ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ - Proverbi - Proverbs 9

LXX	LA SACRA BIBBIA
1 η σοφια ωκοδομησεν εαυτη οικον και υπηρεισεν στυλους επτα	1 La sapienza ha costruito la sua casa, ha drizzato le sue sette colonne.
2 εσφαξεν τα εαυτης θυματα εκερασεν εις κρατηρα τον εαυτης οινον και ητοιμασατο την εαυτης τραπεζαν	2 Ha ucciso i suoi animali, ha attinto il suo vino, ha imbandito la sua tavola.
3 απεστειλεν τους εαυτης δουλους συγκαλουσα μετα υψηλου κηρυγματος επι κρατηρα λεγουσα	3 Ha inviato le sue ancelle a gridare sulle alture del villaggio:
4 ος εστιν αφρων εκκλινατω προς με και τοις ενδεεσι φρενων ειπεν	4 "Chi è ingenuo, corra!". Al povero di spirito ella dice:
5 ελθατε φαγετε των εμων αρτων και πιετε οινον ον εκερασα υμιν	5 "Venite, mangiate il mio pane, bevete il vino che ho preparato.
6 απολειπετε αφροσυνην και ζησεσθε και ζητησατε φρονησιν ινα βιωσητε και κατορθωσατε εν γνωσει συνεσιν	6 Abbandonate l'ingenuità e vivrete, camminate nella mia intelligenza!".
7 ο παιδευων κακους λημψεται εαυτω ατιμιαν ελεγχων δε τον ασεβη μωμησεται εαυτον	7 Chi corregge il beffeggiatore ne riceve disprezzo, chi rimprovera l'empio, l'oltraggio.
8 μη ελεγχε κακους ινα μη μισωσιν σε ελεγχε σοφον και αγαπησει σε	8 Non rimproverare il beffardo, altrimenti ti odia! Tu rimproveri il saggio ed egli ti ama.
9 διδου σοφω αφορμην και σοφωτερος εσται γνωριζε δικαιω και προσθησει του δεχεσθαι	9 Da' al saggio e diventerà ancora più saggio, istruisci il giusto e farà altro acquisto.
10 αρχη σοφιας φοβος κυριου και βουλη αγιων συνεσις [10α] το γαρ γνωναι νομον διανοιας εστιν αγαθης	10 L'inizio della sapienza è il timore del Signore, la scienza del Santo è intelligenza.
11 τουτω γαρ τω τροπω πολυν ζησεις χρονον και προστεθησεται σοι ετη ζωης σου	11 Sì! Per merito mio si moltiplicheranno i tuoi giorni, aumenteranno gli anni della vita.
12 υιε εαν σοφος γενη σεαυτω σοφος εση και τοις πλησιον εαν δε κακος αποβης μονος αναντλησεις κακα [12α] ος ερειδεται επι ψευδεσιν ουτος ποιμανει ανεμους ο δ' αυτος διωξεται ορνεα πετομενα [12β] απελιπεν γαρ οδους του εαυτου αμπελωνος τους δε αξονας του ιδιου γεωργιου πεπλανηται [12χ] διαπορευεται δε δι' ανυδρου ερημου και γην διατεταγμενην εν διψωδεσιν συναγει δε χερσιν ακαρπιαν	12 Se sei saggio, lo sei per bene tuo, se sei stolto, tu solo la sconti.
13 γυνη αφρων και θρασεια ενδεης ψωμου γινεται η ουκ επισταται αισχυνην	13 Donna stoltezza è tutta irrequieta, è sempliciotta e senza cervello.
14 εκαθισεν επι θυραις του εαυτης οικου επι διφρου εμφανως εν πλατειαις	14 Siede alla porta della sua casa, sopra un trono, sulle alture del villaggio,
15 προσκαλουμενη τους παριοντας και κατευθυνοντας εν ταις οδοις αυτων	15 per chiamare chi passa per la via, chi va diritto per la sua strada:
16 ος εστιν υμων αφρονεστατος εκκλινατω προς με ενδεεσι δε φρονησεως παρακελευομαι λεγουσα	16 "Chi è ingenuo, corra qua!". E al povero di spirito ella dice:
17 αρτων κρυφιων ηδεως αψασθε και υδατος κλοπης γλυκερου	17 "Le acque furtive sono dolci, il pane segreto è delizioso!".
18 ο δε ουκ οιδεν οτι γηγενεις παρ' αυτη ολλυνται και επι πετευρον αδου συναντα [18α] αλλα αποπηδησον μη εγχρονισης εν τω τοπω μηδε επιστησης το σον ομμα προς αυτην [18β] ουτως γαρ διαβηση υδωρ αλλοτριον και υπερβηση ποταμον αλλοτριον [18χ] απο δε υδατος αλλοτριου αποσχου και απο πηγης αλλοτριας μη πιης [18δ] ινα πολυν ζησης χρονον προστεθη δε σοι ετη ζωης	18 E lui non sa che là ci sono le ombre, che agli antri degli inferi scendono i suoi invitati.