Scrutatio

Martedi, 14 maggio 2024 - San Mattia ( Letture di oggi)

ΙΩΒ - Giobbe - Job 31


font
LXXBIBLIA
1 διαθηκην εθεμην τοις οφθαλμοις μου και ου συνησω επι παρθενον1 Había hecho yo un pacto con mis ojos, y no miraba a ninguna doncella.
2 και τι εμερισεν ο θεος απανωθεν και κληρονομια ικανου εξ υψιστων2 Y ¿cuál es el reparto que hace Dios desde arriba, cuál la suerte que manda Sadday desde la altura?
3 ουχι απωλεια τω αδικω και απαλλοτριωσις τοις ποιουσιν ανομιαν3 ¿No es acaso desgracia para el inicuo, tribulación para los malhechores?
4 ουχι αυτος οψεται οδον μου και παντα τα διαβηματα μου εξαριθμησεται4 ¿No ve él mis caminos, no cuenta todos mis pasos?
5 ει δε ημην πεπορευμενος μετα γελοιαστων ει δε και εσπουδασεν ο πους μου εις δολον5 ¿He caminado junto a la mentira? ¿he apretado mi paso hacia la falsedad?
6 ισταιη με αρα εν ζυγω δικαιω οιδεν δε ο κυριος την ακακιαν μου6 ¡Péseme él en balanza de justicia, conozca Dios mi integridad!
7 ει εξεκλινεν ο πους μου εκ της οδου ει δε και τω οφθαλμω επηκολουθησεν η καρδια μου ει δε και ταις χερσιν μου ηψαμην δωρων7 Si mis pasos del camino se extraviaron, si tras mis ojos fue mi corazón, si a mis manos se adhiere alguna mancha,
8 σπειραιμι αρα και αλλοι φαγοισαν αρριζος δε γενοιμην επι γης8 ¡coma otro lo que yo sembré, y sean arrancados mis retoños!
9 ει εξηκολουθησεν η καρδια μου γυναικι ανδρος ετερου ει και εγκαθετος εγενομην επι θυραις αυτης9 Si mi corazón fue seducido por mujer, si he fisgado a la puerta de mi prójimo,
10 αρεσαι αρα και η γυνη μου ετερω τα δε νηπια μου ταπεινωθειη10 ¡muela para otro mi mujer, y otros se encorven sobre ella!
11 θυμος γαρ οργης ακατασχετος το μιαναι ανδρος γυναικα11 Pues sería ello una impudicia, un crimen a justicia sujeto;
12 πυρ γαρ εστιν καιομενον επι παντων των μερων ου δ' αν επελθη εκ ριζων απωλεσεν12 sería fuego que devora hasta la Perdición y que consumiría toda mi hacienda.
13 ει δε και εφαυλισα κριμα θεραποντος μου η θεραπαινης κρινομενων αυτων προς με13 Si he menospreciado el derecho de mi siervo o de mi sierva, en sus pleitos conmigo,
14 τι γαρ ποιησω εαν ετασιν μου ποιησηται ο κυριος εαν δε και επισκοπην τινα αποκρισιν ποιησομαι14 ¿qué podré hacer cuando Dios se levante? cuando él investigue, ¿qué responderé?
15 ποτερον ουχ ως και εγω εγενομην εν γαστρι και εκεινοι γεγονασιν γεγοναμεν δε εν τη αυτη κοιλια15 ¿No los hizo él, igual que a mí, en el vientre? ¿no nos formó en el seno uno mismo?
16 αδυνατοι δε χρειαν ην ποτ' ειχον ουκ απετυχον χηρας δε τον οφθαλμον ουκ εξετηξα16 Me he negado al deseo de los débiles? ¿dejé desfallecer los ojos de la viuda?
17 ει δε και τον ψωμον μου εφαγον μονος και ουχι ορφανω μετεδωκα17 ¿Comí solo mi pedazo de pan, sin compartirlo con el huérfano?
18 οτι εκ νεοτητος μου εξετρεφον ως πατηρ και εκ γαστρος μητρος μου ωδηγησα18 ¡Siendo así que desde mi infancia me crió él como un padre, me guió desde el seno materno!
19 ει δε και υπερειδον γυμνον απολλυμενον και ουκ ημφιασα19 ¿He visto a un miserable sin vestido, a algún pobre desnudo,
20 αδυνατοι δε ει μη ευλογησαν με απο δε κουρας αμνων μου εθερμανθησαν οι ωμοι αυτων20 sin que en lo íntimo de su ser me bendijera, y del vellón de mis corderos se haya calentado?
21 ει επηρα ορφανω χειρα πεποιθως οτι πολλη μοι βοηθεια περιεστιν21 Si he alzado mi mano contra un huérfano, por sentirme respaldado en la Puerta,
22 αποσταιη αρα ο ωμος μου απο της κλειδος ο δε βραχιων μου απο του αγκωνος μου συντριβειη22 ¡mi espalda se separe de mi nuca, y mi brazo del hombro se desgaje!
23 φοβος γαρ κυριου συνεσχεν με και απο του λημματος αυτου ουχ υποισω23 Pues el terror de Dios caería sobre mí, y ante su majestad no podría tenerme.
24 ει εταξα χρυσιον ισχυν μου ει δε και λιθω πολυτελει επεποιθησα24 ¿He hecho del oro mi confianza, o he dicho al oro fino: «Tú, mi seguridad»?
25 ει δε και ευφρανθην πολλου πλουτου μοι γενομενου ει δε και επ' αναριθμητοις εθεμην χειρα μου25 ¿Me he complacido en la abundancia de mis bienes, en que mi mano había ganado mucho?
26 η ουχ ορω μεν ηλιον τον επιφαυσκοντα εκλειποντα σεληνην δε φθινουσαν ου γαρ επ' αυτοις εστιν26 ¿Acaso, al ver el sol cómo brillaba, y la luna que marchaba radiante,
27 και ει ηπατηθη λαθρα η καρδια μου ει δε και χειρα μου επιθεις επι στοματι μου εφιλησα27 mi corazón, en secreto, se dejó seducir para enviarles un beso con la mano?
28 και τουτο μοι αρα ανομια η μεγιστη λογισθειη οτι εψευσαμην εναντιον κυριου του υψιστου28 También hubiera sido una falta criminal, por haber renegado del Dios de lo alto.
29 ει δε και επιχαρης εγενομην πτωματι εχθρων μου και ειπεν η καρδια μου ευγε29 ¿Del infortunio de mi enemigo me alegré, me gocé de que el mal le alcanzara?
30 ακουσαι αρα το ους μου την καταραν μου θρυληθειην δε αρα υπο λαου μου κακουμενος30 ¡Yo que no permitía a mi lengua pecar reclamando su vida con una maldición!
31 ει δε και πολλακις ειπον αι θεραπαιναι μου τις αν δωη ημιν των σαρκων αυτου πλησθηναι λιαν μου χρηστου οντος31 ¿No decían las gentes de mi tienda: «¿Hay alguien que no se haya hartado con su carne?»
32 εξω δε ουκ ηυλιζετο ξενος η δε θυρα μου παντι ελθοντι ανεωκτο32 El forastero no pernoctaba a la intemperie, tenía abierta mi puerta al caminante.
33 ει δε και αμαρτων ακουσιως εκρυψα την αμαρτιαν μου33 ¿He disimulado mis culpas a los hombres, ocultando en mi seno mi pecado,
34 ου γαρ διετραπην πολυοχλιαν πληθους του μη εξαγορευσαι ενωπιον αυτων ει δε και ειασα αδυνατον εξελθειν θυραν μου κολπω κενω34 porque temiera el rumor público, o el desprecio de las gentes me asustara, hasta quedar callado sin atreverme a salir mi puerta?
35 τις δωη ακουοντα μου χειρα δε κυριου ει μη εδεδοικειν συγγραφην δε ην ειχον κατα τινος35 ¡Oh! ¿quién hará que se me escuche? Esta es mi última palabra: ¡respóndame Sadday! El libelo que haya escrito mi adversario
36 επ' ωμοις αν περιθεμενος στεφανον ανεγινωσκον36 pienso llevarlo sobre mis espaldas, ceñírmelo igual que una diadema.
37 και ει μη ρηξας αυτην απεδωκα ουθεν λαβων παρα χρεοφειλετου37 Del número de mis pasos voy a rendirle cuentas, como un príncipe me llegaré hasta él.
38 ει επ' εμοι ποτε η γη εστεναξεν ει δε και οι αυλακες αυτης εκλαυσαν ομοθυμαδον38 Si mi tierra grita contra mí, y sus surcos lloran con ella,
39 ει δε και την ισχυν αυτης εφαγον μονος ανευ τιμης ει δε και ψυχην κυριου της γης εκβαλων ελυπησα39 si he comido sus frutos sin pagarlos y he hecho expirar a sus dueños,
40 αντι πυρου αρα εξελθοι μοι κνιδη αντι δε κριθης βατος και επαυσατο ιωβ ρημασιν40 ¡en vez de trigo broten en ella espinas, y en lugar de cebada hierba hedionda! Fin de las palabras de Job.