ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ - Proverbi - Proverbs 9

LXX	VULGATA
1 η σοφια ωκοδομησεν εαυτη οικον και υπηρεισεν στυλους επτα	1 Sapientia ædificavit sibi domum : excidit columnas septem.
2 εσφαξεν τα εαυτης θυματα εκερασεν εις κρατηρα τον εαυτης οινον και ητοιμασατο την εαυτης τραπεζαν	2 Immolavit victimas suas, miscuit vinum, et proposuit mensam suam.
3 απεστειλεν τους εαυτης δουλους συγκαλουσα μετα υψηλου κηρυγματος επι κρατηρα λεγουσα	3 Misit ancillas suas ut vocarent ad arcem et ad mœnia civitatis.
4 ος εστιν αφρων εκκλινατω προς με και τοις ενδεεσι φρενων ειπεν	4 Si quis est parvulus, veniat ad me. Et insipientibus locuta est :
5 ελθατε φαγετε των εμων αρτων και πιετε οινον ον εκερασα υμιν	5 Venite, comedite panem meum, et bibite vinum quod miscui vobis.
6 απολειπετε αφροσυνην και ζησεσθε και ζητησατε φρονησιν ινα βιωσητε και κατορθωσατε εν γνωσει συνεσιν	6 Relinquite infantiam, et vivite, et ambulate per vias prudentiæ.
7 ο παιδευων κακους λημψεται εαυτω ατιμιαν ελεγχων δε τον ασεβη μωμησεται εαυτον	7 Qui erudit derisorem, ipse injuriam sibi facit, et qui arguit impium, sibi maculam generat.
8 μη ελεγχε κακους ινα μη μισωσιν σε ελεγχε σοφον και αγαπησει σε	8 Noli arguere derisorem, ne oderit te : argue sapientem, et diliget te.
9 διδου σοφω αφορμην και σοφωτερος εσται γνωριζε δικαιω και προσθησει του δεχεσθαι	9 Da sapienti occasionem, et addetur ei sapientia ; doce justum, et festinabit accipere.
10 αρχη σοφιας φοβος κυριου και βουλη αγιων συνεσις [10α] το γαρ γνωναι νομον διανοιας εστιν αγαθης	10 Principium sapientiæ timor Domini, et scientia sanctorum prudentia.
11 τουτω γαρ τω τροπω πολυν ζησεις χρονον και προστεθησεται σοι ετη ζωης σου	11 Per me enim multiplicabuntur dies tui, et addentur tibi anni vitæ.
12 υιε εαν σοφος γενη σεαυτω σοφος εση και τοις πλησιον εαν δε κακος αποβης μονος αναντλησεις κακα [12α] ος ερειδεται επι ψευδεσιν ουτος ποιμανει ανεμους ο δ' αυτος διωξεται ορνεα πετομενα [12β] απελιπεν γαρ οδους του εαυτου αμπελωνος τους δε αξονας του ιδιου γεωργιου πεπλανηται [12χ] διαπορευεται δε δι' ανυδρου ερημου και γην διατεταγμενην εν διψωδεσιν συναγει δε χερσιν ακαρπιαν	12 Si sapiens fueris, tibimetipsi eris ; si autem illusor, solus portabis malum.
13 γυνη αφρων και θρασεια ενδεης ψωμου γινεται η ουκ επισταται αισχυνην	13 Mulier stulta et clamosa, plenaque illecebris, et nihil omnino sciens,
14 εκαθισεν επι θυραις του εαυτης οικου επι διφρου εμφανως εν πλατειαις	14 sedit in foribus domus suæ, super sellam in excelso urbis loco,
15 προσκαλουμενη τους παριοντας και κατευθυνοντας εν ταις οδοις αυτων	15 ut vocaret transeuntes per viam, et pergentes itinere suo :
16 ος εστιν υμων αφρονεστατος εκκλινατω προς με ενδεεσι δε φρονησεως παρακελευομαι λεγουσα	16 Qui est parvulus declinet ad me. Et vecordi locuta est :
17 αρτων κρυφιων ηδεως αψασθε και υδατος κλοπης γλυκερου	17 Aquæ furtivæ dulciores sunt, et panis absconditus suavior.
18 ο δε ουκ οιδεν οτι γηγενεις παρ' αυτη ολλυνται και επι πετευρον αδου συναντα [18α] αλλα αποπηδησον μη εγχρονισης εν τω τοπω μηδε επιστησης το σον ομμα προς αυτην [18β] ουτως γαρ διαβηση υδωρ αλλοτριον και υπερβηση ποταμον αλλοτριον [18χ] απο δε υδατος αλλοτριου αποσχου και απο πηγης αλλοτριας μη πιης [18δ] ινα πολυν ζησης χρονον προστεθη δε σοι ετη ζωης	18 Et ignoravit quod ibi sint gigantes, et in profundis inferni convivæ ejus.