé ma main comme on fait pour un dieu?	30 ακουσαι αρα το ους μου την καταραν μου θρυληθειην δε αρα υπο λαου μου κακουμενος
31 31:28 Cela encore serait un crime détestable, car j’aurais renié le Dieu Très-Haut.	31 ει δε και πολλακις ειπον αι θεραπαιναι μου τις αν δωη ημιν των σαρκων αυτου πλησθηναι λιαν μου χρηστου οντος
32 31:29 Me suis-je réjoui du malheur de mon ennemi, ai-je dansé de joie quand l’épreuve le frappait?	32 εξω δε ουκ ηυλιζετο ξενος η δε θυρα μου παντι ελθοντι ανεωκτο
33 31:30 Non, je n’ai pas permis que ma bouche faute en lui souhaitant la mort!	33 ει δε και αμαρτων ακουσιως εκρυψα την αμαρτιαν μου
34 31:31 Tous disaient dans ma tente: “À qui n’a-t-il pas donné, largement, sa viande?”	34 ου γαρ διετραπην πολυοχλιαν πληθους του μη εξαγορευσαι ενωπιον αυτων ει δε και ειασα αδυνατον εξελθειν θυραν μου κολπω κενω
35 31:32 L’étranger ne passait pas la nuit dehors, car j’ouvrais mes portes au voyageur.	35 τις δωη ακουοντα μου χειρα δε κυριου ει μη εδεδοικειν συγγραφην δε ην ειχον κατα τινος
36 31:33 Ou bien aurais-je, c’est humain, caché mes fautes et refusé de reconnaître mes torts?	36 επ' ωμοις αν περιθεμενος στεφανον ανεγινωσκον
37 31:34 Ai-je alors vécu craignant les rumeurs, redoutant le mépris des familles, m’enfermant chez moi dans le silence?	37 και ει μη ρηξας αυτην απεδωκα ουθεν λαβων παρα χρεοφειλετου
38 31:35 Ah! qui me donnera d’être entendu? Je le signe: que le Puissant maintenant me réponde, que l’adversaire écrive son réquisitoire:	38 ει επ' εμοι ποτε η γη εστεναξεν ει δε και οι αυλακες αυτης εκλαυσαν ομοθυμαδον
39 31:36 je le porterai sur ma poitrine, je m’en ferai des couronnes.	39 ει δε και την ισχυν αυτης εφαγον μονος ανευ τιμης ει δε και ψυχην κυριου της γης εκβαλων ελυπησα
40 31:37 Je lui rendrai compte de tous mes pas, je me présenterai chez lui comme un prince. Fin des paroles de Job.	40 αντι πυρου αρα εξελθοι μοι κνιδη αντι δε κριθης βατος και επαυσατο ιωβ ρημασιν