Księga Hioba 15

¹ Elifaz z Temanu głos zabrał i rzekł:

² Czy mowa mędrca to wicher? Czy pierś mu wypełnia wiatr wschodni?

³ Czy gani zbędnymi słowami, słowami, co na nic się zdadzą?

⁴ Ty nawet niszczysz pobożność, osłabiasz modlitwę do Boga.

⁵ Twoja nieprawość uczy cię mówić, używasz języka bluźnierców.

⁶ Nie ja - twoje usta cię potępią, twoje wargi są świadkami przeciw tobie.

⁷ Czyś pierwszym człowiekiem na ziemi, wcześniej niż góry stworzonym?

⁸ Czy z tobą to Bóg przyjaźnie rozmawiał i zagarnąłeś całą mądrość?

⁹ Czy może lepiej coś od nas pojąłeś? I jasne ci rzeczy nam nieznane?

¹⁰ I u nas są mędrcy, sędziwi, starsi od ojca twojego.

¹¹ Czy nieważne u ciebie Boże pociechy i łagodne z tobą rozmowy?

¹² Czemu masz serce wzburzone, oczami swymi tak mrugasz,

¹³ gdy duch twój się na Boga porywa i słowa z ust swoich miotasz?

¹⁴ Czyż mógłby człowiek żyć w święcie lub syn człowieczy bez zmazy,

¹⁵ gdy On nie ufa swym świętym, niebiosa nie dość dlań czyste?

¹⁶ Tym bardziej wstrętny Mu grzesznik, co pije nieprawość jak wodę.

¹⁷ Wyjaśnię, ty mnie posłuchaj, a to wypowiem, com widział.

¹⁸ Naukę mędrców wyłożę, co ojców mądrości nie kryli.

¹⁹ Im samym ziemię oddano, bo obcych wśród nich nie było.

²⁰ Nieprawy jest zawsze w strachu, zliczone są lata tyrana,

²¹ głos wrogów brzmi w jego uszach, że w szczęściu napadnie niszczyciel.

²² Nie wierzy, iż ujdzie mroku, los mu pod miecz wyznaczono,

²³ rzucą go sępom na pokarm, rozumie, że zguba dlań pewna.

²⁴ Czarny dzień go przeraża, strach go przygniata jak mara, niby król gotowy do boju.

²⁵ Prawicę swą podniósł na Boga, do walki wyzwał Wszechmocnego,

²⁶ biegł z wyciągniętą szyją pod grubych tarcz ochroną.

²⁷ Twarz swoją ukrył w tłuszczu, a lędźwie mu utyły;

²⁸ mieszkać chce w miastach zburzonych, w domach, gdzie ludzi już nie ma, którym pisana ruina.

²⁹ Nie dojdzie do trwałej fortuny, ani do mroku zejdą bogactwa.

³⁰ Nie zdoła uniknąć ciemności: słońce spali mu zieleń, z oddechem i mowę utraci.

³¹ Niech złudą wiedziony nie ufa, bo złuda będzie jego zapłatą.

³² Latorośl uwiędnie przed czasem, gałązki się nie zazielenią.

³³ Wyrzucą go jak kwaśne grona, oderwą jak liście oliwki;

³⁴ potomstwo niewiernym się nie rodzi, ogień strawi namiot przekupcy.

³⁵ Kto krzywdę pocznie, ten rodzi nieszczęście, gdyż wnętrze gotuje mu zawód.