Scrutatio

Mercoledi, 15 maggio 2024 - Sant'Isidoro agricoltore ( Letture di oggi)

Salmos 102


font
EL LIBRO DEL PUEBLO DE DIOSNOVA VULGATA
1 Oración del afligido que, en su angustia, derrama su llanto ante el Señor.

1 Preces afflicti, qui defessus
angorem suum ante Dominum profundit.
2 Señor, escucha mi oración

y llegue a ti mi clamor;

2 Domine, exaudi orationem meam,
et clamor meus ad te veniat.
3 no me ocultes tu rostro

en el momento del peligro;

inclina hacia mí tu oído,

respóndeme pronto, cuando te invoco.

3 Non abscondas faciem tuam a me;
in quacumque die tribulor,
inclina ad me aurem tuam.
In quacumque die invocavero te,
velociter exaudi me.
4 Porque mis días se disipan como el humo,

y mis huesos arden como brasas;

4 Quia defecerunt sicut fumus dies mei,
et ossa mea sicut cremium aruerunt.
5 mi corazón se seca, marchitado como la hierba,

¡y hasta me olvido de comer mi pan!

5 Percussum est ut fenum et aruit cor meum,
etenim oblitus sum comedere panem meum.
6 Los huesos se me pegan a la piel,

por la violencia de mis gemidos.

6 A voce gemitus mei
adhaesit os meum carni meae.
7 Me parezco a una lechuza del desierto,

soy como el búho entre las ruinas;

7 Similis factus sum pellicano solitudinis,
factus sum sicut nycticorax in ruinis.
8 estoy desvelado, y me lamento

como un pájaro solitario en el tejado;

8 Vigilavi et factus sum sicut passer solitarius in tecto.
9 mis enemigos me insultan sin cesar,

y enfurecidos, me cubren de imprecaciones.

9 Tota die exprobrabant mihi inimici mei,
exardescentes in me per me iurabant.
10 Yo como ceniza en vez de pan

y mezclo mi bebida con lágrimas,

10 Quia cinerem tamquam panem manducabam
et potum meum cum fletu miscebam,
11 a causa de tu indignación y tu furor,

porque me alzaste en alto y me arrojaste.

11 a facie irae et increpationis tuae,
quia elevans allisisti me.
12 Mis días son como sombras que se agrandan,

y me voy secando como la hierba.

12 Dies mei sicut umbra declinaverunt,
et ego sicut fenum arui.
13 Pero tú, Señor, reinas para siempre,

y tu Nombre permanece eternamente.

13 Tu autem, Domine, in aeternum permanes,
et memoriale tuum in generationem et generationem.
14 Tú te levantarás, te compadecerás de Sión,

porque ya es hora de tenerle piedad,

ya ha llegado el momento señalado:

14 Tu exsurgens misereberis Sion,
quia tempus miserendi eius,
quia venit tempus,
15 tus servidores sienten amor por esas piedras

y se compadecen de esas ruinas.

15 quoniam placuerunt servis tuis lapides eius,
et pulveris eius miserentur.
16 Las naciones temerán tu Nombre, Señor,

y los reyes de la tierra se rendirán ante tu gloria:

16 Et timebunt gentes nomen tuum, Domine,
et omnes reges terrae gloriam tuam,
17 cuando el Señor reedifique a Sión

y aparezca glorioso en medio de ella;

17 quia aedificavit Dominus Sion
et apparuit in gloria sua.
18 cuando acepte la oración del desvalido

y no desprecie su plegaria.

18 Respexit in orationem inopum
et non sprevit precem eorum.
19 Quede esto escrito para el tiempo futuro

y un pueblo renovado alabe al Señor:

19 Scribantur haec pro generatione altera,
et populus, qui creabitur, laudabit Dominum.
20 porque él se inclinó desde su alto Santuario

y miró a la tierra desde el cielo,

20 Quia prospexit de excelso sanctuario suo,
Dominus de caelo in terram aspexit,
21 para escuchar el lamento de los cautivos

y librar a los condenados a muerte.

21 ut audiret gemitus compeditorum, ut solveret filios mortis;
22 para proclamar en Sión el nombre del Señor

y su alabanza en Jerusalén,

22 ut annuntient in Sion nomen Domini
et laudem eius in Ierusalem,
23 cuando se reúnan los pueblos y los reinos,

y sirvan todos juntos al Señor.

23 cum congregati fuerint populi in unum
et regna, ut serviant Domino.
24 Mis fuerzas se debilitaron por el camino

y se abreviaron mis días;

24 Humiliavit in via virtutem meam,
abbreviavit dies meos.
Dicam: “ Deus meus,
25 pero yo digo: «Dios mío,

no me lleves en la mitad de mi vida,

tú que permaneces para siempre».

25 ne auferas me in dimidio dierum meorum;
in generationem et generationem sunt anni tui.
26 En tiempos remotos, fundaste la tierra,

y el cielo es obra de tus manos;

26 Initio terram fundasti;
et opera manuum tuarum sunt caeli.
27 ellos se acaban, y tú permaneces:

se desgastan lo mismo que la ropa,

los cambias como a un vestido, y ellos pasan.

27 Ipsi peribunt, tu autem permanes;
et omnes sicut vestimentum veterascent,
et sicut opertorium mutabis eos, et mutabuntur.
28 Tú, en cambio, eres siempre el mismo,

y tus años no tienen fin.

28 Tu autem idem ipse es, et anni tui non deficient.
29 Los hijos de tus servidores tendrán una morada

y su descendencia estará segura ante ti.

29 Filii servorum tuorum habitabunt,
et semen eorum in conspectu tuo firmabitur ”.