ΙΩΒ - Giobbe - Job 31

LXX	JERUSALEM
1 διαθηκην εθεμην τοις οφθαλμοις μου και ου συνησω επι παρθενον	1 J'avais fait un pacte avec mes yeux, au point de ne fixer aucune vierge.
2 και τι εμερισεν ο θεος απανωθεν και κληρονομια ικανου εξ υψιστων	2 Or, quel partage Dieu fait-il donc de là-haut, quel lot Shaddaï assigne-t-il de son ciel?
3 ουχι απωλεια τω αδικω και απαλλοτριωσις τοις ποιουσιν ανομιαν	3 N'est-ce pas le malheur qu'il réserve à l'injuste et l'adversité aux hommes malfaisants?
4 ουχι αυτος οψεται οδον μου και παντα τα διαβηματα μου εξαριθμησεται	4 Ne voit-il pas ma conduite, ne compte-t-il point tous mes pas?
5 ει δε ημην πεπορευμενος μετα γελοιαστων ει δε και εσπουδασεν ο πους μου εις δολον	5 Ai-je fait route avec le mensonge, pressé le pas vers la fausseté?
6 ισταιη με αρα εν ζυγω δικαιω οιδεν δε ο κυριος την ακακιαν μου	6 Qu'il me pèse sur une balance exacte: lui, Dieu, reconnaîtra mon intégrité!
7 ει εξεκλινεν ο πους μου εκ της οδου ει δε και τω οφθαλμω επηκολουθησεν η καρδια μου ει δε και ταις χερσιν μου ηψαμην δωρων	7 Si mes pas ont dévié du droit chemin, si mon coeur fut entraîné par mes yeux et si une souillure adhèreà mes mains,
8 σπειραιμι αρα και αλλοι φαγοισαν αρριζος δε γενοιμην επι γης	8 qu'un autre mange ce que j'ai semé et que soient arrachées mes jeunes pousses!
9 ει εξηκολουθησεν η καρδια μου γυναικι ανδρος ετερου ει και εγκαθετος εγενομην επι θυραις αυτης	9 Si mon coeur fut séduit par une femme, si j'ai épié à la porte de mon prochain,
10 αρεσαι αρα και η γυνη μου ετερω τα δε νηπια μου ταπεινωθειη	10 que ma femme se mette à moudre pour autrui, que d'autres aient commerce avec elle!
11 θυμος γαρ οργης ακατασχετος το μιαναι ανδρος γυναικα	11 J'aurais commis là une impudicité, un crime passible de justice,
12 πυρ γαρ εστιν καιομενον επι παντων των μερων ου δ' αν επελθη εκ ριζων απωλεσεν	12 ce serait un feu qui dévore jusqu'à la Perdition et consumerait tout mon revenu.
13 ει δε και εφαυλισα κριμα θεραποντος μου η θεραπαινης κρινομενων αυτων προς με	13 Si j'ai méconnu les droits de mon serviteur, de ma servante, dans leurs litiges avec moi,
14 τι γαρ ποιησω εαν ετασιν μου ποιησηται ο κυριος εαν δε και επισκοπην τινα αποκρισιν ποιησομαι	14 que ferai-je quand Dieu surgira? Lorsqu'il fera l'enquête, que répondrai-je?
15 ποτερον ουχ ως και εγω εγενομην εν γαστρι και εκεινοι γεγονασιν γεγοναμεν δε εν τη αυτη κοιλια	15 Ne les a-t-il pas créés comme moi dans le ventre? Un même Dieu nous forma dans le sein.
16 αδυνατοι δε χρειαν ην ποτ' ειχον ουκ απετυχον χηρας δε τον οφθαλμον ουκ εξετηξα	16 Ai-je été insensible aux besoins des faibles, laissé languir les yeux de la veuve?
17 ει δε και τον ψωμον μου εφαγον μονος και ουχι ορφανω μετεδωκα	17 Ai-je mangé seul mon morceau de pain, sans le partager avec l'orphelin?
18 οτι εκ νεοτητος μου εξετρεφον ως πατηρ και εκ γαστρος μητρος μου ωδηγησα	18 Alors que Dieu, dès mon enfance, m'a élevé comme un père, guidé depuis le sein maternel!
19 ει δε και υπερειδον γυμνον απολλυμενον και ουκ ημφιασα	19 Ai-je vu un miséreux sans vêtements, un pauvre sans couverture,
20 αδυνατοι δε ει μη ευλογησαν με απο δε κουρας αμνων μου εθερμανθησαν οι ωμοι αυτων	20 sans que leurs reins m'aient béni, que la toison de mes agneaux les ait réchauffés?
21 ει επηρα ορφανω χειρα πεποιθως οτι πολλη μοι βοηθεια περιεστιν	21 Ai-je agité la main contre un orphelin, me sachant soutenu à la Porte?
22 αποσταιη αρα ο ωμος μου απο της κλειδος ο δε βραχιων μου απο του αγκωνος μου συντριβειη	22 Qu'alors mon épaule se détache de ma nuque et que mon bras se rompe au coude!
23 φοβος γαρ κυριου συνεσχεν με και απο του λημματος αυτου ουχ υποισω	23 Car la terreur de Dieu fondrait sur moi, je ne tiendrais pas devant sa majesté.
24 ει εταξα χρυσιον ισχυν μου ει δε και λιθω πολυτελει επεποιθησα	24 Ai-je placé dans l'or ma confiance et dit à l'or fin: "O ma sécurité?"
25 ει δε και ευφρανθην πολλου πλουτου μοι γενομενου ει δε και επ' αναριθμητοις εθεμην χειρα μου	25 Me suis-je réjoui de mes biens nombreux, des richesses acquises par mes mains?
26 η ουχ ορω μεν ηλιον τον επιφαυσκοντα εκλειποντα σεληνην δε φθινουσαν ου γαρ επ' αυτοις εστιν	26 A la vue du soleil dans son éclat, de la lune radieuse dans sa course,
27 και ει ηπατηθη λαθρα η καρδια μου ει δε και χειρα μου επιθεις επι στοματι μου εφιλησα	27 mon coeur, en secret, s'est-il laissé séduire, pour leur envoyer de la main un baiser?
28 και τουτο μοι αρα ανομια η μεγιστη λογισθειη οτι εψευσαμην εναντιον κυριου του υψιστου	28 Ce serait encore une faute criminelle, car j'aurais renié le Dieu suprême.
29 ει δε και επιχαρης εγενομην πτωματι εχθρων μου και ειπεν η καρδια μου ευγε	29 Me suis-je réjoui de l'infortune de mon ennemi, ai-je exulté quand le malheur l'atteignait,
30 ακουσαι αρα το ους μου την καταραν μου θρυληθειην δε αρα υπο λαου μου κακουμενος	30 moi, qui ne permettais pas à ma langue de pécher, de réclamer sa vie dans une malédiction?
31 ει δε και πολλακις ειπον αι θεραπαιναι μου τις αν δωη ημιν των σαρκων αυτου πλησθηναι λιαν μου χρηστου οντος	31 Et ne disaient-ils pas, les gens de ma tente: "Trouve-t-on quelqu'un qu'il n'ait pas rassasié de viande?"
32 εξω δε ουκ ηυλιζετο ξενος η δε θυρα μου παντι ελθοντι ανεωκτο	32 Jamais étranger ne coucha dehors, au voyageur ma porte restait ouverte.
33 ει δε και αμαρτων ακουσιως εκρυψα την αμαρτιαν μου	33 Ai-je dissimulé aux hommes mes transgressions, caché ma faute dans mon sein?
34 ου γαρ διετραπην πολυοχλιαν πληθους του μη εξαγορευσαι ενωπιον αυτων ει δε και ειασα αδυνατον εξελθειν θυραν μου κολπω κενω	34 Ai-je eu peur de la rumeur publique, ai-je redouté le mépris des familles, et me suis-je tenu coi,n'osant franchir ma porte?
35 τις δωη ακουοντα μου χειρα δε κυριου ει μη εδεδοικειν συγγραφην δε ην ειχον κατα τινος	35 Ah! qui fera donc que l'on m'écoute? J'ai dit mon dernier mot: à Shaddaï de me répondre! Le libellequ'aura rédigé mon adversaire,
36 επ' ωμοις αν περιθεμενος στεφανον ανεγινωσκον	36 je veux le porter sur mon épaule, le ceindre comme un diadème.
37 και ει μη ρηξας αυτην απεδωκα ουθεν λαβων παρα χρεοφειλετου	37 Je lui rendrai compte de tous mes pas et je m'avancerai vers lui comme un prince.
38 ει επ' εμοι ποτε η γη εστεναξεν ει δε και οι αυλακες αυτης εκλαυσαν ομοθυμαδον	38 Si ma terre crie vengeance contre moi et que ses sillons pleurent avec elle,
39 ει δε και την ισχυν αυτης εφαγον μονος ανευ τιμης ει δε και ψυχην κυριου της γης εκβαλων ελυπησα	39 si j'ai mangé de ses produits sans payer, fait expirer ses propriétaires,
40 αντι πυρου αρα εξελθοι μοι κνιδη αντι δε κριθης βατος και επαυσατο ιωβ ρημασιν	40 qu'au lieu de froment y poussent les ronces, à la place de l'orge, l'herbe fétide. Fin des paroles de Job.