1 και ταυτης εταραχθη η καρδια μου και απερρυη εκ του τοπου αυτης | 1 Per questo trepida il mio cuore e mi balza fuori dal petto. |
2 ακουε ακοην εν οργη θυμου κυριου και μελετη εκ στοματος αυτου εξελευσεται | 2 Attenzione, udite il fragore della sua voce e lo strepito che sale dalla sua bocca! |
3 υποκατω παντος του ουρανου αρχη αυτου και το φως αυτου επι πτερυγων της γης | 3 Egli lascia vagare sotto tutto il cielo il suo lampo, che giunge fino all'estremità della terra. |
4 οπισω αυτου βοησεται φωνη βροντησει εν φωνη υβρεως αυτου και ουκ ανταλλαξει αυτους οτι ακουσει φωνην αυτου | 4 Dietro di esso muggisce il tuono e rimbomba con voce profonda; nulla trattiene i lampi, quando si è udita la sua voce. |
5 βροντησει ο ισχυρος εν φωνη αυτου θαυμασια εποιησεν γαρ μεγαλα α ουκ ηδειμεν | 5 Dio tuona con voce maestosa e compie prodigi che non comprendiamo. |
6 συντασσων χιονι γινου επι της γης και χειμων υετος και χειμων υετων δυναστειας αυτου | 6 Dice infatti alla neve: "Cadi sulla terra"; e alle piogge dirotte: "Siate violente!". |
7 εν χειρι παντος ανθρωπου κατασφραγιζει ινα γνω πας ανθρωπος την εαυτου ασθενειαν | 7 Sulla mano di ognuno pone un sigillo, perché tutti riconoscano la sua opera. |
8 εισηλθεν δε θηρια υπο σκεπην ησυχασαν δε επι κοιτης | 8 Le fiere rientrano nelle loro tane, si accovacciano nei loro nascondigli. |
9 εκ ταμιειων επερχονται διναι απο δε ακρωτηριων ψυχος | 9 Dal meridione prorompe la tempesta e dal settentrione il freddo. |
10 και απο πνοης ισχυρου δωσει παγος οιακιζει δε το υδωρ ως εαν βουληται | 10 Al soffio di Dio si forma il ghiaccio e la distesa delle acque si congela. |
11 και εκλεκτον καταπλασσει νεφελη διασκορπιει νεφος φως αυτου | 11 Carica di umidità le nuvole e le nubi ne diffondono le folgori. |
12 και αυτος κυκλωματα διαστρεψει εν θεεβουλαθω εις εργα αυτων παντα οσα αν εντειληται αυτοις ταυτα συντετακται παρ' αυτου επι της γης | 12 Egli le fa vagare dappertutto secondo i suoi consigli, perché compiano quanto comanda loro su tutto l'universo. |
13 εαν εις παιδειαν εαν εις την γην αυτου εαν εις ελεος ευρησει αυτον | 13 Le manda o per castigo della terra o in segno di bontà. |
14 ενωτιζου ταυτα ιωβ στηθι νουθετου δυναμιν κυριου | 14 Presta l'orecchio a questo, Giobbe, soffèrmati e considera le meraviglie di Dio! |
15 οιδαμεν οτι ο θεος εθετο εργα αυτου φως ποιησας εκ σκοτους | 15 Sai tu come Dio allinea le nubi e come esse producono il lampo? |
16 επισταται δε διακρισιν νεφων εξαισια δε πτωματα πονηρων | 16 Sai tu come la nube si libri nell'aria, meraviglia della consumata sapienza, |
17 σου δε η στολη θερμη ησυχαζεται δε επι της γης | 17 tu che hai le vesti calde, quando la terra langue per lo scirocco? |
18 στερεωσεις μετ' αυτου εις παλαιωματα ισχυραι ως ορασις επιχυσεως | 18 Hai tu forse disteso con lui il firmamento, duro come lo specchio di metallo fuso? |
19 δια τι διδαξον με τι ερουμεν αυτω και παυσωμεθα πολλα λεγοντες | 19 Facci sapere cosa dovremmo dirgli, noi non abbiamo parola a causa delle tenebre. |
20 μη βιβλος η γραμματευς μοι παρεστηκεν ινα ανθρωπον εστηκως κατασιωπησω | 20 Si dovrà informarlo di ciò che dico? C'è qualcuno che desidera essere annientato? |
21 πασιν δ' ουχ ορατον το φως τηλαυγες εστιν εν τοις παλαιωμασιν ωσπερ το παρ' αυτου επι νεφων | 21 Ed ecco, non si vede più la luce, è oscurata dalle nubi, ma tira il vento e le spazza via. |
22 απο βορρα νεφη χρυσαυγουντα επι τουτοις μεγαλη η δοξα και τιμη παντοκρατορος | 22 Dal settentrione giungono splendori dorati; Dio si circonda di tremenda maestà. |
23 και ουχ ευρισκομεν αλλον ομοιον τη ισχυι αυτου ο τα δικαια κρινων ουκ οιει επακουειν αυτον | 23 E' l'Onnipotente che noi non sappiamo raggiungere, sublime in potenza e rettitudine, grande per giustizia; egli non opprime. |
24 διο φοβηθησονται αυτον οι ανθρωποι φοβηθησονται δε αυτον και οι σοφοι καρδια | 24 Per questo gli uomini lo temono; ma egli non tiene conto di coloro che si credono sapienti". |