1 μετα τουτο ηνοιξεν ιωβ το στομα αυτου | 1 Indi Giobbe aperse là bocca, e maledì il suo giorno, |
2 και κατηρασατο την ημεραν αυτου λεγων | 2 E parlò così: |
3 απολοιτο η ημερα εν η εγεννηθην και η νυξ εν η ειπαν ιδου αρσεν | 3 Perisca il giorno, in cui io nacqui, e la notte, in cui si disse: E stato conceputo un uomo: |
4 η ημερα εκεινη ειη σκοτος και μη αναζητησαι αυτην ο κυριος ανωθεν μηδε ελθοι εις αυτην φεγγος | 4 Si cangi quel gionio in tenebre: non ne tenga conto lassù Iddio, e non sia rischiarato dalla luce. |
5 εκλαβοι δε αυτην σκοτος και σκια θανατου επελθοι επ' αυτην γνοφος | 5 L'oscurino le tenebre, e l'ombra di morte, lo investa la caligine, e sia rinvolto nell'amarezza. |
6 καταραθειη η ημερα και η νυξ εκεινη απενεγκαιτο αυτην σκοτος μη ειη εις ημερας ενιαυτου μηδε αριθμηθειη εις ημερας μηνων | 6 Un turbine tenebroso occupi quella notte; non sia contata tra i giorni dell'anno, né faccia numero nei mesi. |
7 αλλα η νυξ εκεινη ειη οδυνη και μη ελθοι επ' αυτην ευφροσυνη μηδε χαρμονη | 7 Quella notte sia solitària, né sia degna di udire dei canti: |
8 αλλα καταρασαιτο αυτην ο καταρωμενος την ημεραν εκεινην ο μελλων το μεγα κητος χειρωσασθαι | 8 La maledicano quelli, che odiano il giorno, quei che ardiscono di svegliare il Leviathan: |
9 σκοτωθειη τα αστρα της νυκτος εκεινης υπομειναι και εις φωτισμον μη ελθοι και μη ιδοι εωσφορον ανατελλοντα | 9 La sua caligine oscuri le stelle, aspetti ella la luce, né mai vegga la luce, né lo spuntar dell'aurora nascente: |
10 οτι ου συνεκλεισεν πυλας γαστρος μητρος μου απηλλαξεν γαρ αν πονον απο οφθαλμων μου | 10 Perocché ella non chiuse le porte del ventre che mi portò, e non sottrasse agli occhi miei la vista di questi mali. |
11 δια τι γαρ εν κοιλια ουκ ετελευτησα εκ γαστρος δε εξηλθον και ουκ ευθυς απωλομην | 11 Perché non morii nel seno stesso materno? perché non perii subito uscito dall'utero? |
12 ινα τι δε συνηντησαν μοι γονατα ινα τι δε μαστους εθηλασα | 12 Perché fui accolto sulle ginocchia? Perché alattato alle mammelle? |
13 νυν αν κοιμηθεις ησυχασα υπνωσας δε ανεπαυσαμην | 13 Perocché adesso dormendo starei in silenzio, e nel mio sonno avrei riposo |
14 μετα βασιλεων βουλευτων γης οι ηγαυριωντο επι ξιφεσιν | 14 Insieme coi re, e coi grandi della terra, che alzano fabbriche in luoghi deserti, |
15 η μετα αρχοντων ων πολυς ο χρυσος οι επλησαν τους οικους αυτων αργυριου | 15 Ovver coi principi ricchi di oro, e i quali empievan le case loro di argento; |
16 η ωσπερ εκτρωμα εκπορευομενον εκ μητρας μητρος η ωσπερ νηπιοι οι ουκ ειδον φως | 16 Almen fossi stato senza sussistenza come un aborto, che si nasconde, o come quelli, che conceputi non vider la luce. |
17 εκει ασεβεις εξεκαυσαν θυμον οργης εκει ανεπαυσαντο κατακοποι τω σωματι | 17 Colà finiscono i tumulti degli empj, e colà riposano quelli che eran rifiniti di forze. |
18 ομοθυμαδον δε οι αιωνιοι ουκ ηκουσαν φωνην φορολογου | 18 E quelli che erano già insieme alla catena, son senza molestie, non odono la voce del soprastante. |
19 μικρος και μεγας εκει εστιν και θεραπων ου δεδοικως τον κυριον αυτου | 19 Ivi sono il piccolo, e il grande, e il servo, ma libero dal suo padrone. |
20 ινα τι γαρ δεδοται τοις εν πικρια φως ζωη δε ταις εν οδυναις ψυχαις | 20 Per qual motivo fu conceduta la luce a un infelice, e la vita a quelli, che portano l'anima afflitta? |
21 οι ομειρονται του θανατου και ου τυγχανουσιν ανορυσσοντες ωσπερ θησαυρους | 21 I quali la morte, che non viene, aspettano, come si cerca un tesoro, |
22 περιχαρεις δε εγενοντο εαν κατατυχωσιν | 22 E son tutti giulivi quando han trovato il sepolcro: |
23 θανατος ανδρι αναπαυμα συνεκλεισεν γαρ ο θεος κατ' αυτου | 23 A un uomo, il qual non vede sua strada, avendolo Dio circondato di tenebre? |
24 προ γαρ των σιτων μου στεναγμος μοι ηκει δακρυω δε εγω συνεχομενος φοβω | 24 Sospiro prima di prender cibo, e i miei ruggiti qual piena di acque che inonda: |
25 φοβος γαρ ον εφροντισα ηλθεν μοι και ον εδεδοικειν συνηντησεν μοι | 25 Perocché quello che io temeva, mi è accaduto, e i miei sospetti si son verificati. |
26 ουτε ειρηνευσα ουτε ησυχασα ουτε ανεπαυσαμην ηλθεν δε μοι οργη | 26 Non dissimulai io forse? non mi tacqui? non fui forse paziente? e l'ira è caduta sopra di me. |