Livre des Psaumes 102

BIBLES DES PEUPLES	LXX
1 Prière d’un malheureux, accablé, qui fait monter sa plainte vers Yahvé.	1 τω δαυιδ ευλογει η ψυχη μου τον κυριον και παντα τα εντος μου το ονομα το αγιον αυτου
2 Seigneur, entends ma prière, que mon cri parvienne jusqu’à toi.	2 ευλογει η ψυχη μου τον κυριον και μη επιλανθανου πασας τας ανταποδοσεις αυτου
3 Ne me cache pas ta face au jour de mon malheur, tends l’oreille vers moi le jour où j’appelle, hâte-toi de me répondre.	3 τον ευιλατευοντα πασαις ταις ανομιαις σου τον ιωμενον πασας τας νοσους σου
4 Car mes jours s’en vont en fumée, mes os se consument comme braise,	4 τον λυτρουμενον εκ φθορας την ζωην σου τον στεφανουντα σε εν ελεει και οικτιρμοις
5 mon cœur est comme l’herbe battue, desséchée. C’est que j’oublie de manger mon pain,	5 τον εμπιπλωντα εν αγαθοις την επιθυμιαν σου ανακαινισθησεται ως αετου η νεοτης σου
6 à force de crier ma plainte, et mes os se voient à travers la peau.	6 ποιων ελεημοσυνας ο κυριος και κριμα πασι τοις αδικουμενοις
7 Je suis pareil au pélican du désert, comme le hibou sur ses ruines.	7 εγνωρισεν τας οδους αυτου τω μωυση τοις υιοις ισραηλ τα θεληματα αυτου
8 Je veille et je gémis comme l’oiseau solitaire sur son toit.	8 οικτιρμων και ελεημων ο κυριος μακροθυμος και πολυελεος
9 Tout le jour mes ennemis m’insultent, ceux qui m’en veulent me maudissent.	9 ουκ εις τελος οργισθησεται ουδε εις τον αιωνα μηνιει
10 J’ai remplacé mon pain par la cendre, et mes larmes se mêlent à ma boisson,	10 ου κατα τας αμαρτιας ημων εποιησεν ημιν ουδε κατα τας ανομιας ημων ανταπεδωκεν ημιν
11 à cause de ta colère, de ton emportement, car tu m’as déraciné et rejeté.	11 οτι κατα το υψος του ουρανου απο της γης εκραταιωσεν κυριος το ελεος αυτου επι τους φοβουμενους αυτον
12 Mes jours s’effacent comme une ombre, et comme l’herbe je me dessèche.	12 καθ' οσον απεχουσιν ανατολαι απο δυσμων εμακρυνεν αφ' ημων τας ανομιας ημων
13 Mais toi, Seigneur, tu sièges à jamais et d’âge en âge on a recours à toi.	13 καθως οικτιρει πατηρ υιους οικτιρησεν κυριος τους φοβουμενους αυτον
14 Il faut que tu te lèves: aie pitié de Sion, car le temps est venu où tu dois faire grâce.	14 οτι αυτος εγνω το πλασμα ημων μνησθητι οτι χους εσμεν
15 Vois que tes serviteurs s’attachent à ses pierres et souffrent quand ils voient sa poussière.	15 ανθρωπος ωσει χορτος αι ημεραι αυτου ωσει ανθος του αγρου ουτως εξανθησει
16 Mais agis: les nations craindront ton Nom, Seigneur, tous les rois de la terre reconnaîtront ta gloire,	16 οτι πνευμα διηλθεν εν αυτω και ουχ υπαρξει και ουκ επιγνωσεται ετι τον τοπον αυτου
17 quand le Seigneur rebâtira Sion et qu’on l’y verra dans sa gloire.	17 το δε ελεος του κυριου απο του αιωνος και εως του αιωνος επι τους φοβουμενους αυτον και η δικαιοσυνη αυτου επι υιους υιων
18 Car il aura accueilli la prière des pauvres, il ne l’aura pas méprisée.	18 τοις φυλασσουσιν την διαθηκην αυτου και μεμνημενοις των εντολων αυτου του ποιησαι αυτας
19 Écrivez-le pour la génération qui vient: “Un peuple qu’il aura formé louera le Seigneur.”	19 κυριος εν τω ουρανω ητοιμασεν τον θρονον αυτου και η βασιλεια αυτου παντων δεσποζει
20 Car de là-haut où tout est saint, il s’est penché, des cieux le Seigneur a regardé la terre	20 ευλογειτε τον κυριον παντες οι αγγελοι αυτου δυνατοι ισχυι ποιουντες τον λογον αυτου του ακουσαι της φωνης των λογων αυτου
21 pour entendre les soupirs du captif, pour libérer celui qui allait à la mort,	21 ευλογειτε τον κυριον πασαι αι δυναμεις αυτου λειτουργοι αυτου ποιουντες το θελημα αυτου
22 pour que Sion s’emplisse du renom du Seigneur, et Jérusalem, de sa louange.	22 ευλογειτε τον κυριον παντα τα εργα αυτου εν παντι τοπω της δεσποτειας αυτου ευλογει η ψυχη μου τον κυριον
23 Alors se joindront les peuples, et les nations serviront le Seigneur.
24 Il a permis que ma marche m’épuise, il a abrégé mes jours
25 et je lui dis: “Mon Dieu, ne me prends pas au milieu de ma vie, tes années à toi durent bien d’âge en âge!
26 Voici longtemps que tu as fait la terre, les cieux sont l’œuvre de tes mains.
27 Vont-ils passer? Même alors tu resterais. Ils peuvent bien s’user comme un vêtement, tu les remplaces comme un habit, ils cèdent la place.
28 Mais toi, tu Es, tes années n’ont pas de fin.
29 Les fils de tes serviteurs demeureront, et leur race te servira toujours.