ΙΩΒ - Giobbe - Job 29

LXX	JERUSALEM
1 ετι δε προσθεις ιωβ ειπεν τω προοιμιω	1 Job continua de s'exprimer en sentences et dit:
2 τις αν με θειη κατα μηνα εμπροσθεν ημερων ων με ο θεος εφυλαξεν	2 Qui me fera revivre les mois d'antan, ces jours où Dieu veillait sur moi,
3 ως οτε ηυγει ο λυχνος αυτου υπερ κεφαλης μου οτε τω φωτι αυτου επορευομην εν σκοτει	3 où sa lampe brillait sur ma tête et sa lumière me guidait dans les ténèbres!
4 οτε ημην επιβριθων οδοις οτε ο θεος επισκοπην εποιειτο του οικου μου	4 Puissé-je revoir les jours de mon automne, quand Dieu protégeait ma tente,
5 οτε ημην υλωδης λιαν κυκλω δε μου οι παιδες	5 que Shaddaï demeurait avec moi et que mes garçons m'entouraient;
6 οτε εχεοντο μου αι οδοι βουτυρω τα δε ορη μου εχεοντο γαλακτι	6 quand mes pieds baignaient dans le laitage, et du rocher coulaient des ruisseaux d'huile!
7 οτε εξεπορευομην ορθριος εν πολει εν δε πλατειαις ετιθετο μου ο διφρος	7 Si je sortais vers la porte de la ville, si j'installais mon siège sur la place,
8 ιδοντες με νεανισκοι εκρυβησαν πρεσβυται δε παντες εστησαν	8 à ma vue, les jeunes gens se retiraient, les vieillards se mettaient debout.
9 αδροι δε επαυσαντο λαλουντες δακτυλον επιθεντες επι στοματι	9 Les notables arrêtaient leurs discours et mettaient la main sur leur bouche.
10 οι δε ακουσαντες εμακαρισαν με και γλωσσα αυτων τω λαρυγγι αυτων εκολληθη	10 La voix des chefs s'étouffait et leur langue se collait au palais.
11 οτι ους ηκουσεν και εμακαρισεν με οφθαλμος δε ιδων με εξεκλινεν	11 A m'entendre, on me félicitait, à me voir, on me rendait témoignage.
12 διεσωσα γαρ πτωχον εκ χειρος δυναστου και ορφανω ω ουκ ην βοηθος εβοηθησα	12 Car je délivrais le pauvre en détresse et l'orphelin privé d'appui.
13 ευλογια απολλυμενου επ' εμε ελθοι στομα δε χηρας με ευλογησεν	13 La bénédiction du mourant se posait sur moi et je rendais la joie au coeur de la veuve.
14 δικαιοσυνην δε ενεδεδυκειν ημφιασαμην δε κριμα ισα διπλοιδι	14 J'avais revêtu la justice comme un vêtement, j'avais le droit pour manteau et turban.
15 οφθαλμος ημην τυφλων πους δε χωλων	15 J'étais les yeux de l'aveugle, les pieds du boiteux.
16 εγω ημην πατηρ αδυνατων δικην δε ην ουκ ηδειν εξιχνιασα	16 C'était moi le père des pauvres; la cause d'un inconnu, je l'examinais.
17 συνετριψα δε μυλας αδικων εκ δε μεσου των οδοντων αυτων αρπαγμα εξεσπασα	17 Je brisais les crocs de l'homme inique, d'entre ses dents j'arrachais sa proie.
18 ειπα δε η ηλικια μου γηρασει ωσπερ στελεχος φοινικος πολυν χρονον βιωσω	18 Et je disais: "Je mourrai dans ma fierté, après des jours nombreux comme le sable.
19 η ριζα μου διηνοικται επι υδατος και δροσος αυλισθησεται εν τω θερισμω μου	19 Mes racines ont accès à l'eau, la rosée se dépose la nuit sur mon feuillage.
20 η δοξα μου καινη μετ' εμου και το τοξον μου εν χειρι αυτου πορευσεται	20 Ma gloire sera toujours nouvelle et dans ma main mon arc reprendra force.
21 εμου ακουσαντες προσεσχον εσιωπησαν δε επι τη εμη βουλη	21 Ils m'écoutaient, dans l'attente, silencieux pour entendre mon avis.
22 επι δε τω εμω ρηματι ου προσεθεντο περιχαρεις δε εγινοντο οποταν αυτοις ελαλουν	22 Quand j'avais parlé, nul ne répliquait, et sur eux, goutte à goutte, tombaient mes paroles.
23 ωσπερ γη διψωσα προσδεχομενη τον υετον ουτως ουτοι την εμην λαλιαν	23 Ils m'attendaient comme la pluie, leur bouche s'ouvrait comme pour l'ondée tardive.
24 εαν γελασω προς αυτους ου μη πιστευσωσιν και φως του προσωπου μου ουκ απεπιπτεν	24 Si je leur souriais, ils n'osaient y croire, ils recueillaient sur mon visage tout signe de faveur.
25 εξελεξαμην οδον αυτων και εκαθισα αρχων και κατεσκηνουν ωσει βασιλευς εν μονοζωνοις ον τροπον παθεινους παρακαλων	25 Je leur indiquais la route en siégeant à leur tête, tel un roi installé parmi ses troupes, et je les menaispartout à mon gré.