Giobbe 14
Confronta con un'altra Bibbia
Cambia Bibbia
BIBBIA RICCIOTTI | VULGATA |
---|---|
1 - L'uomo generato da donna, breve tempo vive, di molte miserie è ripieno: | 1 Homo natus de muliere, brevi vivens tempore, repletur multis miseriis. |
2 qual fiore egli spunta e si spezza, sfugge qual'ombra e mai non resta in uno stesso stato. | 2 Qui quasi flos egreditur et conteritur, et fugit velut umbra, et numquam in eodem statu permanet. |
3 E tu ti degni d'aprir gli occhi tuoi sopra tale essere, e condurlo a giudizio con te? | 3 Et dignum ducis super hujuscemodi aperire oculos tuos, et adducere eum tecum in judicium ? |
4 Chi potrà rendere mondo chi fu concepito da seme immondo? Non tu forse, che sei solo? | 4 Quis potest facere mundum de immundo conceptum semine ? nonne tu qui solus es ? |
5 Brevi sono i dì dell'uomo, il numero dei mesi suoi è presso di te:gli ponesti dei termini che non si potranno oltrepassare. | 5 Breves dies hominis sunt : numerus mensium ejus apud te est : constituisti terminos ejus, qui præteriri non poterunt. |
6 Allontanati alquanto da lui, sì ch'ei si riposi, fino a che giunga bramata come d'un mercenario, la sua giornata. | 6 Recede paululum ab eo, ut quiescat, donec optata veniat, sicut mercenarii, dies ejus. |
7 V'è per l'albero una speranza: qualor venga reciso, ancor rinverdisce, e i suoi rami germogliano; | 7 Lignum habet spem : si præcisum fuerit, rursum virescit, et rami ejus pullulant. |
8 se invecchi nel terreno la sua radice, e nella polvere perisca il suo ceppo, | 8 Si senuerit in terra radix ejus, et in pulvere emortuus fuerit truncus illius, |
9 ad un vapor d'acqua rigèrmina, e getta la chioma come quando fu piantato in principio. | 9 ad odorem aquæ germinabit, et faciet comam, quasi cum primum plantatum est. |
10 Ma l'uomo quando sia morto, e spogliato e consunto - ov'è mai egli? | 10 Homo vero cum mortuus fuerit, et nudatus, atque consumptus, ubi, quæso, est ? |
11 Come se si partissero le acque del mare, e il fiume si vuotasse e inaridisse, | 11 Quomodo si recedant aquæ de mari, et fluvius vacuefactus arescat : |
12 così l'uomo, poi che giacque, non sorgerà: finchè non s'infranga il cielo, egli non si sveglierà, nè si leverà su dal suo sonno. | 12 sic homo, cum dormierit, non resurget : donec atteratur cælum, non evigilabit, nec consurget de somno suo. |
13 Oh! se tu negl'inferi mi nascondessi, mi occultassi fino al passar dell'ira tua, e mi stabilissi un tempo in cui ti ricordassi di me! | 13 Quis mihi hoc tribuat, ut in inferno protegas me, et abscondas me donec pertranseat furor tuus, et constituas mihi tempus in quo recorderis mei ? |
14 Che forse un uomo morto potrà rivivere? In tutti i dì della mia milizia aspettofino a che venga la mia muta [di guardia]. | 14 Putasne mortuus homo rursum vivat ? cunctis diebus quibus nunc milito, expecto donec veniat immutatio mea. |
15 Tu mi chiamerai ed io ti risponderò, all'opera delle tue mani stenderai la mano. | 15 Vocabis me, et ego respondebo tibi : operi manuum tuarum porriges dexteram. |
16 Bensì tu hai contato i miei passi; ma perdona ai miei peccati! | 16 Tu quidem gressus meos dinumerasti : sed parce peccatis meis. |
17 Sigillasti come in una borsa i miei delitti; ma avesti cura della mia iniquità. | 17 Signasti quasi in sacculo delicta mea, sed curasti iniquitatem meam. |
18 Il monte cadendo frantumasi, e la rupe si sposta dal suo luogo. | 18 Mons cadens defluit, et saxum transfertur de loco suo : |
19 Le acque corrodono i macigni, e dall'alluvione a poco a poco la terra è consumata: così pure tu distruggerai l'uomo. | 19 lapides excavant aquæ, et alluvione paulatim terra consumitur : et hominem ergo similiter perdes. |
20 Per poco gli desti vigore, affinchè passasse via per sempre, sfigurerai il suo volto e lo scaccerai via. | 20 Roborasti eum paululum, ut in perpetuum transiret : immutabis faciem ejus, et emittes eum. |
21 Che i suoi figli siano onorati, ovvero inonorati - egli l'ignora; | 21 Sive nobiles fuerint filii ejus, sive ignobiles, non intelliget. |
22 ma, mentre vive, la sua carne fa doglia, e l'anima sua addosso a lui fa lutto.» | 22 Attamen caro ejus, dum vivet, dolebit, et anima illius super semetipso lugebit. |