Salmi 104
123456789101112131415161718192021222324252627282930313233343536373839404142434445464748495051525354555657585960616263646566676869707172737475767778798081828384858687888990919293949596979899100101102103104105106107108109110111112113114115116117118119120121122123124125126127128129130131132133134135136137138139140141142143144145146147148149150
Confronta con un'altra Bibbia
Cambia Bibbia
DIODATI | NOVA VULGATA |
---|---|
1 BENEDICI, anima mia, il Signore; O Signore Iddio mio, tu sei sommamente grande; Tu sei vestito di gloria e di magnificenza. | 1 Benedic, anima mea, Domino. Domine Deus meus, magnificatus es vehementer! Maiestatem et decorem induisti, |
2 Egli si ammanta di luce come di una vesta; Egli tende il cielo come una cortina. | 2 amictus lumine sicut vestimento. Extendens caelum sicut velum, |
3 Egli fa i palchi delle sue sale nelle acque; Egli pone le nuvole per suo carro: Egli passeggia sopra le ale del vento. | 3 qui exstruis in aquis cenacula tua. Qui ponis nubem ascensum tuum, qui ambulas super pennas ventorum. |
4 Egli fa i venti suoi Angeli, E il fuoco divampante suoi ministri. | 4 Qui facis angelos tuos spiritus et ministros tuos ignem urentem. |
5 Egli ha fondata la terra sulle sue basi; Giammai in perpetuo non sarà smossa. | 5 Qui fundasti terram super stabilitatem suam, non inclinabitur in saeculum saeculi. |
6 Tu l’avevi già coperta dell’abisso, come d’una vesta; Le acque si erano fermate sopra i monti. | 6 Abyssus sicut vestimentum operuit eam, super montes stabant aquae. |
7 Esse fuggirono per lo tuo sgridare; Si affrettarono per la voce del tuo tuono; | 7 Ab increpatione tua fugiunt, a voce tonitrui tui formidant. |
8 Erano salite sopra i monti; ma discesero nelle valli, Al luogo che tu hai loro costituito. | 8 Ascendunt in montes et descendunt in valles, in locum, quem statuisti eis. |
9 Tu hai loro posto un termine, il qual non trapasseranno; E non torneranno a coprir la terra | 9 Terminum posuisti, quem non transgredientur, neque convertentur operire terram. |
10 Egli è quel che manda le fonti per le valli, Onde esse corrono fra i monti; | 10 Qui emittis fontes in torrentes; inter medium montium pertransibunt, |
11 Abbeverano tutte le bestie della campagna; Gli asini salvatichi spengono la lor sete con esse. | 11 potabunt omnes bestias agri, exstinguent onagri sitim suam. |
12 Presso a quelle si riparano gli uccelli del cielo; Fanno sentir di mezzo alle frondi le lor voci. | 12 Super ea volucres caeli habitabunt, de medio ramorum dabunt voces. |
13 Egli adacqua i monti dalle sue stanze sovrane; La terra è saziata del frutto delle sue opere. | 13 Rigas montes de cenaculis tuis, de fructu operum tuorum satias terram. |
14 Egli fa germogliar l’erba per le bestie; E l’erbaggio per lo servigio dell’uomo, Facendo uscire della terra il pane. | 14 Producis fenum iumentis et herbam servituti hominum, educens panem de terra |
15 Egli rallegra il cuor dell’uomo col vino, Egli fa risplender la faccia coll’olio, E sostenta il cuor dell’uomo col pane. | 15 et vinum, quod laetificat cor hominis; exhilarans faciem in oleo, panis autem cor hominis confirmat. |
16 Gli alberi del Signore ne son saziati; I cedri del Libano ch’egli ha piantati; | 16 Saturabuntur ligna Domini et cedri Libani, quas plantavit. |
17 Dove gli uccelli si annidano; Gli abeti, che son la stanza della cicogna. | 17 Illic passeres nidificabunt, erodii domus in vertice earum. |
18 Gli alti monti sono per li cavriuoli; Le rocce sono il ricetto de’ conigli | 18 Montes excelsi cervis, petrae refugium hyracibus. |
19 Egli ha fatta la luna per le stagioni; Il sole conosce il suo occaso. | 19 Fecit lunam ad tempora signanda, sol cognovit occasum suum. |
20 Tu mandi le tenebre, ed e’ si fa notte, Nella quale tutte le fiere delle selve vanno attorno. | 20 Posuisti tenebras, et facta est nox: in ipsa reptabunt omnes bestiae silvae, |
21 I leoncelli rugghiano dietro alla preda, E per chiedere a Dio il lor pasto. | 21 catuli leonum rugientes, ut rapiant et quaerant a Deo escam sibi. |
22 Ma, tosto ch’è levato il sole, si raccolgono, E giacciono ne’ lor ricetti. | 22 Oritur sol, et congregantur et in cubilibus suis recumbunt. |
23 Allora l’uomo esce alla sua opera, Ed al suo lavoro, infino alla sera. | 23 Exit homo ad opus suum et ad operationem suam usque ad vesperum. |
24 Quanto grandi sono, o Signore, le tue opere! Tu le hai tutte fatte con sapienza; La terra è piena de’ tuoi beni. | 24 Quam multiplicata sunt opera tua, Domine! Omnia in sapientia fecisti, impleta est terra creatura tua. |
25 Ecco, il mar grande ed ampio: Quivi son rettili senza numero, Amimali piccoli e grandi. | 25 Hoc mare magnum et spatiosum et latum: illic reptilia, quorum non est numerus, animalia pusilla cum magnis; |
26 Quivi nuotano le navi, E il Leviatan che tu hai formato per ischerzare in esso. | 26 illic naves pertransibunt, Leviathan, quem formasti ad ludendum cum eo. |
27 Tutti gli animali sperano in te, Che tu dii loro il lor cibo al suo tempo. | 27 Omnia a te exspectant, ut des illis escam in tempore suo. |
28 Se tu lo dài loro, lo ricolgono; Se tu apri la tua mano, son saziati di beni. | 28 Dante te illis, colligent, aperiente te manum tuam, implebuntur bonis. |
29 Se tu nascondi la tua faccia, sono smarriti; Se tu ritiri il fiato loro, trapassano, E ritornano nella lor polvere. | 29 Avertente autem te faciem, turbabuntur; auferes spiritum eorum, et deficient et in pulverem suum revertentur. |
30 Se tu rimandi il tuo spirito son creati; E tu rinnuovi la faccia della terra | 30 Emittes spiritum tuum, et creabuntur, et renovabis faciem terrae. |
31 Sia la gloria del Signore in eterno; Rallegrisi il Signore nelle sue opere; | 31 Sit gloria Domini in saeculum; laetetur Dominus in operibus suis. |
32 Il quale se riguarda verso la terra, ella trema; Se tocca i monti, essi fumano. | 32 Qui respicit terram et facit eam tremere, qui tangit montes, et fumigant. |
33 Io canterò al Signore, mentre viverò; Io salmeggerò all’Iddio mio, tanto che io durerò. | 33 Cantabo Domino in vita mea, psallam Deo meo quamdiu sum. |
34 Il mio ragionamento gli sarà piacevole, Io mi rallegrerò nel Signore. | 34 Iucundum sit ei eloquium meum, ego vero delectabor in Domino. |
35 Vengano meno i peccatori d’in su la terra, E gli empi non sieno più. Anima mia, benedici il Signore. Alleluia | 35 Deficiant peccatores a terra et iniqui, ita ut non sint. Benedic, anima mea, Domino. |